Dag 111 18-4-11 Hoi An

Doordrenkt, drassig, humide, waterig, regenachtig, vochtig, kletsnat, kleddernat, drijfnat, doornat oftewel: een regenachtige dag in Vietnam. Ondanks deze ontberingen toch het einddoel van vandaag gehaald: ‘Hoi An'!

Dag 111, dit priemgetal moet wel voor spektakel zorgen en dat deed het, ookal kwam het wat laat op gang. De dag begon zogezegd belachelijk laat. Het lijkt wel alsof we met de dag ‘moeier' worden. We zijn ook wel een jaartje ouder geworden tijdens de reis, misschien ligt daar de verklaring. Het was in ieder geval over 11 uur toen we wakker werden. Deze beschamende vertoning zorgde ervoor dat we haast wilden maken bij het vertrek. Deze haast leidde tot een kapotte zonnebril van Walter, wat volgens Vietnamese begrippen ‘slecht weer' zou beteken.

En dat was het ook. Tegen twaalf uur zaten we voor het winkelcentrum twee stokbroden met ‘de lachende koe' naar binnen te werken totdat het ging regenen. De eerste Vietnamese regendruppels in twee weken tijd. Geen probleem, dachten we, ik had nog een ‘emergency poncho' en Walter had nog een regenpak in zijn backpack zitten. We kozen ervoor om onze backpack in te pakken (Walter deed dit na een half uurtje), in plaats van onszelf aangezien we het belangrijker vinden dat onze spullen (zoals de laptop, camera, paspoort en portomennee) droog blijven. En dit hebben we gemerkt hoor gedurende de 120 kilometer tellende rit.

Het eerste half uur was wel leuk. We hadden hiervoor alleen maar met een ‘blafheet' zonnetje gereden, dus deze ervaring wilden we wel even meepakken. Alleen is het op een brommertje toch best ‘tricky' te noemen. Van de ‘formule 1' heb ik geleerd dat de witte strepen op de weg spekglad zijn bij regen. Als je daar op stuurt, accelereert of remt ben je de klos. Daarom deden we zeer rustig aan, hopende dat we de rit met zonneschijn konden afsluiten.

Na een uur rijden was het nog steeds aan het regenen en waren we al zeik- en zeiknat. Toen was het al niet leuk meer. En zeker niet toen opeens mijn beide ogen begonnen te branden als een gek. Zo erg, dat ik op een gegeven moment bijna niks meer kon zien. Walter reed voor me en ik moest natuurlijk eerst hem laten weten dat ik even moest stoppen. Dan zou je denken; dan toeter je, maar dat kan helaas niet meer. Ik ben hier in Vietnam van mijn ‘mannelijkheid beroofd' aangezien mijn toeter gisteren is overleden. En ja, dat is een ernstige zaak hier in Vietnam. Enfin, ik wist Walter op tijd duidelijk te maken dat ik blind aan het worden was en snel stopten we bij een tankstation.

Ik kwam erachter dat de zonnebrand, die ik op m'n voorhoofd had gesmeerd, inmiddels in mijn ogen waren beland en dat, dat de pijn veroorzaakte. Ondertussen begon het te onweren. Bliksemschichten donderden over het Vietnamese platteland en dat betekende even een ‘break' voor ons. Maar zo'n ‘break' is verre van prettig in zeiknatte kleren, korte broek en teenslippers. Ondanks het tropische klimaat was het bibberen geblazen.

Uiteindelijk stapten we weer op en de eerste kilometers was het klappertanden geblazen. Het was op een gegeven moment zo dat we expres door plassen op de weg heen reden omdat die, op een of andere manier, nog warm aanvoelden. Zo spetterde het warme water over de gebruinde benen. Het was zelfs fijn om in de uitlaatgassen van passerende vrachtwagens en bussen te rijden. Adem inhouden en deze ‘warme' uitlaatgassen helemaal tot je nemen. Even zo'n momentje voor jezelf was dat. Afgezien de geur was dat het hoogtepunt van de rit.

Op 40 kilometer van ‘Hoi An' reden we door een plaatsje heen met verscheidende hotels. We waren inmiddels al 3,5 uur onderweg en we verlangden naar een warme douche en droge kleren. Na een klein overleg besloten we toch om door te rijden en de rit af te maken. Toch pijnlijk om een comfortabel hotel de rug toe te keren en door te rijden. Maar we hadden er voor gekozen dus ‘doorrijden en niet zeuren' was het devies.

Tanden op elkaar en de rust en concentratie bewaren om veilig in ‘Hoi An' aan te komen. Want zelfs wanneer je vaart mindert blijf je in dezelfde heksenketel rijden als ‘normaal'. En hoe nat en koud ik ook was, ik was nog steeds blij om op de brommer te zitten en niet in een bus. Want ook vandaag werd deze pikante mening weer eens onderstreept. Bussen die vrachtwagens inhalen op onmogelijke plekken. Vervolgens verwacht deze spookrijdende bus ook nog eens alle ruimte te krijgen van zijn medeweggebruikers. Volgens mij zijn al die buschauffeurs ‘gassies' die altijd op brommers reden en nu ze in een bus zitten, acteren ze nog steeds alsof ze op een brommer zitten; onverantwoord! Ik kan wel een boek volschrijven met deze wanorde en regelloosheid. Maar hoe vaak ik mij ook over het verkeersbeeld verbaas, het schept toch een onbeschrijflijke sfeer die nergens anders te vinden is.

Met een trots gevoel reden we toch maar even mooi het regenachtige ‘Hoi An' binnen. Het was inmiddels tegen 6 uur en dat betekende dat we zo'n 5,5 uur onderweg waren, inclusief tussenstops. We waren rijp voor warme, droge kleren en een lekkere douche. In dit toeristische ‘Hoi An' vonden we een knap hotel waar we verregend en uitgeput binnen kwamen.

Na te zijn opgeknapt, aten we wat en ging Walter een pak laten maken. Hier in dit toeristische plaatsje kan je dat op elke straathoek laten doen. Het meetlint werd erbij gepakt en het lange Nederlandse lichaam werd uitgebreid opgemeten. Voor $95 US ligt het pak morgenochtend 11.00 uur op Walter te wachten. We zijn benieuwd naar de kwaliteit. Ik laat denk ik een regenpak maken voor als het morgen weer gaat regenen!

Rainbowe,
Sander