Dag 101 8-4-11 Vung Tau

Met de steekwoorden: ‘Vijftig kilometer ten noorden van Vung Tau, bij de Honda-fabriek rechts, industrieterrein op en tweede links', moesten we het doen. Met de schakelbrommers gingen we op pad en het succes mocht zegevieren. Welkom bij ‘Dobla Asia'!

Pas om half tien rolden we onze twee tweepersoonsbedden uit met als doelstelling; het vinden van Dobla. Even voor diegene die niet weet, wat of wie Dobla is of doet. Dobla is een Nederlands bedrijf dat chocolade-decoraties verkoopt, aan bedrijven, voor op de taart of banket. Walter heeft er een jaar gewerkt en heeft ontslag genomen voor deze reis. Dobla opende haar nieuwe vestiging begin April te Vietnam, Vung Tau dus. En dat wilde Walter natuurlijk met eigen ogen zien aangezien hij dat al maanden geleden had aangegeven. En hoe gaaf is het dan om die plannen in de praktijk uit te voeren.

Althans het was nog theorie want meer dan een adres en een telefoonnummer hadden we niet. Het adres was onvindbaar op ‘google.maps' en het telefoonnummer was onbereikbaar. Uiteindelijk had Walter, in zijn laatste poging, via Skype gebeld en verdomd, hij kreeg de juiste persoon aan de lijn die ons de bovengenoemde steekwoorden gaf. Met die informatie gingen we op pad. In een land waar we de taal niet kennen, waar niemand Engels spreekt, waar er geen bordjes langs de weg staan en waar de ‘weg' ookwel ‘the road to nowhere' wordt genoemd (en niet alleen door JF).

We wisten wel dat het richting Ho Chi Minh-stad was en dat het via de grote weg bereikbaar was. Zo, eerst maar even de grote weg vinden, want voordat we Vung Tau uit waren, waren we een half uur verder. Lukraak reden we door de stad, zonder ook maar een idee te hebben welke weg naar Ho Chi Minh zou moeten gaan. Na eindelijk de weg te hebben gevonden, zo dachten we, gingen we er lekker voor zitten en kon de reis beginnen. Totdat we opeens langs ons hotel reden. Oops, een rondje gereden.

Toch maar even navragen bij wat ‘locals' en met wat handgebaren hebben we de weg gevonden hoor. We herkenden de goede weg aan de enorme rotonde net buiten de stad. Onderweg kochten we nog een zonnebril en een mondkapje. Ik had een van mijn laatste t-shirts doormidden geknipt en die voor m'n neus en mond gebonden. Een mooi rose met wit mondkapje, erg hip.

Na zo'n 50 kilometer te hebben gereden gingen we rustig rijden en om ons heen kijken; op zoek naar een Honda-fabriek. Alsof we een speld in een hooiberg zochten, overal winkels, overal gebouwen maar geen ‘Honda'. Zitten we wel goed? Kijken we wel goed? Was het aan de linker- of aan de rechterkant van de weg? We hadden wel een adres, maar het industrieterrein was zo ‘nieuw' dat niemand, inclusief de locals, geen idee hadden. Toch reden we door en zochten we verder.

Totdat we een Honda-winkel aan onze rechterhand hadden. Het is geen fabriek, nouja, toch maar even kijken voor de zekerheid. De volgende aanwijzing was ‘tweede links' en dat deden we braaf. Het begon meer en meer te lijken op een industrieterrein totdat de weg doodliep. Maar aan het einde van de weg was er een gebouw in aanbouw en ja, daar wapperde drie vlaggen! Een Vietnamese vlag, een Nederlandse vlag en een vlag van Dobla. Missie geslaagd!

We parkeerden onze brommertjes en gingen op zoek naar de Nederlandse werknemers van Dobla die Walter kent. Er liepen zo'n 150 Vietnamese bouwvakkers rond, maar ook waren er zo'n 6 Nederlandse werknemers om het hele proces te begeleiden en alles op te starten, waaronder de eigenaar van Dobla. Handenschuddend werden we ontvangen en met grote ogen werden we aangekeken toen we vertelden dat we op de brommer waren gekomen. ‘Zijn jullie gek geworden?'

Werkelijk waar een prachtig gebouw. Over een maand moet het klaar zijn, maar de werkplaats was wel al klaar. We moesten schortje voor, haarnetje in, voetbeschermers etc. voordat we de werkplaats binnen mochten. Daar werd volop gewerkt aan allerlei verschillende chocolade decoraties. Leuk om te zien, maar vooral indrukwekkend hoe het allemaal gebouwd is. Het is gebouwd op de groei want naast de werkplaats was er nog een tweede werkplaats gebouwd.

Ook interessant om te vermelden is hetvolgende; als je in Vietnam een bedrijfje wilt opstarten moet je, van de overheid, wat doen voor de samenleving. Dobla heeft op de tweede verdieping ruimte gemaakt voor een school; kinderen kunnen daar Engelse les volgen. Tevens biedt Dobla natuurlijk genoeg werkgelegenheid voor de omwonenden. Een Vietnamese werknemer krijgt overigens 1672,- US Dollar per jaar, wat neerkomt op 1220,- Euro; een goede honderd euro per maand dus.

We hebben de hele vestiging van onder tot boven gezien. Tot slot namen we afscheid en mengden we ons weer in het verkeer terug naar Vung Tau. Zo'n 52 kilometer waar je zo'n anderhalf uur over doet. Terug in Vung Tau reden we langs de boulevard waar tientallen boten in de zee lagen. Boven de zee steeg nog een ‘smogzonnetje' uit die fel over het water heen scheen. De zon gaat hier verassend vroeg onder; om 18.15 uur is het alweer gedaan met het zonlicht. Gaat razendsnel hier rond de evenaar.

We dineerden uiteindelijk bij ons favoriete restaurantje waar we gisteravond ookal hadden gegeten. Daar zijn we flink tekeergegaan met ieder 20 mini-loempia's, een bord gestoomde groentes en een twee borden zelfgemaakte patat. Dit uiteraard naar binnen gewerkt met stokjes, hete chilisaus en twee blikjes ‘Sprite'. Dit alles voor nog geen 5 euro per persoon.

Momenteel liggen we weer in ons heerlijke hotel. Morgen gaan we noordwaarts. We gaan straks nog even op internet kijken naar welke plaats we toe willen rijden. Het zal een tocht gaan worden tussen de 100 en de 200 kilometer langs de oostkust van Vietnam. Wat we daar allemaal gaan zien, blijft nog even een verassing. We hebben er in ieder geval zin in!

Up north,
Sander