Thuis 31-5-11 Heerhugowaard

Ouders, broers, vrienden, schoonzus, schoonouders en Kaki. Zij trotseerden de vroegte van een 'doodnormale' vrijdagochtend om twee uitgetelde reizigers van Schiphol op te pikken. Na precies vijf maanden tijd, was het een mooi weerzien!

's Nachts, 26 mei, en we vlogen van Kathmandu naar Hong Kong. De vlucht besloeg slechts vier uurtjes, maar toen we uitstapten was de nacht alweer voorbij en stond de zon al hoog in de lucht. We besloten deze reisdag nog eens flink uit te pakken wat betreft het kopje: 'fastfood'. We waren nog geen half uur in Hong Kong en de eerste 'Whopper' (van de Burger King) was alweer een feit. Na een goede drie weken 'bende' eten in Nepal, kon deze 'bende' er nog wel bij.

Ik val waarschijnlijk in herhaling, maar het eten in Nepal was werkelijk waar troosteloos te noemen. De hygiene is bedroevend, de smaak smakeloos en de geur was interessant. In die weken heb ik menig bezoekje gebracht aan het 'toilet' - gat in de grond. Het weerzien met Hong Kong was dan ook prettig te noemen. We konden zelfs genieten van 'het naar de wc gaan op het vliegveld'. Zo schoon, netjes en hygienisch dat de toiletpotten erbij lagen; zo vredig. Het was een genot om fastfood en het toiletbezoek te combineren.

Enigszins opgeknapt gingen we op zoek naar een hotelkamer. Na een uur met de metro en taxi vonden we een hotelkamer. Het was inmiddels tegen de klok van 9 en we hadden de hele nacht nog niet geslapen. We besloten de gordijnen dicht te doen en een paar uur te gaan slapen. Dit lukte uitstekend en pas rond de klok van 15.30 werden we wakker. Dat betekende dat we nog even tijd hadden voor de allerlaatste souvenirs en... de McDonalds natuurlijk.

's Avonds laat lieten we de hotelkamer achter en pakten we de metro naar het vliegveld van Hong Kong. Het vliegveld waar we inmiddels al voor de vierde keer heen gingen. We hadden een combinatieticket bij 'Cathay Pacific' en die vliegt al haar reizen via Hong Kong. Deze vliegtuigmaatschappij krijgt van mij voor de tweede keer (op dit blog) de warme douche. De prijs-kwaliteit verhouding is schappelijk, de service in het vliegtuig is uitstekend en wij konden keer op keer de vluchtdata kosteloos en binnen 5 minuten wijzigen.

Een warme douche die ik eigenlijk wel kon gebruiken toen we uitstapten na een 11-uur-durende vliegreis. Een vliegreis die na 8 uur toch wel een beetje vervelend begon te worden. Concentratie om een film te kijken is weg, inmiddels weet je niet meer hoe je moet zitten, proberen te slapen is energieverspilling en je telt de minuten die een voor een verstrijken.

Maar toen we eenmaal geland waren, werd het toch wel even spannend. 'Wie zouden er staan, hoe zal de ontvangst worden?' Nadat we de bagage hadden opgehaald, was het dan zover. Na bijna 150 dagen weg te zijn van huis, zie je iedereen die je lief is in een oogopslag. Geweldig was dat ik als eerste Kaki in m'n armen mocht sluiten en daarna m'n ouders. Vervolgens m'n broertje die mij begroette met de woorden; 'gadverdamme je stinkt man'. Ja.. dan ben je echt thuis!

Ook stond m'n broer er, de vriendin van mijn broertje en de ouders van Mariska. Inderdaad; de tegenhanger van 'Opa Sneek': '10eke'. Geweldig was ook dat er een groot aantal vrienden van de voetbal op ons stonden te wachten. Uiteraard was ook de familie van Walter ruimschoots vertegenwoordigd. Wat fantastisch dat al deze mensen rond de klok van 05.00 uur voor ons waren opgestaan en ons hebben opgehaald vanaf Schiphol.

Het thuiskomen was dan ook 'vlekkeloos'. Ik heb weinig tot niet hoeven wennen. Het leek allemaal weer heel snel oud en vertrouwd. Vrijdagochtend zaten wij thuis alweer met 8 man aan de ontbijttafel. Direct had ik de meegebrachte souvenirtjes aan iedereen uitgedeeld, waar iedereen gelukkig erg blij mee was. Op veler verzoek ging ik direct na het ontbijt richting de douche om vervolgens eens schone kleding aan te trekken. M'n moeder en Kaki hadden al wat nieuwe kleding voor me gekocht, zodat ik al wat in mijn kast had hangen! Om nou een paar dagen in een Vietnamees pak rond te lopen, lijkt mij ook niet zo geslaagd..

Die avond werd direct het spelbord van 'Catan' erbij gepakt en was alles weer zoals het hoorde. Zaterdagavond nodigde ik de vrienden van de voetbal uit en zondagavond stond ik alweer bij Dennis op de stoep. Maandag was ik bij mijn schoonfamilie en intussen heb ik alweer op 3 verschillende plekken een nieuwe tandenborstel uitgepakt.

Als klap op de vuurpijl ben ik vandaag, dinsdag, teruggegaan naar basisschool 'De Kleine en de Grote Beer' waar ik voordat ik op reis ging, had gewerkt. Het weerzien met collega's, ouders en natuurlijk de kinderen was inspirerend te noemen. Wat een mooi vak, de kinderen waren dolenthousiast en ook ik ging met groot plezier langs de klassen om wat spannende reisverhalen te vertellen. Met open mond en in volledige stilte werd ernaar geluisterd. Heel mooi! Vooral het verhaal van het auto-ongeluk en de krokodil deden het goed.

Momenteel ben ik bezig met het vinden van een fulltime baan voor volgend schooljaar. Het krijgen van een klas, schijnt in deze tijd moeilijk te zijn aangezien alles 'intern' moet worden opgelost. A.s. maandag heb ik in ieder geval al een sollicitatiegesprek voor een fulltime baan in Schermerhorn. In de tussentijd zal ik mijn ogen en oren open houden en langs een aantal mensen gaan om te kijken wat er allemaal mogelijk is voor volgend jaar. Nu is het invalwerk doen, schulden bij m'n ouders afbetalen en genieten van het leventje thuis!!

Van iedereen krijg ik vragen als; wat is het mooiste... wat is de leukste.... Op zulke vragen heb ik meestal geen antwoord. Dit om de simpele reden dat er zoveel is gebeurd in zo'n korte tijd dat ik nog even tijd nodig heb om alles in perspectief te plaatsen. Ik kan wel een antwoord geven op de vraag; wanneer de reacties op het blog mij het meeste deden. En dat was na de dag van het auto-ongeluk. Ik opende m'n reismee-website en daar stonden in totaal zo'n 23 reacties van verschillende mensen. Allemaal met oprechte, bezorgde en lieve reacties. Op dat moment was het fijn dat er zoveel mensen met ons meeleefden en ons op dat moment steunden.

Ook vandaag kreeg ik meerdere malen te horen dat de 'rake' reacties van Opa Sneek een genot waren om te lezen. Enkele ouders van kinderen van basisschool 'De Kleine en de Grote Beer' volgden de reis op de voet en dus ook de reacties van Opa Sneek die hoorden bij dit blog. Elke ochtend als ik wakker werd, kon ik altijd weer eerlijke, kritische en gemeende reactie van Opa Sneek tegemoet zien.

Nu alles weer bedaard en gewend is, is het toch echt de hoogste tijd om afscheid te nemen van dit blog. Ik heb geen reacties van de mensen om mij heen nodig omdat ik ze nu persoonlijk kan spreken en dat is uiteindelijk toch waar het om gaat. Het reisleven zet ik even op een laag pitje omdat Kaki en ik geld gaan sparen om over een paar maandjes te gaan kijken naar een klein stulpje in de omgeving van Heerhugowaard. Mocht het pitje weer eens ontbranden, schroom dan niet om, over een jaar of twee, nog eens op deze site te komen kijken..

Time will tell,
Sander

PS. Mijn schoonvader heeft tijdens onze reis een eigen bedrijfje opgestart. Dus voor degene die geinteresseerd of op zoek is naar geluidsapperatuur, tuners of versterkers. Neem een kijkje op: www.tubejack.nl