Dag 108 15-4-11 Quy Nhon

De dag van vandaag stond in het teken van zon, zee en strand. Van eenzame uitgestrekte stranden met her en der een tros palmbomen tot vissersdorpjes met tientallen dobberende gekleurde bootjes.

We werden wakker in een blafheet ‘Tuy Hoa'. Althans toen we uit ons hotel stapten, want op de kamer stond de airco lekker te pruttelen. Buiten, in de schaduw, nuttigden we een paar broodjes waar het wel meer dan 30 graden leek te zijn. Maar hoe warm het ook mag zijn, zelfs in de zon is het op de brommer goed vertoeven. Een verkoelende rijwind in je gezicht, afgewisseld door uitlaatgassen (en meer lekkers) van vrachtwagens doen de zon en de hitte snel vergeten.

De rit die voor ons lag besloeg zo'n 110 kilometer en moest ons naar ‘Quy Nhon' brengen. Een, wederom, mooie rit. De weg bracht ons allereerst langs kleine vissersdorpjes met de bijbehorende oostkust. Hier besloten we even te stoppen en tegen een palmboom kwamen we tot rust. Hier konden we het vissersleven van dichterbij bekijken. Overal dreven bootjes voorbij, er lagen ‘viskooien' op het strand en er waren netten uitgestald in het water.

We stapten op en werden verder geleid over glooiende heuvels op een strakke deken van asfalt. Voor het eerst, sinds deze ‘roadtrip', dat we weinig bussen en vrachtwagens zijn tegengekomen. Ook is de wind wat gaan liggen en tot slot is het asfalt gewoonweg goed te noemen. Deze combinatie van gunstige bijkomstigheden maken de reis comfortabeler. Hierdoor kan je geregeld je paar ogen even uitlenen aan het landschap van het wonderschone Vietnam. Wanneer de omstandigheden ongunstig zijn zit je met je volle concentratie in het verkeer en reken maar dat we dat vaak genoeg hebben meegemaakt. Vandaag was dus gewoon een beloning voor het ‘harde werken'.

We waren aanbeland op zo'n 30 kilometer van onze eindbestemming totdat we een enorme zandduin aan onze rechterhand hadden. We besloten om de weg te verlaten en op onderzoek uit te gaan. Deze nieuwsgierigheid werd rijkelijk beloond met een onbemand prachstrand van wellicht wel kilometers lang. Tegen de zandduin kwamen we tot stilstand met de backpacks achter ons, voor de broodnodige schaduw. Vervolgens doken we het water in en ‘boadysurfden' we op de Vietnamese golven.

Na deze energie rovende inspanning waren we toe aan een ijskoude cola. En op elke straathoek van elk dorpje is er wel een verfrissende Coco-Cola te vinden. Uiteindelijk reden we de laatste 25 heuvelachtige kilometers naar ‘Quy Nhon'. Een heel mooi stadje gelegen aan, hoe kan het ook anders, de zee. De zee is onze gids. Zolang we de zee aan onze rechterhand hebben, rijden we richting het noorden; richting Hanoi. De zon draait gedurende de dag naar het westen, dus mochten de bordjes ontbreken kunnen we altijd nog met ons gezonde verstand de weg bepalen.

Als we een stadje binnenrijden rijden we lukraak door de straatjes. Bij het eerste beste hotel parkeren we de brommers en vragen we naar de kamerprijzen. Dit is altijd een indicatie voor onze verdere zoektocht. Na 2 of 3 prijzen met elkaar te hebben vergeleken zoeken we de ‘beste' uit en ploffen we daar altijd op bed. Na een uurtje of wat gaan we op zoek naar eten en dit keer hadden we zin in goed en fatsoenlijk eten. En ja, dat vonden we. In een duur westers hotel vonden we een perfect restaurant. Patat, pasta, hamburgers en loempia's werden gemakkelijk naar binnen gewerkt. Dit was de duurste maaltijd tot nu toe: 405.000 VND wat neerkomt op 13,50 Euro. Maar het was het waard!

Momenteel zijn we bezig met het ‘plannen' van het vervolg van de reis. Nu het budget nog 1,5 maand reizen toelaat zijn we genoodzaakt haast te maken en een manier van reizen zien te vinden om, zo goedkoop mogelijk, naar Nepal, Kathmandu te komen. Er zijn verschillende scenario's mogelijk. De scenario's zal ik jullie besparen, maar ons motto is: ‘we zien wel hoe ver we met de brommers komen!'

Wwwwroemmmmmmmm,
Sander