Dag 106 en 107 13 en 14-4-11 Tuy Hoa

Een bergachtige rit bracht ons langs witte stranden, bergtoppen en het Vietnamese platteland. De diversiteit was groots te noemen in elke zin van het woord!

Ik kan kort zijn over dag 106; een rustdag. Weinig animo voor spektakel aangezien ‘Nha Trang' niet ons ding is. Zoals ik al schreef is dit de eerste plek in Vietnam waarer volop toeristen zijn. Zelfs in ‘Ho Chi Minh' hebben we zelden toeristen gezien. En dat beviel ons eigenlijk wel. Hier is de sfeer gemaakt en laat het niet de puurheid van Vietnam zien. Toch hadden we even behoefte aan een ritje op onze schakelbrommers. We reden eerst over de boulevard maar al snel doken we de kleine straatjes en steegjes van deze kustplaats in. We reden over geïmproviseerde bruggetjes en zagen krotten langs de rivier staan die overschaduwd werden door hoge, luxe en dure hotels in de achtergrond.

We aten driemaal bij hetzelfde restaurant waar ‘Westers eten' te verkrijgen was. We aten onze maagjes rond, rustten lekker uit en keken uit naar de dag van morgen. Op de online-wegen map van Vietnam leek het een spannende rit te gaan worden. De rit van ‘Nha Trang' naar ‘Tuy Hoa' bedraagt zo'n 120 kilometer, maar na zo'n 80 kilometer houdt de weg op met bestaan; althans volgende de kaart. Maar een andere weg volgen en het binnenland in gaan was geen optie aangezien we dan 300 kilometer om moeten rijden. We besloten om de gok te wagen en na het ontbijt; broodje ‘la vache quirit,' gingen we van start.

De billetjes waren enigszins hersteld dus die konden er wel weer een paar uur tegenaan. De rit begon veelbelovend. Na 5 kilometer waren we de stad uit en bracht de weg ons de bergen in. Een stijgingspercentage van 10% en dit was de eerste echte beproeving voor de zo geliefde brommers. Even terug schakelen naar z'n drie en helemaal niks aan de hand. Vervolgens rustig de berg af en de komende 50 kilometer waren weer vlak.

De weg was vlak maar de omgeving was weer prachtig te noemen. De hoge bergen aan de linkerhand en prachtige stranden aan de rechterhand. We stopten er bij een om een dipje te nemen. We parkeerden de brommers en droegen onze backpacks mee het strand op. Hier was net een fotoreportage bezig van een bruidskoppel. Deze twee lange Nederlandse jongens waren toen even belangrijker dan het bruidskoppel en we moesten met iedereen op de foto. Deze bijkomstigheid werd vereeuwigd met een ‘group picture'.

Na even te hebben gezwommen in het verfrissende Vietnamese water droogden we op en gingen we verder op pad. De weg volgde de vorm van de baai, die ons vervolgens om en over de berg leidde. Het stijgingspercentage steeg weer, wat ook betekende dat de vrachtwagens zo goed als stil stonden. Slalommend om bussen en vrachtwagens maakten we het over de berg waar een afdaling te wachten stond. Harpingbochten, gas los en voet op de achterrem, zo tuften we lekker naar beneden. De weg en het asfalt waren overigens prima.

De regio die we toen in reden moet het wel van de ‘steenwinning' hebben. Overal waren mensen langs de weg aan het werk. Stenen aan het uithakken, stenen aan het inladen in vrachtwagens of ossenkarren. Massieve blokken werden met de hand bijgewerkt tot werkbare bouwstenen. Dat was aan onze rechterhand, overal gewoon, gedurende zo'n 10 kilometer.

Aan de linkerhand waren mensen op het platteland aan het werk. Ze waren bezig met de gewassen die deels onder water stonden, met geïmproviseerde machines waren ze de grond aan het omwoelen, graan of tarwe werd geoogst en werd op de rijbaan gelegd om te drogen, oftewel: ‘de spreekwoordelijke deken van kippenvoer'. Er werden buffels of ossen voor de kar gespannen en het was gewoon fascinerend om dat allemaal te zien. Ik zette de brommer langs de kant van de weg en ging gewapend met m'n camera het land op. En daar sta je dan, temidden van al deze activiteiten m'n ogen uit te kijken.

In mijn ogen is hier het ‘echte leven' nog te vinden. Hier wordt op, van en met het land geleefd. Hier wordt het land nog omgeploegd met eeuwenoude, handgemaakte werktuigen waar buffels dit al honderden jaren doen. Dit alles met respect voor de natuur. Dit is het Vietnam wat we willen zien en ervaren!

Uiteindelijk arriveerden we in het zonovergoten ‘Tuy Hoa'. Onze eindbestemming, Hanoi, ligt nog op zo'n 1150 kilometer en met de dag komen we dichterbij. We vonden snel een hotel voor 120.000 VND (Vietnam Dong), wat neerkomt op 4 euro. Een ingewikkeld rekensommetje leert ons dat we 2 euro per persoon betalen voor een tweepersoonsbed, een eigen badkamer, een TV met Westerse televisiezenders en gratis internet.

Per dag geven we gemiddeld zo'n 12 euro uit en dan leven we luxe. Twee volle tanks, zo'n 6 liter in totaal, kosten nog geen 4 euro en daar kunnen we gemakkelijk 120 kilometer mee rijden. Om de 10 kilometer is er wel een tankstation te vinden. In elke ‘grote' kustplaats is er een goed en betaalbaar hotel te vinden met allemaal gratis internet. De kustplaatsen zijn telkens mooi verdeeld over de oostkust met telkens zo'n 100 kilometer afstand tussen beiden. Droge rijst is voor ons ook een maaltijd en cola drinken we als water. Cola is overigens goed voor de maag, wordt gezegd dus daar willen wij heilig in geloven. Al met al vinden en krijgen we alles wat we zoeken in Vietnam.

Forca Vietnam,
Sander