Dag 141 en 142 18 en 19-5-11 Pokhara

De kop is eraf; wordt gezegd wanneer er e en begin is gemaakt. Ik zeg nu: ‘De baard is eraf'. Honderd tweeënveertig dagen aan baardgroei binnen 5 minuten eraf. Dat luidt meteen het tijdperk in van het afbouwen en het richten op het thuiskomen.

Woensdagochtend , dag 141, vroeg ging de wekker rond het onmenselijke uur van 6. Onderweg naar de bus kochten we wat fruit waarna een busrit van 5 a 6 uur op ons stond te wachten. Van te voren werd ons verteld dat het een aangename rit ging worden. Aangenaam voor Nepalese begrippen uiteraard. Maar het viel inderdaad mee. We zijn inmiddels de busrit van 7 uur naar ‘Dhunche' gewend en daar kan niets of niemand aan tippen. Alles wat daar niet in de buurt komt is een makkie. Tijdens een tussenstop brunchten we bij een ‘ballentent' waar we een vegetarische ‘Club Sandwich' bestelden.

De reden hiervoor; als je ‘with meat' bestelt is er weer iets extra's wat ze kunnen verpesten. Hele brokken rode ui zaten erin, vermengd met zeiknatte koolsla. Ze zijn goed in het vermommen, want op het oog lijkt het een lekker broodje. Nee, het eten is hier zachts gezegd nog niet ontwikkelt. Tegen het middaguur kwamen we aan in ‘Chitwan'. Ik had deze plaatsnaam vorig verslag verkeerd geschreven. Ik schreef toen: ‘Shitwan'. En uiteindelijk lag de laatste benaming toch dichter bij de waarheid.

We stapten uit op de rand van het National Park waar het ruim 40 graden was. Ook werden we onthaald als levende ‘credit cards' en prompt werden we in een Russische Jeep uit de Tweede Wereldoorlog gedouwd. De Jeep moest nog even worden aangeduwd om ons vervolgens naar het ‘Rainbow Resort' te brengen. De voelsprieten gingen alweer omhoog staan want het leek meer op een sekte. Mensen die zo overdreven aardig doen..

Uiteindelijk ‘moesten' we gaan praten over een jungle-tour. Een volle dag kostte in eerste instantie 160,- euro per persoon. ‘No, that's for two persons' na verbaasd te hebben gereageerd. Er werd weer een vies spelletje gespeeld en we vertelden hem eerlijk dat we de boel niet vertrouwden en dat we rond gingen kijken bij andere hotels. Dat deden we, maar vrolijk werden we niet. Zo on-vrolijk dat we helemaal nergens meer zin in hadden. Iedereen probeert je een poot uit te draaien en dat zijn we wel gewend, maar die dag, in die hitte, waren we er helemaal klaar mee.

We besloten uiteindelijk helemaal niks te boeken en zo snel mogelijk weer weg te gaan. Helaas waren alle bussen al vertrokken en waren we genoodzaakt om een nachtje te spenderen in het ‘Rainbow Resort'. Het resort waar er zo'n 3 uur per dag stroom is, waar het dus bloedheet is op de kamer en waar gedoucht dient te worden met kaarslicht. Uiteindelijk konden we de lol er nog van inzien en pasten deze twee luxepaardjes zich maar aan, aan de situatie.

Die avond ontmoetten we nog een ouder stel uit Bergen; wat op een tiental kilometer van Heerhugowaard ligt. Ze waren ontzettend aardig en stonden erop dat ze ons avondeten betaalden. Na lang aandringen accepteerden wij ook dit en hadden we nog een leuk gesprek met deze mensen. Zij hadden een georganiseerde 2-weekse tour gemaakt door centraal-Nepal. Ook vertelde de vrouw dat ze de eerste dagen in Kathmandu een aardige ‘cultuurshock' meemaakte. Maar zoals je dat wel vaker hoort, en ikzelf heb meegemaakt, verandert de shock na een aantal dagen in het ‘normaal vinden' en het zelfs waarderen.

De volgende morgen stond de volgende busrit alweer op ons te wachten. De bus van ‘Shitwan' naar ‘Pokhara'. Dat plaatsje scheen een ‘uitrustplaats' te zijn voor de toerist die even weg wilt van de drukte van Kathmandu en wilt genieten van de rust. Dat leek ons een puike plan, dus dat deden we ook. Wederom een busrit van 5 uur en we voelen ons al aardig thuis in de bus. We eisen de beste plekken, achterin, op en geven ze niet meer af. De plekken waar de benen nog enigszins strekbaar zijn.

Aangekomen in ‘Pokhara' werden we in een taxi geduwd en reden we naar een gebied met vele hotels en guesthouses. Na er drie te hebben bezocht pikten we de beste en goedkoopste eruit; uiteraard met gratis Wi-Fi. En na te zijn gesetteld vroeg ik om een schaar. Met deze schaar knipte ik binnen een paar minuten ‘mezelf' weg om uiteindelijk met een scheermesje de klus te klaren. Ik herkende m'n gezicht niet meer terug, het voelt raar en ja ik mis ‘m! Uiteindelijk kon ik alles vergeten toen we gingen eten aan het meer, waar net de zon onderging.

Nahet diner gingen met een taxi naar een supermarkt. Een grote supermarkt hebben we nog niet gezien in Nepal en we dachten daar goedkope etenswaren in te slaan. Dit plan slaagde eigenlijk niet, want het was even duur als de kleinere winkeltjes. Tijdens de terugreis werd het straatbeeld wat grimmiger. Er gingen mensen de straat op met brandende fakkels. Vooroorlogse tafferelen. Ze kondigden een staking aan voor de volgende dag, wat betekende dat er geenvervoer zal rijdenen maar enkele winkels open zullen zijn.

Het klinkt gevaarlijker en dreigender dan dat het daadwerkelijk is. Wij moeten er gewoon voor zorgen dat we op tijd naar Kathmandu gaan zodat we niet vast komen te zitten op 200 kilometer van het vliegveld. Ik verwacht hier geen problemen mee aangezien we pas woensdagavond 25 mei, naar HongKong vliegen.

Tevens zal dit mijn allerlaatste reguliere reisverslag van de totale trip zijn. Na 142 reisdagen in geuren en kleuren te hebben beschreven, wordt het tijd om alles even te laten bezinken. Alle geweldige, vervelende, mooie, leuke, spannende en noem-het-maar-op-momenten. Ik zal eerdaags gaan beginnen aan het eindverslag waarin ik de belangrijkste dingen nog even op papier zet. Deze trip heeft meer losgemaakt dan dat ik (wij) ooit hadden durven dromen. Het is een zinderende achtbaan geweest waar we de rest van ons leven profijt van zullen hebben.

Tot binnenkort,
Sander