Dag 119 en 120 26 en 27-4-11 Hanoi

Het zat er ook weer aan te komen, het ging te goed allemaal. Alles verliep volgens plan; er was geen vuiltje aan de lucht. Net toen ik geld wilde pinnen kwam ik erachter dat ik geen portemonnee meer had..

De dagen hiervoor waren zo rustig, gemoedelijk. Er was geen spektakel te bespeuren, we waren gewoon lekker bezig met ons doel te verwezenlijken om in Hanoi te komen. Dag 119 kan samengevat worden in een hachelijk moment. We reden op 100 kilometer van Hanoi en waren 20 kilometer verwijderd van onze slaapplaats in ‘Nam Dinh'. Niks leek ons in de weg te staan totdat mijn brommer opeens compleet uitviel. Niks deed het meer, de motor stopte en ik rolde tientallen meters uit. Met de hand op de toeter wist ik Walter, die voor me reed, net nog te waarschuwen zodat hij niet zonder mij verder reed.

Ik kon ‘m niet meer starten en we hadden eigenlijk al afscheid genoemen van m'n oude vertrouwde rode schakelbrommer. Er waren ditkeer geen huizen in de buurt of garages om de hoek. Nouja, eentje dan. Ze waren daar bezig met wat houtbewerking en met de brommer in de hand liep ik naar binnen. Maar natuurlijk, iedereen is een monteur en al snel werd er hard aan gesleuteld. Er werd iemand opgebeld die vijf minuten later ter plaatste was.

Ik kan het niet anders omschrijven dan dat de motor een ‘bypass' heeft gekregen die ervoor zorgde dat de motor weer liep als een tielerier. Ik zag het allemaal alweer gebeuren, vlak voordat we ‘m willen verkopen, gaat ‘ie stuk. Maar gelukkig, het zat allemaal mee, we konden na een half uurtje gewoon weer verder rijden naar ‘Nam Dinh'. Een relatief groot plaatstje op 90 kilometer van Hanoi en 100 kilometer van het ‘National Park' waar we, toen nog, naar toe wilde gaan.

Op de ontbijttafel van dag 120 werd anders besloten. We discusieerden over de beste manier om onze reis voort te zetten. Een ‘National Park' is geweldig om te bezoeken, maar we moesten kijken naar wat momenteel de slimste stap zou zijn en dat was niet de rit naar het nationale park. De brommers vallen zowat uit elkaar en kunnen het elk moment begeven. De rode brommer had gisteren al een harstilstand en de zwarte brommer heeft moeite met opstaan ‘s ochtends vroeg. We kozen ervoor om rechtstreeks naar Hanoi te gaan en de brommers zo snel mogelijk te verkopen en wat broodnodige centen op te strijken.

De rit van vandaag was dus een allerlaatste etappe van ‘Nam Dinh' naar ‘Hanoi' die 90 kilometer duurde. Verassend genoeg was de rit erna toe vrij rustig verlopen, er was weinig verkeer en we konden lekker doortuffen. Op 10 kilometer van Hanoi moesten we tanken en ook hadden we geen geld meer. Bij een ‘ATM' pinde Walter geld, waarna ik ook geld uit de automaat wilde trekken. Maar die van mij werkte niet en ik deed m'n portomonnee weer in m'n rugzak die weer in mijn backpack zat.

Centraal Hanoi en het was een gekkenhuis, toch wisten we een goed hostel te vinden en boekten we een kamer voor 2 nachten. Op de kamer aangekomen legden we de backpacks onder het bed, waar een slot op zat. M'n rugtas nam ik mee naar buiten waar we de brommer wilden verkopen. En waarschijnlijk is het hier fout gegaan. Ik vrees dat mijn achterste vakje van mijn rutas gedeeltelijk open heeft gestaan en dat onderweg iemand erin heeft gegraaid. Dan kan gemakkelijk omdat je gemiddeld met 50 man voor een stoplicht staat te wachten.

We kregen een bod van 4 miljoen Dong, 140 euro, voor de twee brommers bij elkaar. Dit bod sloegen we af en we reden verder naar een reisbureau. We wilden een vliegticket van Hanoi naar Kathmandu kopen. De vrouw achter de balie was dit voor ons aan het uitzoeken en ik zei tegen Walter; ik ga wel even pinnen aan de overkant. Dat gaat dus moeilijk zonder een portemonnee. Ik was wel even geschrokken maar ging ervan uit dat ‘ie nog in mijn backpack moest zitten en liep rustig terug naar het hostel en de kamer.

In de backpack was geen portemonnee te bespeuren en toen kreeg ik het wel even warm. Gewoon gejat dus. Dit feit accepteren en direct op internet opzoeken welk nummer ik moest bellen om m'n creditcard en pinpas te blokkeren. Via ‘Skype' had ik dit geregeld en gelukkig zijn er geen transacties geweest en kon ik de passen gemakkelijk blokkeren. Ook zat er geen geld meer in de portemonnee.

Ik kan concluderen dat ik alleen mijn rijbewijs ben kwijtgeraakt en natuurlijk de overige pasjes. Walter zal nu de reis gaan bekostigen. Voor even natuurlijk, want als we weer terug zijn van de reis dan zal ik direct het verschuldigde geld aan hem geven. Uiteraard na een bezoekje aan de bank. Ik heb mijn camera, laptop en paspoort nog wat in feite de belangrijkste drie dingen zijn.

Tot slot kan ik zeggen dat ik helemaal geen bezittingen meer heb. Ik ben niet in staat om geld op te nemen, mijn telefoon is gesneuveld tijdens het auto-ongeluk, thuis heb ik geen kleren meer in de kast hangen (allemaal weggegeven aan mijn broertje). Ik heb alleen de kleren nog die ik nu draag. In feite ben ik een arme sloeber maar om even een cliché uit de kast te trekken: toch ben ik rijk! Familie, vrienden en natuurlijk Mariska die mij met of zonder geld, kleding of spullen weer in de armen zullen sluiten over een maand!

Hoe mooi is dat,
Sander