Dag 139 en 140 16 en 17-5-11 Kathmandu

Daar stonden we dan! Op de middenstip van het grootste en belangrijkste voetbalstadion van Nepal. En uiteraard kun je het niet vergelijken met de Nederlandse speelvelden en stadions; laat staan de voetbalwedstrijd uit de ‘A-league' die we hebben gezien.

Dag 139 en Walter had een culturele trip in gedachten genaamd ‘Bhaktapur'. Eerst maar eens even rustig ontbijten, maar rustig schijnt hier niet te kunnen in het roerige ‘Kathmandu'. In de kleinste straatjes van deze hoofdstad is het een drukte van jewelste, zijn de wegen een grote gatenkaas, ruikt het iedere straathoek weer naar iets bijzonders, worden de brokken vlees tot moes gehakt en word je iedere 5 meter om een taxi gevraagd. Dat laatste werd na bijna 5 maanden reizen een ‘hekelpunt' waar we om konden lachen doch huilen.

‘Sir, you want taxi?' of ‘Hey you, where you go?'. ‘No thank you', werkt niet bij deze lui dus we besloten een andere manier toe te passen. Dat was de manier van: gillen. Ik weet het, het klinkt en is raar, maar dat was de beste manier om van ze af te komen. Gewoon een goede gil geven en ze wilden je zelfs niet meer vervoeren omdat ze dachten dat je gek geworden was.

Maar uiteindelijk hadden we de keuze om met de bus naar ‘Bhaktapur' te gaan, wat een uur duurde, of met de taxi, wat 30 minuten duurde. We kozen voor de makkelijkste en de duurste optie en betaalden vier hele euro's voor de rit. De buskosten zouden veertig eurocent bedragen. Aangekomen in ‘Bhaktapur' waren er weer overal zogenaamde ‘gidsen' die ons wel even rond zouden willen leiden. Die lui zijn hardnekkig. Dat is overal ter wereld zo, waar toeristen te vinden zijn en Nepal blijft zeker niet achter.

Feit is dat Nepal arm is. Nepal snakt naar geld en de inwoners willen het met zo min mogelijk inspanning opstrijken. In mijn ogen denken ze alleen aan de korte termijn. Het ‘nu' binnenhalen van geld; maakt niet uit hoe. Dat zie je ook terug in een gemiddeld hotel of guesthouse. Dat zie je terug in de (hoofd)wegen van Nepal. De wegen worden ieder jaar tijdens het regenseizoen weggespoeld en vernietigd door moeder natuur. Maar telkens weer bouwen ze de weg weer dezelfde manier op. Het is half-half werk. Op de korte termijn is de weg weer hersteld, maar op de lange termijn ben je meer geld en arbeid ‘kwijt'.

Hetzelfde met het toerisme en bijvoorbeeld de hike-tour die we hebben gemaakt. Degene die ons de reis had verkocht had in feite gelogen en vertelde maar de halve waarheid. Onze gids vond het uiteindelijk belangrijker om voor zijn eigen portemonnee te kiezen en ons voor het blok te zetten. Uiteindelijk trekken wij de portemonnee en zijn wij degene die met een zuur gevoel achter blijven. Uiteindelijk zijn zij degene die van het toerisme moeten leven. Wij boeken nu geen gids meer voor ‘hikes' vanwege deze ervaring. Dus wie is er uiteindelijk de dupe van?

Op de langere termijn werkt het beter als wij vol lof over de tour en de organisatie zouden denken en praten. Een voorbeeldje hiervan is de jungletour in Thailand. Die had ik twee jaar geleden met Kaki gemaakt en dat was zo goed bevallen dat ik er weer naartoe wilde. Dat kost meer tijd, energie en geld, maar uiteindelijk wordt het terugbetaald. Maar aan de andere kant kan ik niet oordelen over het leven in Nepal; gewoonweg omdat ik de luxe van het Nederlandse leven gewend ben. Misschien zou ik de toerist ook proberen op te lichten als ik een heel gezin moest onderhouden. Misschien zou ik ook alleen op de korte termijn denken aangezien je elke dag weer opnieuw moet ‘overleven'. Het simpelweg zeggen dat iets goed of fout is, is te makkelijk en te kort door de bocht.

Terug naar de activiteit van de dag; het bezoeken van de tempels. Tja, wat moet ik zeggen. Mooi, heel erg mooi. Indrukwekkend dat deze gebouwen, na 400 jaar, nog steeds zo mooi zijn. Nog zo goed onderhouden. Maar eigenlijk is het niks voor ons, wellicht over 10 of 20 jaar. We zijn eigenlijk niet geïnteresseerd in de bouwstijlen, in de verering van de goden en al die poespas. Toch was het goed dat we het even hebben gezien. Voor het goede gevoel namen we de stadsbus terug in plaats van de taxi. Dit bespaarde weer wat geld, wat o zo makkelijk ‘uitgeefbaar' is.

De volgende dag, genaamd ‘honderdveertig' begon en de doelstelling van de dag was; een busticket regelen naar de jungle! Dit was na 3 minuten al geregeld. Aan de receptie van ons hotel boekten we een 5-uur durende busreis van ‘Kathmandu' naar ‘Shitwan National Park' voor de volgende dag, 18 mei. De wegen zijn vele malen beter (wordt gezegd) en zijn lang niet zo spectaculair als de bergweggetjes richting ‘Dhunche'

De doelstelling was gehaald en we hadden niks op het programma staan. Tot op het moment dat we bedachten dat we het voetbalstadion van Nepal wilden zien. We pakten een taxi naar het stadion en zonder ook maar 1 keer gecontroleerd te worden, liepen we gewoon het stadion binnen en uiteindelijk het veld op. Het veld wat ondertussen besproeid werd door wat Nepalese dames; die het veld eigenlijk veranderden in een moeras. We maakten gebruik van de gastvrijheid van de mensen en namen, op de middenstip, een foto van deze bijzondere ervaring.

Vervolgens werden we van het veld afgestuurd en kregen we te horen dat er die middag nog een wedstrijd te zien was. Het was een competitiewedstrijd en ja; dat wilden wij wel bijwonen! We kochten die middag een kaartje voor 2 euro per persoon en mochten de wedstrijd vanaf de hoofdtribune bijwonen. De wedstrijd was zachts gezegd niveauloos alhoewel het arbitraire kwartet zeer professioneel was. De thuispartij; ‘Boedha FC' won met 2-1. Vooral de keepers waren om te huilen, niet normaal.

Deze leuke, onverwachtse invulling van de dag was een welkome verrassing. Die namiddag spendeerden we in onze hotelkamer waar Discovery Channel een fijn tijdverdrijf is. Morgen gaan we dus naareen groteplaats op de rand van de jungle. We hebben gehoord dat je daar jungle-tourtjes kunt doen voor zo'n 10 a 20 euro per dag. Ik heb 0,0 verwachtingen, we gaan het allemaal zien. Morgen de bustocht en de wekker om 06.00 uur, verder zien we hoe het einde van de trip zich gaat ontvouwen. Alles is meegenomen!

Op een 7 volle, goede,resterende dagen in Nepal,
Sander