Dag 112 19-4-11 Hoi An

Dag 1-1-2, een dag waar nood aan de man was aangezien de dag van gisteren ons lichamelijk, emotioneel en mentaal heeft genekt. Dit heeft er toe geleid dat we een welverdiende rustdag in hebben moeten lassen. Dit vierden we met ieder een eigen maatpak; ‘Jongens worden mannen!'

De regenachtige dag van gisteren, waar we zo'n 6 uur in koude, natte kleren rondbrommerden heeft meer kracht en energie gekost dan we dachten. Doodmoe waren we gewoon, na een nacht redelijk geslapen te hebben. De rit van 127 kilometer naar de voormalig hoofdstad ‘Hue' hebben we dus met een dagje uitgesteld.

Rond de klok van 11 uur, na het ontbijt, gingen we naar de ‘tailer' waar Walter zijn pak op hem lag te wachten. Zeer benieuwd waren we naar de kwaliteit van het pak. Vandaar dat Walter ook geen aanbetaling had gedaan omdat we sceptisch waren. Maar dat werd al snel weggenomen toen we het pak zagen. Perfect op maat gemaakt, (op het oog) goede kwaliteit en het stond netjes. En dat voor een prijsje van 67,- Euro per maatpak.

Aangezien mijn geld zo goed als aan het opraken is, koos ik ervoor om geen pak te nemen. Althans dat was mijn besluit gisteravond. Maar ik werd toch wel enthousiast en met een paar bemoedigende woorden wist Walter me toch te overtuigen. Dit resulteerde erin dat niet alleen ik een pak liet maken, maar Walter liet een tweede maken. Met de identieke stof overigens. Om 16.00 uur die middag zouden de twee maatpakken klaar zijn.

De middag besteedden we op het strand, waar het zonnetje nog steeds niet helemaal doorkwam. Het was vrij bewolkt, maar het regende gelukkig niet. Op het strand lagen we te relaxen totdat er zo'n vrouwtje voorbij kwam die allerlei spulletjes verkocht. Van bananen tot souvenirtjes, je kent het wel: irritant. Maar dit vrouwtje was verre van irritant, ze sprak goed Engels en we konden leuk met der lachen. We kochten, voor de grap, wat kleine dingetjes van der en vulden zo de middag van onze rustdag.

Op de weg terug tankten we de brommers vol, 3,2 Liter gaat in de tank waar je wonderbaarlijk genoeg meer dan 100 kilometer kan rijden! We arriveerden bij de ‘tailer' waar de pakken voor ons klaar lagen. Prachtige pakken, die ons, uiteraard, als gegoten zaten. Wel tof, thuis zal die ongetwijfeld wel een paar keer van pas komen. Dan hoef ik die in ieder geval niet meer van m'n broertje te lenen!

's Avond gingen we ‘Westers' eten bij een lokaal tentje. Daar liep een klein meisje rond te stuiteren door het restaurant. Walter en ik hadden net eten besteld en kregen een cola om de wachttijd te verzachten. Walter kreeg wat ‘darmobsipaties' en het meisje ging op de plek van Walter zitten en ‘stool' de cola van de afwezige en onwetende Walter. Zij was uiteraard een beter, gezelliger, knapper, interessanter gezelschap dan mijnheer Walter. Uiteindelijk aten we een goede pizza, cheeseburger en wat Vietnamese loempiaatjes.

We hebben overigens besloten om hetvolgende te gaan doen met onze reis; eind april komen we aan in Hanoi. Te Hanoi willen we de brommers gaan verkopen. We hopen er 90 euro per brommer voor te krijgen (130 euro per stuk gekocht). Eenmaal verkocht willen we met de bus/trein naar Bangkok, Thailand. Vervolgens willen we van Bangkok naar Kathmandu, Nepal, vliegen om daar onze laatste maand te spenderen. We hopen ook nog een uitstapje te maken in het nabijgelegen Bhutan. In de eerste dagen van de maand juni zullen wij op Schiphol landen; in een zonovergoten Nederland!!

Lekker hoor zo'n zomer van 9 maanden,
Sander