Dag 100 7-4-11 Vung Tau

De 100e (!) reisdag werd vandaag bekroond met een van de beste reisdagen van de reis. De 120 kilometer tellende rit van Ho Chi Minh naar Vung Tau was de start van ons avontuur in Vietnam. Op een (schakel)brommer dwars door Vietnam heen; Ge-wel-dig!

De honderdste dag van de reis brak aan en dit mijlpaal moest ons wel geluk brengen. Gesterkt door deze bemoedigende gedachte, raapten we onze spullen bijeen; we maakten ons klaar voor de eerste dag van de ‘roadtrip'. Ik draag tijdens mijn reis twee tassen bij me; een backpack en een rugtas. Maar om nou met twee tassen op de brommer te zitten is geen optie dus er moesten harde keuzes worden gemaakt. Ik moest kilo's lozen en ruimte maken om mijn rugtas in m'n backpack te stoppen. M'n backpack weegt overigens zo'n 9 kilo, m'n rugtas zo'n 3 kilo.

In m'n backpack zaten nog ‘Lonely Planets' van Australië en Fiji. Aangezien het boek van Australië meer dan een kilo weegt, moest ik ‘m weggooien. Met pijn in m'n hart, aangezien ik de ‘Lonely Planets' van de landen waar ik geweest ben spaar. Ik heb nu alleen de kaften nog, als aandenken (voor m'n altaar). Ik dwaal af; de rugzak paste in m'n backpack en we liepen naar onze brommers.

Helmpje op en gaan met de banaan, zo dachten we. Mijn brommer startte niet. Ik kreeg ‘m niet aan de praat, maar de man van het hotel lukte het wel, maar dan alleen met een kickstart. De accu was kapot en m'n voorrem was niet helemaal 100%. Maar de broer van de man van het hotel was een monteur en die kon ‘m wel repareren. Daar gingen we dus naartoe, de man van het hotel wees ons de weg en na een kwartiertje door de stad kwamen we aan bij zijn broer. De laatste honderd meter was weer belachelijk en typisch Aziatisch. Door de kleinste steegjes, links, rechts, scherpe bocht, tegenliggers, alles.

Maar we kwamen aan en voor een mooi prijsje, 10 euro, werd er een nieuwe accu ingezet, werd de rem gemaakt en werd de olie ververst. Beide brommers waren in opperste staat en nu waren we toch echt klaar voor de trip. We tankten de brommers tot de nok vol, voor nog geen 2 euro. En voor de zekerheid vulden we onze waterflessen met benzine. Dus als we in nood kwamen onderweg hadden we in ieder geval nog 2x1 liter benzine bij ons. We gaan overigens nog op zoek naar een jerrycan van 5 liter.

Om 12.00 uur vertrokken en namen we afscheid van onze ‘hotel-vriend' die ons perfect heeft geholpen. Daar gingen we hoor; we mengden ons in het knotsgekke verkeer van Ho Chi Minh-stad en wisten wel een beetje de weg. Dat hadden we overigens op internet gezien. Maar nu komt de actie die de hele reis typeert. Als iemand mij zou vragen; hoe was jullie reis? Dan zou ik dit verhaal vertellen.

We belandden op de grote weg en volgens onze ideeën moesten we deze helemaal uitrijden het komende uur. Maar voor het stoplicht veranderden we van plan. Als het stoplicht op rood staat is het een gezellige boel. Tientallen ronkende brommertjes staan dan stil en dan maak je even contact met je buurman of -vrouw. Walter zei tegen een Vietnamees dat we naar Vung Tau gingen. Walter dacht te horen dat hij daar woonde en dat hij daar ook naartoe ging. Zonder het ook maar zeker te weten gingen we achter hem aan. Hij sloeg de ene na de andere weg in. En na 20 minuten kwamen we, zo leek het, bij een tolweg aan. Iedereen moest betalen, dat deden we netjes, maar waarvoor wisten we niet.

We verloren de Vietnamees bijna uit het oog, snel reden we de bocht om en zonder het te realiseren reden we opeens een ferryboot op en werden we naar de overkant vervoerd. Snel even contact maken met de Vietnamees die we volgden. Niemand sprak Engels, iedereen knikt ja en lacht vriendelijk. Wat nu? Terug kunnen we niet meer. Laten we hem maar gewoon verder volgen.

Geen borden langs de weg, geen indicatie waar we heen gingen, alleen de hoop dat we de goede kant op gingen. De weg werd gekker en gekker. De weg hield gewoon op met bestaan eigenlijk (= The road to nowhere). In plaats van fatsoenlijk asfalt werden het gewoon losse stenen. Trucks, vrachtwagens en busjes reden voor ons en stof, smog, viezigheid en troep werd in onze gezichten geblazen. Inhalen konden we niet aangezien we ook nog aan onze brommers moesten wennen. We deden het maar rustig aan en hoopten het beste ervan.

En dat gebeurde, na een kilometer of 2 werd het weer een ‘gewone' weg. Gewoon voor Vietnam-begrippen. Niet is hier gewoon. Het is aanpassen of aangepast worden. De Vietnamees, onze gids, wachtte gelukkig op ons en dan moest het wel zo zijn dat hij ons had begrepen en dat we naar Vung Tau gingen. Dat praatten we onszelf maar in. Het leven op, naast en boven de weg is met geen pen te beschrijven. Ik doe mijn best, maar je moet het gewoon met je eigen ogen zien voordat je dingen wilt geloven die ik hier op papier zet.

Uiteindelijk kwamen we weer op de grote weg en zagen we het eerste bordje: '62 km to Vung Tau'. JA! We bedankten onze gids vriendelijk en gingen verder op ons eigen tempo. Overigens helemaal vergeten te vermelden dat beide snelheidsmeters het niet doen - dus we hebben geen idee hoe hard we rijden en erger nog beide ‘Fuel-meters' doen het niet. Ik dacht dat ‘ie het van mij wel deed maar hij blijft alleen op de ‘F' staan. Dat ziet er natuurlijk aantrekkelijk uit, maar in de praktijk zal dat niet gaan werken. We draaiden de tankdoppen open en zagen nog dat de tanken goed gevuld waren, top!

Rond de klok van 15.00 uur aten we bij een ‘restaurantje'. Hierbij kregen we twee koude witte handdoekjes. En je raadt het al, na 1 veeg over het gezicht was het handdoekje direct zwart. Onze longen staan na 1 reisdag gelijk aan die van een kettingroker hier. Na de tussenstop vervolgden we onze weg en na anderhalf uur arriveerden we in Vung Tau.

Euforisch, toeterend en met de handen in de lucht kwamen we aan bij de oostkust van Vietnam. Geweldig. Dat hebben we toch maar geflikt. De weg gevonden, heelhuids gearriveerd en een rijke ervaring later. Wat een avontuur is dit. Grootser en avontuurlijker dan dit kan het denk ik niet. Wel waren we helemaal gebroken en ons zitvlees is momenteel blauw en rauw. Het is toch vrij intensief zo'n tocht van een goede 4 uur inclusief pauzes. De gemiddelde snelheid zal zo'n 40 kilometer per uur bedragen. De gesteldheid van de wegen kan van rampzalig naar Nederlandse standaarden gaan binnen een kilometer.

Ook zijn er enorme rotondes die qua lengte minimaal 2 voetbalvelden beslaan. Immens gewoon. De contrasten zijn wederom groot. Dan staat er een paleis en 5 meter verderop staat er een geïmproviseerd huisje van golfplaten. Enfin, ik heb half niet verteld wat ik nog wil vertellen, maar ik heb dubbel zoveel informatie gegeven als ik wilde. Feit is dat we voor 7 euro in totaal in een prachthotel liggen en dat we morgen op zoek gaan naar Dobla. Dat wordt het reisdoel en zo zijn de kaarten weer geschud!

Verbiet,
Sander