Dag 102 9-4-11 La Gi

De vijfde dag in Vietnam heeft ons naar het altijd gezellige ‘La Gi' gebracht. Geen toerist te bekennen, geen Kentucky Fried Chicken om de hoek, geen woord Engels, daarvoor in de plaats spotgoedkope prijzen en inktvis als avondmaal!

Dag 102 begon met een kraaiende haan als achtergrondgeluid en tevens als wekker. De uitknop was nergens te vinden, dus waren we relatief vroeg uit de veren; half 9. Walter bleef nog even liggen, ik ging op pad naar ‘Jezus'. Een enorme ‘Jezus' staat op de top van een berg langs de kust van Vung Tau. Gisteren, na ons bezoek bij Dobla, wilden we er nog snel heen, maar de entree was gesloten. Na een klein ritje van 5 minuten kwam ik aan bij de entree waar ik m'n rode schakelbrommertje parkeerde.

Ik had overigens nog vrij veel moeite met het ‘schakel' gedeelte van de brommer. Dat kan aan mij liggen, of dat ligt aan de brommer. Ik vrees het eerste, maar hij sloeg een flink aantal keer af in het begin. Vooral net na het starten, of als ik stilstond bij een stoplicht. Maar momenteel gaat dat soepeler. Enfin, een trappenstelsel leidde mij naar het beeld, wat verassend groot bleek te zijn. Ik schoot een paar foto's, maar er bleven maar mensen naar me kijken. Kijken en lachen. Overigens was ik ook de enige toerist daar, maar achteraf bedacht ik me dat ik een korte broek aan had die niet ‘over de knie' was. En in Thailand was het een keer dat ik een broek moest huren tijdens een bezichtiging van een koninklijk paleis. Dus waarschijnlijk is het niet netjes om ‘te bloot' deze gronden te bezoeken. Of ze lachten gewoon omdat ik, er tegenwoordig, bijloop als een zwerver..

Uiteindelijk toch even deze activiteit meegepikt voordat we gingen ontbijten. Een omelet met brood en kaas bestelden we en dat was zeer goed te eten. De kaas was dan een puntje ‘la vaiche quirit', maar het ging er lekker in. We bestelden er nog een en voor, in totaal, 2,50 Euro gingen we met een volle buik op pad. Ons doel was het kustplaatsje ‘La Gi' en dat lag op een dikke 100 kilometer van Vung Tau. De eerste twintig kilometer was richting ‘Ho Chi Minh' en die weg kenden we al, dus het begin was moeiteloos en simpel.

Na de brommers te hebben bijgetankt en water te hebben gekocht, pakten we de elektronische kaart er even bij en zagen we dat we de ‘Motorway 55' moesten hebben. Zonder enige moeite reden we de juiste weg op en op de kaart hadden we gezien dat we deze weg voor de volgende 80 kilometer moesten volgen. De weg was meer dan prima en er waren lang niet zoveel weggebruikers (lees: -misbruikers) dan op de weg van en naar Ho Chi Minh. De weg was zelfs voor Nederlandse standaarden redelijk goed dus we maakten ons nergens zorgen over en tuften lekker door.



Het enigste minpunt van de reis was de zon. We werden levend geroosterd en kregen net zo'n krokant velletje als een geroosterd kippetje. De dagen ervoor hadden we er nauwelijks last van maar ik denk al te weten waarom. De lucht buiten de grote steden is vele malen schoner, dus de zonnestralen worden niet meer geblokkeerd door al die smog en vieze uitlaatgassen. Laten we het nemen als een voordeel. We hoeven tenminste geen mondkapjes meer voor te binden, zonnebrilletje is genoeg.

Het landschap is hier, bij vlagen, net zo vlak als in Nederland. Onderweg kwamen we veel ‘weilanden' tegen, waar op het land werd gewerkt. Ook lopen er van die eeuwenoude buffels of ossen rond die het land omploegen. Ik hoop dat ik daar in het vervolg een mooie foto van kan maken als de kans zich aandient. Er staan ook gewassen onder water, maar volgens mij is dat geen rijst. Verder is het gewoon DE manier van reizen op de brommert. Je ziet, hoort, proeft, ruikt, voelt werkelijk alles wat je onderweg tegenkomt. Het is persoonlijker dan in een auto en echter dan met een bus. Op de brommer ben je gewoon een onderdeel van het leven in Vietnam, dat is echt heel bijzonder.

Na een goede twee uur reizen begonnen we toch even te twijfelen aan de juistheid van de weg. Nergens een bordje met ‘La Gi' te vinden, alleen af en toe een verdwaald bordje met een andere plaatsnaam. Toch wisten we dat we nog op de ‘55' zaten, dus dat zou goed moeten zijn. Niet heel veel later werd er geantwoord met een steen langs de kant van de weg '25 km to La Gi'. Yeah!

Vijf kilometer voor La Gi trilde m'n brommer zowat uit elkaar. Opeens een herrie kwam eruit en snel zette ik ‘m langs de weg. Er zat was los aan de linkerzijkant en voor zover we konden zien, kon dat geen kwaad. We reden rustig verder en in La Gi zagen we een garage. Ik gebaarde dat ‘ie moest komen kijken en dat er wat los zat. Binnen 3 minuten had hij het vastgeschroefd en dat voor het schappelijke bedrag van 17 eurocent. Hoppa, dat zijn nog eens prijzen. Niet heel veel later wilde ik ‘m helm wat vaster maken. In plaats van dat het vaster ging, waaide die gewoon van m'n hoofd af.

Ik stopte en zag dat de gesp afgebroken was. Ik vroeg aan een local waar ik een helm kon kopen. Hij antwoordde niet maar ritste de helm uit m'n handen en scheurde weg. Oke, of hij gaat ‘m laten maken of ik ben zojuist bestolen van een kapotte helm. We besloten maar om het even af te wachten in de schaduw. Vijf minuten later kwam hij terug, met de helm en een nieuwe gesp. Voor 5.000 Dong, wederom 17 eurocent, was hij dus weer gemaakt. Tot slot betaalden we iets meer dan 5 euro voor een fatsoenlijk hotel. Helaas zonder internet, maar wel met een knap bed, tv en een eigen badkamer.

's Avonds aten we aan het strand. Overigens hebben we in La Gi, en in Vung Tau, geen 1 toerist gezien. Dus we zijn een ware attractie hier, maar de mensen zijn wel extreem aardig en ik heb nog geen een keer het gevoel gehad dat ze op ons geld uit waren. Natuurlijk vragen ze wel iets meer geld, maar ze zijn echt vriendelijk, aardig en behulpzaam. Enfin, het eten was ‘niet te vreten'. De menukaart was in het Vietnamees, maar met handen en voeten probeerden we aan te geven we rijst met groente wilden en geen vis.

Wat kregen we; vis. Inktvis welteverstaan met de zuignapjes er nog aan. Dit alles in een sojasausje met gestoomde groente. Gelukkig kregen we er wel een bord gewone rijst bij. Maar na het zien van loslopende ratten door het lege ‘restaurantje' was mijn honger snel verdwenen. We bestelden later nog iets wat op brood moest lijken, maar een succes was het niet. We zullen er maar aan moeten wennen, vrees ik! Maar wennen aan de prijzen kunnen we wel, voor nog geen 12 euro per persoon kunnen we gemakkelijk leven hier per dag. Dat zijn nog eens prijzen!

Rich, rich,
Sander