Dag 113 20-4-11 Hue

Het was een zinderende bergetappe vandaag, die ons van ‘Hoi An' naar ‘Hue' bracht. Bergen die wit wegtrokken door de laaghangende bewolking en Walter die nu de ‘bolletjestrui' om zijn schouders draagt.

We werden wakker in een roerig ‘Hoi An', waar we de hotelkamer netjes achterlieten en we op zoek gingen naar een voedzaam ontbijtje. Alleen werden we wederom verrast door een lekke achterband van de zwarte schakelbrommer; de zoveelste. Eerst gingen we maar eens ontbijten bij dezelfde tent waar we gisteravond dineerden. Hier aten we het o zo bekende ‘continental breakfast'; wat neerkomt op toast met boter en jam. Hierbij geserveerd: een fruitsalade met oranje bananen. En ja, die mag ik jullie niet onthouden.

Aan de restauranteigenaar vroegen we waar we de band konden laten plakken. En we hadden het kunnen raden; om de hoek natuurlijk. Ook bekeken we eens de voorband van de zwarte Honda, en die zag er niet goed uit. Het profiel aan de rechterkant van de band was zo goed als ‘weggesleten'. En hoewel we de brommer over 10 dagen willen verkopen, hebben we het zekere voor het onzekere genomen en besloten om een er een nieuwe voorband op te zetten. Ook heeft de monteur mijn mannelijkheid hersteld door mijn toeter te maken. Met een nieuwe voorband, toeter en een geplakte achterband konden we eindelijk op weg naar Hue; 127 kilometers!

Lukraak reden we de stad uit en we belandden op een grote weg, maar niet de hoofdweg naar Hanoi. Om de 30 meter waren er grote borden te vinden waar de Vietnamese vlag ‘gecombineerd' werd met de vlag van het communisme; de hamer en sikkel. Het leger en de overheid werden op deze borden ‘verheerlijkt' tot supermachten. Maar helaas konden we er niet aan aflezen of we de goede weg volgden.

Na een half uurtje te hebben gereden doemde er een enorme stad op aan onze linkerzijde en dat moest ‘Da Nang' wel zijn. Walter wist dat aan de westzijde van ‘Da Nang' de hoofdweg naar Hanoi liep. We sloegen af en baande ons een weg door deze grote stad. En drukte van jewelste, maar we reden lekker door en hadden de goede weg te pakken. Maar wederom reed Walter lek; de achterband. En uiteraard was er binnen 2 minuten wel iemand te vinden die dit klusje voor ons kon klaren. De reparatielijst voor 1200 kilometer langs de oostkust van Vietnam is als volgt: 1 voorlicht, 1 toeter, 2 remschijven, 3 binnenbanden, 1 buitenband, 1 accu, 1 ketting eraf en in totaal 5 lekke banden.

Ik maakte van de gelegenheid gebruik om een beeldentuin te bezoeken, naast de garage. Hier stond onder andere een enorme witte boeddha. Ik begrijp alleen niet wat de bedoeling erachter is; hoe groter de boeddha hoe religieuzer? En wederom waren overal hakenkruizen te vinden wat ik toch frappant blijf vinden, hoewel ik (dankzij opa Sneek) weet wat de bedoeling erachter is.

We stapten weer op, hopende dat het bij deze reparaties bleef. Opeen waren we de stad uit en was er helemaal niemand op de weg te vinden. Heerlijk gewoon, geen vrachtwagens of bussen, auto's of andere brommers. En nu gingen we ook nog eens de bergen in. Rechts van ons de zee en wij reden alsmaar groter, verder en hoger de berg op. Prachtige uitzichten, diverse baaien en heerlijke rust daarboven.

Op de top van de berg waren allerlei ruïnes te vinden. Dit waren overblijfselen van wachttorens, verdediging van de Vietcong in de oorlog tegen de Amerikanen. Uiteraard waren we te klein om enkele ‘gebouwtjes' binnen te treden. Hier ontmoetten we overigens twee Nieuw-Zeelandse dames op leeftijd. Een daarvan woonde in ‘Kathmandu' en vertelde ons over het verkeer in Nepal. Dat, dat 10x extremer, drukker en chaotischer is als hier. Dus.. daar zal ons nog het nodige te wachten staan.

We reden verder en mochten aan de afdaling beginnen. Leuke bochtjes, scherpe harpings en mooie uitzichten. Een geweldige rit dan toe. Eenmaal aangekomen op het vlakke, kwamen we langs een begraafplaats. Die zijn we gedurende de ‘roadtrip' al een aantal keer gepasseerd en ik wilde er graag een kijkje op nemen. De graven zijn kleurrijk en het zijn allemaal kleine tempeltjes of kerkjes. In het zuiden van Vietnam stonden er overal hakenkruizen op, op deze begraafplaats was dat anders. Hier was alleen het christelijke kruis te vinden op elk graf.

Het laatste uurtje was koud, de zon was volledig weggestopt achter de grijze wolken en het begon zelfs her en der wat te spetteren. Daar hadden we helemaal geen trek in en gelukkig bleef het bij wat spetters. Tegen 17.30 reden we ‘Hue' binnen. Voor zover we konden zien, een mooi stadje. Het eerste beste hotel was direct raak. Het was 400.000 VND voor een kamer. Dat is teveel en we wilden wegrijden. ‘What do you want to pay?' 300.000 wilden wij betalen en net toen we gas wilden geven; ‘Oke 300.000 is good'. Een driepersoonskamer met balkon tot gevolg wat uitzicht gaf over ‘Hue' en de hoofdweg die onder ons door raasde.

Het avondmaal was ronduit belachelijk te noemen. We lieten ons verleiden en bestelden een ‘XL menu' bij de Kentucky Fried Chicken. Dat was echt een lachertje, ten eerste was eer niets ‘XL's' aan en ten tweede was het gewoonweg niet lekker. Aangezien wij experts zijn geworden op het gebied van fastfood weten we wat goed of slecht is. Uiteindelijk hebben we 's avonds ‘The book of Eli' gekeken, wat een goede films was. Morgen staat er nog geen rit op het programma, dat gaan we maar even in de ochtend uitzoeken!

Op 674 kilometer van Hanoi,
Sandera