Dag 105 12-4-11 Nha Trang

Gebroken en uitgeteld liggen we in een hotelkamer in het zwaar toeristische Nha Trang. De zoveelste dag op rij waarin weer enorm veel dingen zijn gebeurd. Dit alles in positieve zin natuurlijk maar morgen lassen wij een rustdag in. Dat schijnen we wel verdiend te hebben!

Vanochtend hebben we de hotelkamer enigszins netjes achter gelaten. Althans, dat was ons plan, maar Walter kon het niet laten. Voordat we de kamer uitgingen deed Walter de ramen nog even open om de zure doch zoute geur weg te ‘spoelen'. Het gordijn werd gepakt door een windvlaag wat vervolgens een glas midden door de kamer heen smeet. Scherven netjes verdeeld over de gehele vloer. Voor de tweede dag op rij, razendsnel uitchecken en wegwezen.

We gingen ontbijten bij hetzelfde restaurant als gisteravond genaamd; Blue Sky. Hier ontmoetten we onze nieuwe vriend weer; de Vietnamese 32-jarige restauranteigenaar. Na een prachtig omeletje naar binnen te hebben gewerkt wilde hij voor ‘tourguide' spelen. Geheel gratis overigens. Wat is Vietnam toch een aangenaam land. Mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. De sfeer is gemoedelijk. Avontuur en verbazing liggen voortdurend op de loer. Een straathoek is een begin van een nieuwe ontdekking.

Hij pakte zijn brommer erbij en met z'n drieën brommerden we naar het plaatselijke museum. Het museum van Vietnamese landbouwwerktuigen was ‘helaas' gesloten en we gingen naar onze tweede bezichtiging, wat voor ons nog een raadsel was. We verlieten de grote weg en doken de kleine steegjes en straatjes in. Een wirwar van weggetjes leidde ons naar een wijnproeverij. Daar kregen we een kleine rondleiding over het land en zagen we de druif groeien.

Vervolgens werden we volgestopt met druiven en nootjes voordat de proeverij begon. De ‘wijnboer' heeft graag Europese gasten over de vloer omdat zij echt verstand hebben van wijn aangezien Vietnam nog een onontwikkeld land is op het gebied van wijn. Wij deden ons voor als echte kenners. Het was een gezellige boel maar we lieten ons niet verder verleiden. Onverantwoord om met een slokje op, op de brommer te stappen aangezien we nog een tocht van 110 kilometer voor ons kiezen hadden. En onverantwoord bezig zijn, daar doen Walter en Sander niet aan..

We kochten ieder twee flesjes Vietnamese wijn, voor nog geen 3 euro per stuk, als souvenir. Na de wijnproeverij gingen we verder naar het laatste deel van de ‘sightseeing'. We reden zo'n 5 kilometer en kwamen aan bij een 14^e eeuwse tempel. Indrukwekkende bouwstijl aangezien het al 7 eeuwen fier overeind staat en nog in perfecte staat is.

Na de tour reden we terug naar het restaurant waar we onze backpacks ophaalden. We namen afscheid van onze nieuwe vriend en gingen op weg naar ‘Nha Trang'. Het beloofde een pittige rit te gaan worden. De weersvoorspelling waren niet optimaal aangezien het bloedheet ging worden met een krachtige wind. En een krachtige wind werd het. Als er geen beschutting was, werd je zowat de berm ingeblazen. En dat gebeurde zelfs een aantal keer. Maar aangezien de berm een ‘extra rijbaan' is in Vietnam, kon dat makkelijk. Ook reden we rustig en was er geen reden tot paniek.

Onderweg maakten we weer kennis met de creativiteit van de Vietnamees. Wat die mensen allemaal meeslepen op een brommer is niet normaal. Van brokken smeltend ijs tot allerlei landbouwgereedschappen met een lengte van minimaal 4 meter. Ook is het niet raar wanneer er 3 a 4 mensen op een brommer zitten. Even zwaaien en weer doorrijden. Dan valt het nog mee hoe wij onze backpacks mee zeulen op de brommer. Tegen alle verwachtingen in, is het nog vrij comfortabel zo'n backpack. Ik gebruik m'n backpack als leuning. Maar na uren rijden voelt niets comfortabel meer, eerlijk gezegd.

Verder werd de rit gekenmerkt door een drie meter hoge tornado die diagonaal over de weg raasde. Ook waren er weer de nodige vervelende vrachtwagens en bussen. Ik zal een onprettige situatie schetsen van een van die nare bussen. Je hebt een aparte strook voor brommers naast de rijbaan. Maar die aparte strook is vaak niet in optimale conditie en wordt tevens gebruikt door mensen die zonder te kijken invoegen, fietsers, wandelaars, koeien, spookrijders en ditmaal kippenvoer. Er lag, uit het niets, 30 meter lang kippenvoer op onze rijbaan. In zo'n geval verplaats je jezelf naar de autobaan maar in dit geval was dat onmogelijk. Een bus kwam zwaar toeterend van achter op ons ingereden en zo'n bus wijkt voor niets of niemand. Ik kon dus niet naar links, ik kon niet rechtdoor vanwege het kippenvoer, ik had alleen de optie om de berm in te duiken en het grind en de hobbels voor lief te nemen. Nogmaals; het is aanpassen of aangepast worden.

Ook konden we genieten van een steeds mooier wordend Vietnam. Bergen resen links van ons boven de 1000 meter uit en aan onze rechterhand hadden we de zee afgewisseld door ‘farmland' of Vietnamese huisjes. Hoewel de rit mooi en korter was dan gisteren, zoog het de energie uit ons. Onze billen wilden ook niet verder en telkens werd er weer een andere positie aangenomen op de brommer. Wist niet dat je op zoveel verschillende delen van de bips je kunt steunen..

Uiteindelijk kwamen we op 10 kilometer van onze eindbestemming en het was een drukte van jewelste. Uit het niets kwam er een zwarte auto uit een donker steegje gereden. In plaats van doorrijden, bleef hij gewoon midden op de weg staan en ging niet voor- of achteruit. Razendsnel gooiden we het stuur om en stuurden we onze schakelbrommers om de auto heen. Dat hield ons weer scherp, laten we maar zeggen.

Uiteindelijk liggen we voor 3 euro per persoon in een piekfijn hotel. Dit plaatsje is zo toeristisch als het maar zijn kan en door het grote aanbod is alles nog goedkoper dan we gewend zijn. Als we mogen kiezen, vinden we het niet-toeristische, echte, Vietnam vele malen leuker. De afgelopen 5 dagen zijn we zelden tot geen toeristen tegen gekomen. Morgen zogezegd een rustdag. Een goed moment om even naar de apotheek te gaan aangezien mijn linkervoet rood en dik is. Het is niet de voet van de foto maar de ander. Dus voor het verslag van morgen; daar zit een lichaamsdeel aan te komen!

Zoals Walter altijd zegt; ‘het is hier gewoon te warm',
Sander