Dag 91 en 92 29 en 30-3-11 Macau

Honderden meters hoge gebouwen, tientallen casino's, fonteinen, lichtshows en nog meer casino's. Kortom; we zijn aanbeland in ‘het Las Vegas' van Azië: Macau. En ja, dat heeft de portemonnee direct gemerkt..

Dit verhaal begint nog in Nieuw-Zeeland, dag 91. Het was 07.00 uur 's ochtends en de wekker ging. Op dit belachelijk vroege tijdstip begon onze reis naar Azië. Van Hamilton moesten we nog zo'n 150 kilometer liften naar Auckland vliegveld. Het leek een makkie te worden, maar geen van dit alles bleek waarheid te zijn in het begin.

Om 12.30 moesten we inchecken dus we hadden zo'n 5 uur de tijd. Ten eerste moesten we de goede weg richting Auckland vinden en na 30 minuten lopen vonden we de weg richting ‘Motorway 1' te Auckland. Het was een drukte van jewelste maar niet een auto stopte. We liepen verder en verder maar we vonden geen geschiktere plek. Toen begon het opeens te kriebelen; waarom hebben we hier nou weer voor gekozen; waarom niet een dagje later naar Hong Kong vliegen?

Maar gelukkig, rond de klok van half 9 stapten we in bij een 19-jarige jongen. Hij was een schilder en ‘had geen zin om naar zijn werk te gaan'. Hij wilde ons zelfs wel helemaal brengen. Bij het tankstation gaven we hem $20 voor de moeite. Daar zaten we, we hadden het weer helemaal voor elkaar. Ik dutte in en Walter praatte verder met onze chauffeur. Maar op 90 kilometer van Auckland stopte hij opeens. ‘Ja, ik moet eigenlijk toch naar m'n werk toe'. Stomverbaasd stapten we uit en toen begon het verhaal opnieuw. Na een geschiktere plek te hebben gevonden stonden we weer met de duim omhoog.

De tijd begon zachtjes aan te dringen en auto's bleven ons maar passeren. En bij elke auto die strak voorbij rijdt, krijg je minder zin om te liften. Maar natuurlijk stopte er iemand! Een man uit Irak stapte uit. Ik vroeg ‘m meteen: ‘Why did you stopped for us?' hij antwoordde met ‘I had the feeling that you needed some help'. En dat had hij goed gezien. Een interessant gesprek in de auto ging over de Irak-oorlog met olie is hoofdonderwerp. Frapant detail was dat hij zo'n 10 jaar geleden in Irak voor $0,01 per liter kon tanken. Dat zijn nog eens prijzen!

Uiteindelijk arriveerden we even voor 11 uur. Daar aangekomen, regelden we direct extra beenruimte en wachtten we rustig af. En wat doe je als je moeten wachten op het vliegveld? Natuurlijk, dan ga je op zoek naar een douche. Ik heb daar gewoon heerlijk een half uur staan douchen. Vervolgens stond er een 11-uur durende vlucht op ons te wachten.

Het was uiteindelijk goed te doen. Lekker films gekeken (‘The experiment' is een aanrader), wat documentaires, muziek geluisterd en foto's geselecteerd en de tijd was snel gegaan. We arriveerden tegen 22.00 uur Hong Kong-tijd. Maar dat was halverwege de nacht in Nieuw-Zeeland wat eigenlijk nog ‘onze tijd' was. Vechtend tegen de slaap, pakten we de bus (waar trouwens gratis WiFi te ontvangen is) en werden we downtown Hong Kong gedropped.

De eerste vijf minuten had ik echt een overweldigend gevoel. Het leek alsof dit weer het echte reizen was. Het totaal op een andere plek zijn. Alles ziet er anders uit, andere mensen, andere geuren, andere straatbeelden. Ik had meteen weer flashbacks van Thailand van zo'n twee jaar geleden. Dat was mijn allereerste echte reis buiten Europa. Samen met Mariska stapten we toen uit in een ranzig Bangkok. Daar was ik letterlijk 24 uur compleet gechoqueerd. Daar was het vele malen heftiger qua geur, mensen en voedsel. We lagen daar toen in een gaar hotel met een uitzicht op vervallen appartementen en ik hoopte dat als ik in slaap viel, dat ik weer thuis wakker zou worden. Na de tweede dag was het helemaal over en genoten we met volle teugen van de ervaringen en het land.

Weer terug naar Hong Kong; tegen middernacht lagen we in een klein hotelkamertje in een te klein bed die aanvoelde als een baksteen. Maar de baksteen was een bed en dat was genoeg voor ons. De volgende ochtend gingen we de straat op, aten we wat bij de plaatselijke bakker en kochten een bootticket van Hong Kong naar Macau. Macau is een ‘onafhankelijk' staatje van China en ligt op 50 minuten varen van Hong Kong.

We stapten van de ferry af en zagen enorme gebouwen, grote hotels, afschuwelijk veel casino's maar geen geschikte slaapplaats voor ons. Nergens was een hostel te vinden alleen maar enorme hotels met enorme prijzen. Na zo'n twee uur te hebben rondgezworven hebben we dan toch eindeljk een hostel gevonden voor tien euro per persoon per nacht. In een piepklein kamertje liggen we met Chinezen, Zuid-Koreanen, 'n Spanjaard en een Italiaan.

Tegen de avond gingen we naar het casino, of laten we zeggen een paar en het was een gekkenhuis. Bomvol zaten ze stuk voor stuk. Allemaal gevuld met Aziaten, we hebben amper tot geen toeristen gezien van Europese afkomst. Maar om een lang en pijnlijk verhaal kort te maken we hebben beide 50 euro verloren met roulette, blackjack en craps. Morgen hebben we ieder nog 30 euro te besteden en daar laten we het bij.

Ik heb nog geen foto's gemaakt van de massale gebouwen en niet te beschrijven hotels met licht- en neonreclames en shows. Morgen ga ik dat eens even zo mooi mogelijk proberen vast te leggen. Dat is mijn doelstelling want met als doelstelling ‘geld verdienen' kom je hier niet ver. Gokken is een bodemloze put waar je maar geld in blijft gooien. Ik moet me inhouden, maar meer dan 30 euro ga ik er niet meer ingooien!

Las Vegas,
Sander