Dag 123 30-4-11 Pak Chong

Thailand! Het land waar het reizen voor mij is begonnen. De reden waarom ik nu hier ben, de reden waarom ik deze hele reis maak, de reden waarom ik altijd zal blijven reizen; Thailand!

Na het verhaal van ‘Dag 121 en 122' te hebben geplaatst, stapten we op het vliegtuig. Het vliegtuig van ‘Qatar Airways'. Een vlucht van 1 uur en 50 minuten die razendsnel voorbij vloog, vol met luxe en comfort. We landden een uur na middernacht en Dag 123(45678910eke) was een feit. Direct herkende ik al dingen op het vliegveld. Tot nu toe is het een hele grote flashback geweest, uiteraard in de beste zin van het woord.

We gingen gemakkelijk door de douane waar we de zoveelste mooie stempel kregen in onze Nederlandse paspoorten. Alleen nog de bagage ophalen en op naar de stad; maar er zat een luchtje aan. Een alcoholluchtje welteverstaan. De olijfgroene backpack van Walter was opeens, bij vlagen, ingekleurd met een rode kleur en een nare geur. De wijnfles was in zijn tas stuk gegaan. Er was dus aardig gesmeten met de tas. Z'n kledij was gelukkig nog vrij intact en de rest van de inhoud had ook weinig te lijden gehad.

Tien minuten later zaten we in een taxi, op weg naar de o zo bekende ‘Ko San Road'. Iedereen die in Thailand is geweest, is daar ook geweest en het leek mij slim om daar heen te gaan aangezien daar veel hotelletjes zijn en belangrijker nog: een McDonalds! We stapten uit de taxi, liepen 10 meter en 3 minuten later hadden we alweer een BigMac in onze mond. Dit ‘medium' menu werd om 02.30 uur achter slot en grendel gestopt waarna een slaapplek voor 11 euro werd gevonden.

Vlak voor de middag ontbeten we bij de Subway waarna we onszelf een doel stelden; op naar de jungle! Van de reis met Kaki wist ik nog precies waar, wie en hoe we daar moesten komen. We pakten een taxi naar het noordelijke busstation waarna we een busticket kochten naar ‘Pak Chong'. Het straatbeeld ten opzichte van Vietnam is een wereld van verschil. In Thailand zijn de hoofdwegen uitstekend, rijden er (bijna) geen brommers op de weg, worden toeters alleen in nood gebruikt en is alles gewoon 10 a 20 jaar verder ontwikkelt. Wel ben ik ervan overtuigd dat Vietnam over 10 jaar even ver is in haar ontwikkeling en waarschijnlijk nog verder. Vietnam is het beloofde land van Azië, qua ontwikkeling. Bedrijven openen graag nieuwe vestigingen in Vietnam. Dit hebben we met eigen ogen kunnen zien; Dobla!

De buschauffeur reed ook rustig en de rit besloeg zo'n 3 uurtjes. Even over vijf uur stapten we uit en wederom werd ik overspoeld door flashbacks. Ik zag alles weer voor me. Twee jaar geleden liep ik over de loopbrug zoekend, smekend naar een wc. Ik had, laat ik het netjes zeggen, wat last van mijn darmen en aan de overkant van de straat vond ik een wc. Nouja, gat in de grond. Ook was er nergens wc-papier te bespeuren.. Dit daar gelaten; toen ik terugkwam had Kaki een slaapplek geregeld bij ‘Bobby's Appartment' en dat was geweldig daar!

Dus toen Walter en ik uitstapten liepen we over dezelfde loopbrug, ditkeer zonder te zoeken naar een wc. We zochten wel naar een taxichauffeur die ons naar ‘Bobby's Appartment' kon brengen. Maar niemand leek het te kennen. Na het 5 mensen te hebben gevraagd, begon ik sterk te twijfelen aan mezelf, heette het echt zo? Toch gingen we door en uiteindelijk wist iemand het wel, zo leek het. We namen de gok en namen plaats in zijn ‘tuktuk'. Foto van het kenmerkende vervoersmiddel van Thailand zal nog volgen.

Met twee lange jongens achterin reed hij ons richting ‘Bobby's Appartment'. Ik begon steeds meer dingen te herkennen; het winkelcentrum, de tempel, het reclamebord. ‘He, hier stond twee jaar geleden nog geen McDonalds'. De tuktuk-chauffeur reed langzaam op de vluchtstrook van de weg aangezien hij het allemaal niet meer wist. Maar gelukkig wist ik het weer allemaal. ‘Go left, in the end to the right'. En ja! Daar stond het gebouw, wat er nog precies hetzelfde uitzag. De omgeving was wel veranderd, in plaats van lege grasvelden, werden er nieuwe hotels gebouwd.

De eigenaar, een kale Duitser, herkende mij niet meer, maar ik hem wel. Een ontzettend aardige man overigens die hart heeft voor zijn ‘bedrijfje', die hij samen met zijn Thaise vrouw runt. We kregen kamer 6 toegewezen, dezelfde kamer waar Mariska en ik ook sliepen. Ook boekten we de ‘anderhalve-dag-tour' door de jungle, die het zeker waard is om nog een keer te doen. De kamer ziet er prima uit en kost nog geen 2,50 euro per persoon. Inclusief eigen badkamer en gratis internet. Maar het beste van alles; de vrouw van de eigenaar is de chef. Pad-thai was het avondeten en eerlijk waar; de beste maaltijd van deze hele reis. Zelfs beter dan een BigMac. We hebben direct 3 nachten geboekt. Onder het avondeten sprongen de kikkers ons overigens om de oren.

Deeerstefotois er een van een giftige kikker. Dus geen goed idee om van zijn pootje te knabbelen. Ook kwam de huiskat opeens met een klein muisje in zijn bek aan die piepende geluidjes maakte. Dat moest wel een speeltje zijn. Maar nee, een echte, levende nog. Ik haalde ‘m uit de bek en zette ‘m op de tafel. Vervolgens, toen de kat niet keek, nam ik de muis mee en liet ‘m vrij op het nabijgelegen grasveldje. Dat mag ‘de heldendaad' van de reis worden genoemd. Dank u.

Morgenmiddag begint de jungle tour met een halve dag aan activiteit. Ik kan mij herinneren dat er dan tienduizenden vleermuizen, bij zonsondergang, uit de grot komen, over het platteland heen vliegen en hun weg zoeken naar het schemerige oerwoud, waar ze 's avonds gaan jagen. Dat beloofd spektakel en geheid mooie foto's!

Op Thailand,
Sander