Dag 99 6-4-11 Ho Chi Minh

Mission Accomplished! Twee verse brommertjes staan hier voor ons hotel. Ze staan te wachten op een avontuur. Ze staan te wachten om binnen 30 dagen naar Hanoi te worden gebracht; uiteraard heelhuids en ongeschonden!

De matrassen hier in Vietnam zijn ons tot nu toe nog gunstig gezind. We liggen voor nog geen 5,50 euro per persoon in een fatsoenlijk, zegmaar goed hotel. Tweepersoonsbed, TV met 60 zenders; waaronder Amerikaanse en Discovery, een eigen badkamer met wc, douche en bad en airco. Ideaal en spotgoedkoop. Na dus goed te hebben geslapen gingen we op pad met een doel; het kopen van twee brommers.

Al snel kwamen we erachter dat, dat niet zo makkelijk ging. Zoals het stel van gisteravond al had gezegd, kunnen toeristen geen eigen brommer kopen omdat je een Vietnamese nationaliteit moet hebben. Het stel van gisteravond wilde het heel graag voor ons doen, maar moest op zakenreis. Ook spreekt zo goed als niemand fatsoenlijk Engels hier dus al na een half uur veranderden we van plan. We gingen op zoek naar iemand die voor ons kon onderhandelen. Bij de Kentucky Fried Chicken kochten we een ijskoude cola omdat het kwik al ver boven de 30 graden uitsteeg.

Bij de stoplichten werden we aangesproken door een Vietnamees. En in half Engels, half gebarentaal maakten we duidelijk dat we een brommer wilden kopen. Hij wist wel iets, zo dachten we, en wenkte ons om op te stappen. Jahoor, natuurlijk.. Daar zitten we, nog geen 10 seconden later reden we met z'n drieën op een brommer door Ho Chi Minh-stad. Walter in het midden en ik achterop. Op een gegeven moment vroeg hij aan Walter of hij wilde sturen. Stelletje gekken hier, wat denken ze wel niet. Maar op een of andere bizarre manier eindigt elke bizarre manoeuvre tot een goed einde. De dikke soep van brommertjes glijdt geleidelijk door elk hoekje van elke straathoek zonder ook maar te vast te klonteren aan elkaar.

Wij dachten dat hij ons naar iemand zou brengen die een brommer verkocht. En telkens zei hij; ‘flive mlinutts'. Hij reed maar door en reed maar door. We wisten totaal niet meer waar we waren, wat we gingen doen en wat hij van ons wilde. Uiteindelijk stopte hij en maakten we duidelijk dat we ergens een brommer wilde kopen. Wat bleek; wij maakten een proefrit van een half uur en hij wilde zijn brommer aan ons verkopen. Voor het schappelijke bedrag van 5 miljoen Dong. Uh.. Nouja, waarom niet? De brommer leek prima te rijden, zelfs met drie man erop.

Uiteindelijk werd het 4 miljoen Dong wat zo'n 130,- euro is. We pinden geld en midden op de straat sloten we de deal. Ook nog twee helmen voor de prijs in geregeld en deze Honda was van ons. Toch wat achterdochtig overhandigden we hem het geld en ik ging direct op de brommer zitten en hield de sleutel vast. Onwetende of het nou een goede of een slechte deal was maakten we een proefritje en om vervolgens de weg terug te zoeken. We mengden ons in het knotsgekke verkeer en wonderbaarlijk genoeg ging het ons prima af. We vonden zelfs binnen een kwartier de weg in deze nog onbekende stad.

Op de hoek van het grote rotonde, bij ons hotel, lieten we de brommer nakijken. De stoep is gewoon de garage en een jongen, niet ouder dan 14 jaar, checkte onze brommer. Hij verving de remschijf en voor 30.000 Dong = 1 euro, hadden we een gloednieuwe remschijf en was alles (voor zover wij wisten) in orde. Brommer teruggebracht naar het hotel waar we de man van de ‘security' ons stond op te wachten. Hij wist nog wel een brommer voor ons te regelen, maar dat kon pas om 16.00 uur. Prima, wij namen even een welverdiende break.

Om 16.00 uur kwam er een rode brommer voorbij gereden en voor 4,2 miljoen Dong was hij van ons. Maar de rem deed het niet super dus we wilden er maximaal 3 miljoen voor geven. De deal ging niet door. Er kwam een andere voorbij, maar die zag er niet beter uit en was nog eens duurder. We dachten; laten we gewoon niet teveel nadenken: GEWOON DOEN! En dat deden we; de rode brommer kwam weer terug en we kochten ‘m voor 4,2 miljoen Dong = 140 euro. Daarbij kregen we een registratiekaart van de brommer met het kenteken etc.

De man van de ‘security' bekeek onze, eerste brommer, de Honda nog even. Of we het ‘registratiekaartje' van de brommer wel hadden gekregen. Welk registratiekaartje? Foute boel zei hij; dat MOET je hebben anders krijg je dikke boetes van de politie. Gelukkig hadden we nog een telefoonnummer van de ‘man van de eerste brommer' en via, via kregen we hem te pakken.

Hij deed vaag, maar gaf ons een adres. Het adres schreven we op en gaven we aan een taxi chauffeur die ons naar de plek zou brengen. Onderweg dachten we dat we zwaar genaaid werden. Zonder dat registratiekaartje hadden we geen bewijs van de koop. Hij kan wel zeggen dat we de brommer van hem hadden gejat. En waarom zou hij ons het kaartje alsnog geven? We gaven de taxichauffeur extra geld om hem nogmaals te bellen en hem op straat te ontmoeten. Gelukkig nam hij op en voor een middelbare school spraken we af.

Uiteindelijk zagen we hem en we stapten razendsnel uit. We waren niet van plan om vriendelijk te zijn en zeiden direct: ‘Give us the card from the motorcycle!' hij antwoordde zoals we hadden verwacht; hij begreep het niet en zei; welke kaart. Toen kon ik gelukkig het kaartje laten zien die ik had gekregen van de rode brommer. Hij aarzelde even en leek iets sluws te gaan bedenken. Maar we gaven hem geen kans en uiteindelijk gaf hij het registratiekaartje van de brommer aan ons..

Het bovenstaande heb ik waarschijnlijk niet helemaal kunnen beschrijven zoals ik wilde, maar het kwam erop neer dat het allemaal vrij spannend was en dat we niet van plan waren om ons te laten besodemieteren. Uiteraard is het onze naïviteit om van de eerste en beste man een brommer te kopen, maar zo hebben we het ook gedaan met de Nissan. En de Nissan was, voordat ZIJ te water ging, zeer betrouwbaar en een uitstekende koop. In Australië treuzelden waardoor we helemaal niks kochten en tegenwoordig ‘doen' we gewoon en zien we wel hoe het uitpakt.

Met dus twee brommers, en twee helmpjes, voor onze deur hebben we ons doel gehaald. Morgen laten we de rode brommer nog even nakijken, kopen we een ‘roadmap' en gaan we naar ‘Vung Tau' waar Dobla (het bedrijf waar Walter heeft gewerkt) een nieuwe vestiging heeft geopend. Vung Tau ligt op 150 kilometer van Ho Chi Minh-stad en hoe we daar gaan komen weten we niet. Dat er een weg naartoe gaat is een ding wat zeker is, maar welke? Dat gaan we morgen uitzoeken.

Second Roadtrip; Here We Come,
Sander