Dag 104 11-4-11 Phan Rang

Deze dag met als hoofdonderwerp de 152 kilometer tellende rit heeft ons weer veel moois gebracht. Strowagens, rukwinden, rauwe billen, gezandstraald worden, koeien op de weg, brandende zon, handschoenen, bebloede hotelkamer, communisme en een topmaaltijd als besluit: Vietnam!

Gisteravond lagen we er laat in. Na ‘langs de lijn' te hebben geluisterd, mooi puntverlies van PSV & FC Twente, via de radio, keken we nog een aflevering van ‘Top Gear'. In dit programma gingen de drie presentatoren met een brommer van zuid naar noord-Vietnam. Ik ken twee jongens die dat ook aan het doen zijn. Nee, wel leuk om te zien. Aanrader voor diegene die erin geïnteresseerd is!

Dag 104; geen kraaiende hanen ditmaal, maar twee knorrende maagjes die ons wekten. We hadden nog geen kracht om naar het ontbijt te gaan, dus we lieten het ontbijt naar ons toekomen. Als ik voor mezelf spreek dan want Walter gooide een dienblaadje vol met wat brood en eitjes en sleepte het mee naar de kamer, waar we het op peuzelden. Vervolgens maakten we ons klaar voor onze grote reis. Maar zelden gaat dat vlekkeloos, net als vandaag.

Na het tandenpoetsen bleef Walter zijn pink haken achter een inkeping bij de badkamerdeur. Rats, een flinke vleeswond en het bloed goot eruit. Over de hele vloer, over een deel van het bed en vervolgens de badkamer. In de gootsteen maakte Walter de wond schoon en ik pakte het verband erbij. Gelukkig had ik dat nog in m'n backpack zitten. Na het droog te hebben gemaakt, pakte ik z'n vinger in en leek het gedaan te zijn met de ongein. Na nog geen minuut tilde Walter z'n hand op en het bloed spoot er weer uit. Flets, een klodder op de muur, mijn been en het bed. Poging twee, zoals je hieronder kunt zien was een groter succes. ‘Band aid' en Betadine in combinatie met een deel van een handdoek maakte het een mooi compact pakketje.

We verlieten de kamer in een *&^#%#zooi. Bloed doordrenkte handdoeken, Betadine, bloedspetters overal, lege waterflessen, chipszakjes, moddervlekken van onze slippers en tot slot nog een fles benzine midden in de kamer die we niet meer mee wilden nemen. Beschamend gewoon en zo snel mogelijk wilden we weg. We stapten de deur nog niet uit en er stond al een schoonmaakster voor de deur. Oops. Nog voordat zij de kamer instapte, snelden wij de trap af, leverden de sleutel in, startten we de brommers en maakten we dat we wegkwamen. Niet netjes, mijn excuses. Gelukkig hebben ze onze namen niet!

De rit begon en we waren er klaar voor. Klaar voor 152 kilometer ‘road to nowhere'. Maar hoe klaar we ook dachten dat we waren, we waren niet klaar genoeg. Na 50 kilometer brak de zon ons al op. De zon schroeide al het zichtbare vlees weg. Vooral de bovenkant van de polsen waren met de minuut roder aan het worden. We parkeerden onze schakelbrommers, pakten de schaduw mee en dronken een cola. Daar kregen we het briljante idee om onze sokken erbij te pakken. We leenden een schaar en maakten binnen een mum tijd twee paar handschoenen. Ook bond ik m'n voormalig t-shirt en mondkapje rond m'n bovenbenen.

Na het maken en bedenken van deze vernuftige, creatieve en hoogst indrukwekkende pareltjes van handschoenen kregen we honger en aten we wat rijst langs de weg. Bij de rijst zaten ook nog wat bijgerechten waaronder een ei. Een oranje ei welteverstaan. Misschien wilden ze dat we ons thuis voelden maar hoe kan het zo zijn dat het eiwit, ‘eioranje' is geworden? Dit bewonderden we, maar aten we niet. Na deze versnapering van nog geen euro gingen we verder. We hadden nog precies 100 kilometer te gaan en tevens 1657 kilometer naar Hanoi.

Verder werd de rit gekenmerkt door enorme winden. Later hoorden we dat dit deel van Vietnam erom bekend staan. We hadden de wind vol tegen en af en toe vanaf de zijkant. Dit zorgde ervoor dat je soms gewoon naar rechts moest sturen en dat je dan nog gewoon rechtdoor ging. Ook zagen we een enorme hooiwagen met twee buffels ervoor; geweldig. En er stak een kudde koeien over en tot mijn verbazing reed de vrachtwagen gewoon door. Ik dacht dat het een bloedbad ging worden, maar wonderbaarlijk genoeg ging het allemaal net aan goed. De laatste dertig kilometer hadden we bergen aan onze linkerhand en de zee aan onze rechterhand.

Na 4,5 uur kwamen we aan in Phan Rang. De klok had inmiddels half 4 geslagen en we waren toe aan een bed en een douche. Het eerste hotel wilde een van onze paspoorten als onderpand, maar daar gingen wij niet mee akkoord. Het tweede hotel in eerste instantie ook niet, maar na lang aandringen wel. We konden helaas geen schuilnamen verzinnen aangezien we hele formulieren moesten invullen die gecontroleerd werden. Het hotel is overigens weer uitstekend en onder de 10 euro.

's Avonds gingen we dineren bij een echt restaurant waar we voor het eerst een fatsoenlijk sprekende Vietnamees ontmoette. Met hem spraken we over het communisme, de propaganda van de Vietnamese overheid en de ontwikkelingen die de Vietnamese bevolking aan het doormaken is. Interessant onderwerp; de scholen, de tv, de kranten hier in Vietnam worden nog steeds gecensureerd. Kinderen leren op school dingen als; Vietnam is een van de sterkste volken van de wereld, China noch Amerika konden ons overnemen. En leuzen als; de regering is goed voor ons, komen elke schooldag, elk televisie programma en in elke krant naar voren. De regering censureert tevens het internet. Hier in Vietnam kan en mag je niet op facebook.com.

Wederom een bomvolle, maar geweldige dag gehad in het zonovergoten Vietnam. De dagen staan in het teken van het brommeren en dat vinden we geweldig. We vermaken ons op de weg, we kijken om ons heen, ruiken, proeven, zien en voelen alles wat we onderweg tegen komen. Het zal ons de komende 3 weken niet gaan vervelen! Morgen een 110 kilometer tellende rit naar Nha Trang!

Broem broem,
Sander