Dag 103 10-4-11 Phan Thiet

Een goede 1600 kilometer scheidt ons nog van ons einddoel: Hanoi. We geven onszelf er nog 20 dagen voor wat betekent dat we gemiddeld 80 kilometer per dag moeten rijden. De rit van vandaag, La Gi - Phan Thiet, besloeg slechts 70 kilometer. Morgen staat er ‘150 kilometer Vietnam' op ons te wachten, met andere woorden: au, au, au voor de bips.

Wederom liep er een verdwaalde haan van 5 tot 9 uur 's ochtends te kraaien naast ons hotel. Deze ‘wekkerradio' was nergens te traceren anders werd het wel ons ontbijt. Daarvoor in de plaats werden het drie verse broodjes met wat brokken ‘la vache quirit'. Klaar om te gaan, klaar om te beginnen, klaar voor 70 kilometer over de ‘Motorway 1A'. We startten onze schakelbrommers, deden de helmpjes op, zonnebrilletje voor,' Vietnam here we come!'

Alleen wilde mijn rode schakelbrommer weg zonder mij. Het gas bleef hangen en m'n brommer, met mij achterop, beukte Walter z'n brommer opzij, knalde de stoep af, de weg op. Daar kreeg ik eindelijk m'n gas teruggedraaid, maar niet voordat ik m'n rechter grote teen heerlijk over het Vietnamese asfalt heen schraapte. Een ideaal begin van de trip zo. Alleen denk ik niet dat het een technisch falen was, denk dat het een menselijk falen was en dat mijn klunzigheid mij weer even wakker heeft geschud. M'n voeten zien er, zoals je hieronder kunt zien, overigens misbruikt uit na zo'n 3,5 maand reizen. Beter dan een tattoo!

Nu we het toch over maanden reizen hebben, heb ik nog een mededeling en tevens een oproep te doen. De backpacktrip gaat helaas geen 6 maanden duren. De trip, zoals die er nu uitziet, gaat 5 maanden duren en dat betekent dat we nog een goede anderhalve maand te gaan hebben. De reden hiervoor is het ‘€£¥$'. Het extreem dure Sydney, de extra vliegtickets van- en naar Fiji en het auto-ongeluk hebben ertoe geleid dat het geld sneller is gegaan dan begroot. Momenteel heb ik al een kleine lening aangevraagd bij ‘Pa&Ma' om het tot de 150 dagen te gaan schoppen. Dat was de mededeling, de oproep op dit blog spreekt dus voor zich. Haha!

Terug naar de realiteit, de weg was gemakkelijk te vinden. Na een bocht en een rotonde zaten we al op de goede weg en stonden er zelfs al bordjes met onze eindbestemming; ‘Phan Thiet' langs de weg. Zo gemakkelijk hebben we het nog niet gehad. Maar ook wel eens lekker. De rit werd verder gekenmerkt door een bezoek aan een tempel. Walter had de reactie van mijneer Opa Sneek direct in de praktijk gebracht. Hij werd begeleid door een vrouwelijke boeddhist die Walter naar de gouden boeddha leidde. Daar sloeg hij een spreekwoordelijk kruisje, stak de wierook-stokjes naast de boeddha in de grond en kwam hernieuwd en herboren terug bij z'n zwarte schakelbrommertje.

Wat niet hernieuwd en herboren was, was het zitvlees. Het zitvlees is na (120+100+100+70=) een kleine vierhonderd kilometer brommeren in slechte staat. De doorbloeding is niet optimaal meer en, om niet op verdere details in te gaan, beurs. Maar niet zeuren; doorrijden, genieten, uitkijken en kilometers maken. De laatste tien kilometer van deze rit waren overigens weer ‘ordinair Vietnamees' oftewel zwaar chaotisch.

Vrachtwagens die vanuit de berm beide rijrichtingen blokkeren om te kunnen keren. Alles en iedereen komt tot stilstond. Met iedereen bedoel ik ook fietsers, voetgangers, buffels met wagens erachter, scooters, brommers, bussen en twee Nederlanders op brommers. Wat er dan gebeurd is dat iedereen een eigen oplossing gaat zoeken. Vaart wordt verminderd, links, rechts, onder, boven, naast en tussendoor schiet verkeer langs je. De stoep of droogliggend terein naast de rijbaan biedt vaak een ‘veilige' oplossing. Laten we het erop houden dat het je scherp houdt.

Aangekomen in Phan Thiet vonden we al snel een hotel. Wederom bizar goed. Europese standaarden waar je in Nederland minimaal 200 euro voor een nacht moet betalen en daarmee overdrijf ik echt niet. Gelukkig betalen wij gewoon 5,75 Euro per persoon. Hier is het wel de gewoonte dat je, je paspoort geeft als onderpand. Maar nee hoor, daar gaan wij niet mee akkoord. Met een paar handgebaren en een paar keer ‘No' komen we er mooi mee af.

Je moet wel je gegevens en paspoort nummer opschrijven. En Walter is een meester in geschriften dus hij verzint altijd weer een andere naam voor ons. Vaak heet ik ‘Sander Kroon' en Walter noemt zichzelf ‘Raimon van den Hurk'. Maar als we zin hebben om anders te heten, dan heten we ook anders. Maar we hebben onszelf nog geen ‘Sneek' als schuilnaam gegeven. Dat doen we alleen in zeer extreme omstandigheden, wanneer nood aan de man is.

Tot slot konden we het niet laten om bij een ‘fastfood-keten' te gaan eten. Maar een succes was het bij lange na niet. We bestelden een ‘Chicken Burger Menu' met patat en cola. De patat was zout, maar oke. De burger was een lachtertje. De kip was ijskoud en tevens nog roze van binnen. Na het te hebben teruggestuurd kregen we nieuwe burgers, zo dachten we. We kregen dezelfde burgers terug die we herkenden aan de hap eruit. Waarschijnlijk was het gewoon opgewarmd in de magnetron. Wederom gingen we er niet mee akkoord en kregen daarvoor in de plaats een cheeseburger. Bah, werkelijk waar; smerig!

De tweede avond op rij dat we met een onverzadigde maag naar bed zullen gaan. Maar zolang we niet uren op het toilet hoeven te vertoeven, hoor je ons niet klagen. Morgen wacht ons dus de langste rit tot nu toe; 150 kilometer naar ‘Phan Rang'. Morgenochtend moeten we voor 09.00 uur ontbijten want dan is het nog gratis in dit hotel. Laten we ons dan maar opofferen voor een vroeg maar gratis ontbijtje.

Gooooood Morning Vietnam,
Sander