Dag 97 en 98 4 en 5-4-11 Ho Chi Minh

Brommers, scooters, taxi's, kikkerpootjes, smog, 30 graden, miljoenen ‘Dongen', Vietnamezen en nog meer Vietnamezen. Welkom in Vietnam, welkom in het gekkenhuis, welkom in het beloofde, goedkope land!

Nog even terug naar Hong Kong. Voor dag 97 hadden we als reisdoel; ‘het regelen van het Vietnamese visum' gesteld. En reisdoelen moeten verwezenlijkt worden en dat werd het. Na een wandel/zoektocht door de stad vonden het de Vietnamese ambassade op de 15^e verdieping van een van de honderden wolkenkrabbers. Aangezien het maandag was en we dinsdag zouden vliegen moest het met ‘haast' gebeuren en dat kostte zo'n slordige 50 euro per persoon. De laatste 3 maanden ben ik vrij goed geworden in het snel uitgeven van veel geld.

Binnen 30 minuten hadden we een stempel in ons paspoort staan; ‘1 month single entry'. Dat betekent dus dat we 05/05/2011 het land uit moeten zijn en dat we niet ‘even' naar een ander land kunnen gaan en dan weer terugkomen. Na deze verwezenlijking bezochten we het voetbalstadion van de grootste voetbalclub van Hong Kong en beklommen we een willekeurig hoog gebouw.

Walter mocht een gebouw uitkiezen, wat een mazzelaar, en daar probeerden we het dak op te komen. We slopen de lift binnen en gingen naar de 31^e etage. Aangekomen op de bovenste etage namen we de ‘fire exit' om vervolgens op het dak te belanden. We keken over de stenen railing en kregen van top tot teen de bibbers. We werden overigens omringd door nog meer en grotere gebouwen. Vervolgens zagen we een klein trappetje die naar het hoogste punt van het dak leidde. Ik klom erop en zette voet op het dak. Met knikkende knieën keek ik om me heen om uiteindelijk zo snel mogelijk weer naar beneden te klimmen. Hoppa we konden weer iets afstrepen.

We eindigden de dag op ‘Star Avenue' waar we een werkelijk fenomenaal zicht hadden op de skyline van Hong Kong. Om 20.00 uur begon tevens een lasershow. De lasershow stond nog in de kinderschoenen maar het uitzicht alleen al was meer dan moeite waard. Ik heb wat foto's op het blog gezet, maar de ‘grootsheid' was niet vast te liggen. Als ik 360 graden draaide dan waren er overal wolkenkrabbers. De ene groter dan de andere. Wat een metropool!

Op de terugweg concludeerden we dat Hong Kong helemaal geen straf was. In tegendeel; de dagen extra hebben ertoe geleid dat we veel van Hong Kong hebben kunnen zien. En zo zie je maar weer dat alles weer een voordeel heeft. Het nadeel vergeten we, alleen de bankrekening laat het ons herinneren. Hong Kong is goedkoper dan Nieuw-Zeeland, maar alsnog prijzig. Een overnachting kost je zo'n 20 euro per persoon en als je toeristische dingen gaat doen, betaal je een toeristische prijs. Alleen de McDonalds is vriendelijk geprijsd; nog geen 3 euro voor een Large menu. Een Large menu wat nu een voorafje voor ons is geworden.

Dag 98 brak aan en om 16.20 stond er een vlucht op ons te wachten. Dat betekende dat we lekker gingen uitslapen en rustig gingen ontbijten. Een gevarieerd ontbijt van puddingbroodjes tot chocolade donuts. En toch eten we elke dag twee bananen en een appel. Leuk feitje om te vermelden zijn de kilo's. Toen ik in het ziekenhuisje lag in Fiji toen woog ik een schamele 67 kilogram. Toen had ik al drie weken barweinig gegeten. Momenteel weeg ik tegen de 75 kilogram en dat betekent gewoon een goede 8 kilo erbij, haha! Reizen is gezond..

Op het vliegveld wachtten we zo'n 3 uur voordat we het vliegtuig binnen konden. Een vlucht met Cathay voelt als een avondje uit. De nieuwste films tot je beschikking, elke muzieksoort die je je maar mag wensen, documentaires, gratis eten en drinken, snacks, noem het maar op. Het vliegtuig was overigens nieteens halfvol, eerder halfleeg. Daarom hadden we ook nog eens de beste plekken met genoeg beenruimte voor een weeshuis. Het enige nadeel was dat de vlucht maar 2 uur en 20 minuten duurde. Met pijn in het hart was de vlucht al snel ten einde. Want lange afstanden reizen, lang wachten kennen wij niet meer.

We stapten uit in een benauwend warm Vietnam, 31 graden, waar het inmiddels 18.30 was geworden en het al donker was. Het tijdsverschil met Nederland is nu 5 uur in het voordeel van Vietnam. Na onze bagage te hebben opgehaald en de zoveelste stempel op het paspoort werd gezet, gingen we naar het pinautomaat. Hier namen we ieder 2.000.000 Vietnamese Dong op. Van arme sloebers naar miljonairs in nog geen minuut. Nee, 2.000.000 is het maximale wat je op kan nemen en dat is, schrik niet, maar 67 euro. Niet normaal..

Wat nog meer niet normaal is, en dat is eigenlijk onbeschrijflijk, is het verkeer hier. Er rijden hier geen auto's op de weg. Maar auto's rijden hier tussen de brommertjes door. Stoplichten staan er, maar dat is een formaliteit. Bij elk kruispunt staan minimaal 100 brommers. Oversteken is zelfmoord en het is ieder voor zich en god voor ons allen. Uit ieder donker gaatje doemt een ‘bebrommerde' Vietnamees op met oogkleppen voor.

De avond aten we ‘op straat', zoals je dat hier betaamt te doen. Een doodgewone stoep voor een Nederlander is hier een openlucht restaurant voor een Vietnamees. Plastic stoeltjes en een uitklaptafel en iedereen kan plaatsnemen. We aten spicy kippenvleugeltjes om maar even veilig te beginnen. Naast ons zat een Vietnamees stel waar we snel contact mee kregen. Ze hadden in de VS gewoond dus ze spraken uitstekend engels. We kregen een snelcursus Vietnamees en leerden het een en ander over het leven hier. Ook aten we een geroosterde kikkerpoot wat eigenlijk gewoon als kip smaakt. We zullen in het vervolg wel raardere dingen voorgeschoteld krijgen!

Morgen hebben we als reisdoel; het kopen van een brommer gesteld. Een redelijke 2^e hands zou zo'n 200 a 300 euro moeten kosten. Alleen kan je dit niet zelf doen, want dan word je zwaar opgelicht dus dat moet een ‘local' voor je doen. Hoe we dat allemaal gaan aanpakken en doen, weten we niet. Dat we het gaan doen is een ding wat zeker is. Feit is dat we niet moeten treuzelen en zo snel mogelijk dingen regelen zodat we lekker snel op reis kunnen. Van zuid naar noord rijden, 1500 kilometer, langs de oostkust van Vietnam wordt het doel. En dat alles in 1 maand tijd!

Dongggggg,
Sander