Dag 110 17-4-11 Quang Ngai

Chaos, mania, gekte, herrie, kabaal, bende; aldus het verkeersbeeld van Quang Ngai. De scholen waren uit; scholieren liepen, fietsten of stonden op, rond en naast de weg. Het normale bouw- en werkverkeer sloot ons in. En als klap op de vuurpijl gingen de vrachtwagens en bussen met open vizier de strijd aan met het knotsgekke verkeer.

We werden wakker in onze 3-persoonskamer, uiteraard zonder een derde persoon. Op het wel besproken programma van vandaag stond een 88-kilometer durende rit naar ‘Quang Ngai'. Wat qua kilometers eigenlijk gewoon een makkie zou worden. De bips doet het overigens bijzonder goed. Ik denk dat er een wenningsproces, van een week, aan vooraf moest gaan, voordat het enigszins acceptabel wordt.

Geen lekke banden of losse kettingen; de rit kon beginnen. Omdat we maar 88 kilometer hoefden te rijden, deden we het rustiger aan dan normaal. We reden met een gangetje van 40 kilometer per uur naast elkaar en bepraatten enkele hachelijke verkeerssituaties die soms tot stand komen. Al snel kwamen we tot de conclusie dat het vooral de bussen zijn die gek zijn geworden. Soms hoor je zo'n afgrijselijke toeter dat het lijkt alsof er een vreselijk ongeluk gaat plaatsvinden (terwijl er niks aan de hand is). Het aantal decibel gaat elke Vietnamese puntmuts te boven. Als ik er aan denk dan begint m'n trommelvlies alweer te trillen en slaat m'n hart een slagje over. Serieus, het is echt niet normaal.

Toen bedacht ik me hetvolgende. Je kunt met de bus door Vietnam of je pakt de brommer. Je zou zeggen dat het gevaarlijker is, om met de brommer door Vietnam te gaan. Maar nu we bussen met volle vaart door het verkeer zien scheuren, zonder ook maar voor niets of niemand te wijken. Nu we zien dat bussen ‘vol' door de bocht heen gaan terwijl de hele achterkant van de bus uitzwenkt, zwalkt en schudt op haar grondvesten. Nu we zien dat bussen inhalen op onmogelijke plekken, weet ik niet wat gevaarlijker is. Feit is dat je als buspassagier overgeleverd bent aan de grillen van de buschauffeur en dat je als brommerbestuurder nog enige controle hebt over de gang van zaken. (Uiteraard ben je dan nog steeds afhankelijk van het overige verkeer).

Op m'n rode schakelbrommertje filosofeerde ik verder terwijl ik door het machtige Vietnam reed. Mensen, vooral die nog nooit naar Azië geweest zijn, zeggen; kijk je uit in dat gevaarlijke Azië, kijk je uit dat er niets gestolen wordt etc. Logisch natuurlijk, dat zijn goedbedoelde woorden maar wat is tegenwoordig gevaarlijk; of gevaarlijker. Met een brommer dwars door Vietnam heen of ‘veilig' winkelen in een winkelcentrum in Alphen aan de Rijn? Meerdere vluchten maken met het vliegtuig of naar de koningin komen kijken met Koninginnedag? Een berg beklimmen of de herdenkingsdienst op de Dam in Amsterdam bijwonen?

Deze losse flodders van gedachtes daar gelaten, ging de reis verder en bracht ons langs uitgestrekte landbouwgronden met volop activiteit. We zetten onze brommers langs de kant van de weg en gingen op onderzoek uit. Walter praatte met een Vietnamees vrouwtje, voor zover je met de Vietnamees kan praten. Ik ging, gewapend met camera, het land op. Ik kon geweldige plaatjes schieten van het riet, de stro of de rijst. Mensen waren hard aan het werk en konden het waarderen dat er een lange Nederlander foto's kwam maken. Het werd ontvangen met ‘Ghello!', een lach en een welverdiende duim tot besluit.

De gewassen die van het land werden geplukt werden langs de weg verder behandeld of vervoerd. De verdere behandeling bestond uit het ‘stuk slaan' van het riet. Vervolgens werd het gezeefd en kwam de korrel tevoorschijn; de rijstkorrel welteverstaan. Toch weten we nog niet zeker welk gewas nou de rijst, tarwe, graan of stro is. Het lijkt allemaal verdomd veel op elkaar. Maar zoals vaker gezegd; fascinerend om te zien allemaal.

Door heel Vietnam zijn rookpluimen van gestookte vuurtjes te zien. Land dat met opzet in de brand wordt gestoken om het vruchtbaarder te maken. Om de zoveel tijd verschijnen er weer rookpluimen aan de horizon. Dit keer kon ik het eens van dichterbij vastleggen. Gecontroleerd ‘fikkie steken', daar zijn de kampvuurtjes van Nieuw-Zeeland niks bij!

Het einde van rit werd dus gekenmerkt door regelrechte chaos. Ik kan het niet beter verwoorden dan een ‘grote chaos' met als grootste kenmerk; ieder voor zich. Verder zagen we echt wat verschrikkelijks onderweg. Een klein vrachtwagentje met een open achterkant. Hierop stonden tientallen kooien met misschien wel 30 hondjes erin. Lamlendig lagen ze in de kooien, voor zover ze konden liggen want ze waren er gewoonweg ingepropt. Het was echt zielig te noemen. Soms kwam er wat geblaf vanaf, maar het leek wel alsof ze lamgeslagen in die kooitjes lagen. Wederom moet ook dit weer in perspectief worden geplaatst. Is dit zieliger dan het vervoeren van koeien, schapen of kippen? Het was in ieder geval een vervelend schouwspel op de weg, zo'n rijdende hondenkooi. Toch wel een flink smetje op de schoonheid van de rit.

Maargoed we liggen weer in een knap hotel, gaan zometeen even op zoek naar fatsoenlijk eten en zijn in afwachting tot de voetbalwedstrijden: radio ‘Langs de lijn'. Gaan PSV en FC Twente nog meer punten verspelen en wordt Ajax onverwachts dan toch weer eens kampioen? Het gaat spannend worden. Dat is een keer een andere spanning dan het rondtuffen door Vietnam met een schakelbrommer!

Tuf tuf,
Sander