Slotakkoord Australië, Fiji, Nieuw-Zeeland, Hong Kong, Macau, Vietnam, Thailand, Nepal Mei 2011

Wel eens..

Wel eens je baan opgezegd om te kunnen reizen? Wel eens je vriendin verteld dat je zonder haar gaat reizen? Wel eens meer dan 22 uur opgevouwen gezeten in een vliegtuig? Wel eens afgevoerd in een ambulance richting het ziekenhuis van Sydney? Wel eens gezien hoe de keel van een geit wordt doorgesneden met een bot mes? Wel eens boven de veertig graden koorts gehad in een ontwikkelingsland? Wel eens tussen de haaien en de tropische vissen gezwommen? Wel eens voedselvergiftiging gehad? Wel eens van te voren gehoord dat er een aardbeving plaats zal vinden; die daadwerkelijk plaats ging vinden? Wel eens bergen beklommen zonder te weten hoe je heelhuids beneden zal komen? Wel eens met honderd kilometer per uur van de weg geraakt, een boom geraakt, over de kop gevlogen en in een rivier beland? Wel eens in een net-verongelukte auto gezeten waarbij het water naar binnen stroomde en je door een kapotgeslagen raampje naar buiten moest zwemmen? Wel eens, zonder enige ervaring, tweeduizend kilometer op een schakelbrommer door een onbekend land gereden? Wel eens verkeerssituaties meegemaakt waarbij je liever je ogen dichtdeed? Wel eens bestolen geweest in het buitenland? Wel eens op 5 meter gestaan van een wilde krokodil? Wel eens oog in oog gestaan met slangen en spinnen die je binnen een uur kunnen doden? Wel eens tijdens het instappen van een bus gehoord dat er gemiddeld twee bussen per maand het ravijn instorten waarbij er zo'n 20 doden vallen? Wel eens binnen 5 maanden al je spaargeld erdoorheen gejast?

Filosoof

Inderdaad. Verantwoord, doordacht, slim, logisch en volwassen klinkt het bovenstaande niet. Sterker nog; dat is het ook niet. Toch is dit de reis die wij hebben gemaakt. De reis van ons leven. De reis die wij nooit zullen vergeten. De reis die wij toch maar ‘even' samen hebben gemaakt. Zo'n jaar of vijf geleden zeiden wij tegen elkaar: ‘Als we afgestudeerd zijn en genoeg geld hebben, gaan we samen een wereldreis maken'. Zo'n vijf en een half jaar later, zittend op een dakterras van de hoofdstad van Nepal, schrijf ik mijn laatste reisverhaal.

Ik heb inmiddels al een aantal reizen mogen meemaken. Met Mariska ben ik naar Thailand en Marokko geweest, met Dennis ben ik naar Noorwegen gegaan en met Walter natuurlijk deze trip. Reizen is voor mij iets heel bijzonders. Reizen is confrontatie en verre van makkelijk. Reizen is jezelf buiten die ‘comfort-zone' plaatsen. Buiten alle gemakken van thuis. Situaties die je thuis ontwijkt of ontloopt komen geheid aan de orde in verre landen. Eigenschappen die je bezit en die je normaal gesproken weg (probeert te) stoppen, komen hoe dan ook aan de oppervlakte. Wat blijft er nog van je over als alles anders gaat dan dat je had verwacht, je aan de andere kant van de wereld zit en niet naar huis kan?

Dan kom ik gelijk op hetgeen wat ik geleerd heb tijdens deze reis; controle. Iedereen is op zoek naar controle. Iedereen wil zijn of haar leven controleren en het gevoel hebben dat ‘ze alles in eigen handen hebben'. Ik heb geleerd dat, dat (bijna) niet bestaat. Er zijn zoveel dingen tijdens deze reis gebeurd dat ik er van overtuigd ben geraakt dat je over heel veel situaties geen controle hebt. Een simpel voorbeeld is een busreis in Nepal. We hebben nu zo'n 4 grote busreizen gemaakt en onderweg hebben we meerdere bussen gehavend langs, onder of naast de kant van de weg zien liggen. En gehavend is dan nog zacht uitgedrukt. Wat hadden die inzittende daar aan kunnen doen?

Walter en ik hebben onszelf letterlijk in het diepe gegooid en gek genoeg maakten we ons weinig druk. Wij kwamen vaak 's avonds laat of 's nachts aan in ‘nieuwe' landen. Bij aankomst wisten we helemaal niets. Wat is de wisselkoers? Waar willen we naar toe? Wat kost een taxirit? Wie kunnen we vertrouwen? Waar willen we slapen? En altijd vonden we wel een geschikt vervoersmiddel en wisten we altijd wel iemand te vinden die we konden vertrouwen. Overal ter wereld lopen er mensen rond die je oprecht willen helpen.

Zo waaide, tijdens een brommertrip in Vietnam, mijn helm van mijn hoofd. Een Vietnamees raapte ‘m op en reed ermee weg. Ik dacht toen hardop: ‘Ben ik nu bestolen of word ik nu geholpen?'. Ik ging maar even langs de kant van de weg zitten om het af te wachten. Nog geen 10 minuten later kwam de Vietnamees terug met mijn helm. Hij was naar een kleermaker gereden om het gespje te laten maken.

In Nieuw-Zeeland moesten we het vliegtuig naar Hong Kong pakken. We hadden het bizarre plan gekregen om de vlucht te vervroegen en de volgende dag liftend naar het vliegveld te gaan. We hadden vier uur de tijd om 120 kilometer liftend af te leggen, maar dat bleek moeilijker dan verwacht. Midden op de snelweg; de tijd tikte weg en niemand die voor ons wilde stoppen. De moed zakte met de minuut weg en op het moment dat we het even niet meer zagen zitten, stopte er een Irakeze man. Ik vroeg hem direct waarom hij wél voor ons stopte? ‘Ik zag dat jullie hulp nodig hadden', was zijn antwoord. Als klap op de vuurpijl bracht hij ons direct naar het vliegveld en moest hij tientallen kilometers omrijden.

Cijfers

Zo zijn er nog tal van voorbeelden die ik kan opnoemen. Alleen ga ik dat niet doen, want die zijn in de ‘90 voorgaande reisverslagen' al uitgebreid aan de orde geweest. Noem het ‘inzage geven', noem het trots, noem het opscheppen. Hier een aantal statistieken; Elk reisverslag werd gemiddeld 175 keer gelezen; variërend tussen de 113 en de 478 keer. Tijdens de reis heb ik zo'n 7.000 foto's gemaakt waarvan ik er 542 heb tentoongesteld. Op de reisverslagen en -foto's zijn in totaal 656 reacties geplaatst. ‘Opa Sneek' heeft hier een groot marktaandeel in. Al met al is deze ‘reismee-website' zo'n 75.000 keer bezocht.

De reis, de gebeurtenissen, de lezers en de reacties hebben mij keer op keer weer de inspiratie gegeven om te blijven schrijven. Ik hoop dat ook ik mensen inspiratie heb gegeven om zelf een reis te gaan maken; om een ticket te kopen en de backpack om te binden. De komende jaren zal ik in ieder geval verhalen en avonturen blijven vertellen aan de leerlingen die bij mij in de klas zullen zitten en wellicht worden het allemaal wereldreizigers!

Tot slot

Over een aantal dagen zie ik Kaki weer, m'n familie en m'n vrienden. Over een paar dagen nemen Walter en ik afscheid van ons reisleven en zeggen we een onvergetelijke tijd vol met avontuur, ervaring en vriendschap gedag en begint het echte leven weer in Nederland. Ik ben blij en dankbaar voor deze totale ervaring en ik bedank iedereen die een beetje met ons mee heeft kunnen reizen via dit blog. Wat een tijd..

Home sweet home!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Sander