Dag 89 en 90 27 en 28-3-11 Hamilton

Precies drie maanden geleden lieten we ons normale leventje in Nederland achter ons. Sindsdien is niets meer normaal en zitten we momenteel exact op de helft van onze reis.Ik heb nooit maar dan ook nooit gedacht, dat we zoveel zouden meemaken in zo'n relatief korte tijd. Van jetlag, ziekte en zeer, ziekenhuizen, doktersbezoeken, hoge koorts, voedselvergiftiging, medicijnen, auto-ongelukken, ‘berg afdalingen' tot bridge-climbing, Fiji, de geit, witte stranden, koraal en tropische vissen, ontmoetingen, zonsompkomsten en -ondergangen, mooi weer, avontuur, bergbeklimmingen, vulkanen, gletsjers, de Nissan, walvissen en de roadtrip. Kort samengevat: de totale ervaring!

Deze twee dagen hebben nog compleet in het teken gestaan van ‘de dagen na het ongeluk'. Het is niet zozeer dat er we er doorheen zitten maar meer dat we geschrokken zijn. Tot diep in de nacht van ‘na het ongeluk' hebben we met familie en vrienden gebeld en gepraat. We konden niet slapen en we konden over niets anders praten dan over het ongeluk; de momenten tijdens, na en voor het ongeluk, de secondes die minuten leken, het wrak, de rivier, de gordels die gelukkig meteen losgingen, de gebroken en verpulverde ramen, de bomen die we geraakt en gemist hebben, de palen waar we bijna frontaal op knalden, het over de kop gaan enzovoorts.

Maar al het bovenstaande wordt teniet gedaan door het feit dat we geluk hebben gehad. Meer dan geluk. Want als je 100 keer van de weg zou raken dan lukt het je 99 van de 100 keer niet om zo relatief ongeschonden er van af te komen. De pijntjes kwamen de dag na het ongeluk even om de hoek kijken. Walter had hoofdpijn en een zere nek met schrammen op de benen. Ik had meer een ‘spierpijn-gevoel' alsof ik een zware voetbalwedstrijd had gespeeld de vorige dag. Maar meer dan een beurse elleboog en een bloedende grote teen is het ook niet.

Hoe dan ook; we moesten de draad weer oppakken. Na het lezen van alle lieve, bemoedigende en ongeruste reacties op het blog ging de reis verder. Hamilton was het doel van die dag en dat moest liftend gebeuren. Na tien minuten lopen waren we het stadje uit en stonden we langs de weg, de duim omhoog en hopende op een auto die ons naar Hamilton kon brengen. We hadden er echt geen zin in, maar na een kleine tien minuten was het raak. Een hele vriendelijke man stopte en bracht ons naar Hamilton.. in een Nissan welteverstaan.

In Hamilton aangekomen kochten we sokken, onderbroeken, tandenborstels, deo etc. Vervolgens vonden we een hostel waar we tot rust konden komen. We sliepen wat bij in de middag en ging 's avonds op tijd naar bed. We sliepen denk ik van 10 uur 's avonds tot 11 uur in de ochtend. Heerlijk uitgeslapen en om half 12 kwam de hostel-eigenaar de kamer in of we nog leefden. Het is overigens een net nieuw-geopend hostel en de man is erg aardig. Hij vraagt veel advies aan ons; wat vinden jullie hiervan, en daarvan, wat moet ik veranderen en al dat soort vragen. Het mooie is nog dat hij direct wat doet met onze adviezen en opmerkingen.

In de middag kochten we voor $30,- aan groente, fruit, vlees en aardappelen. Na voor de TV te hebben gehangen hebben we een klein uurtje staan koken en we hebben een topmaaltijd op tafel weten te zetten. Groente, aardappels en vlees met fruit en yoghurt als toetje. We hebben zelden zoveel vitamines naar binnen gewerkt aangezien er niet meer dan sla, tomaat en augurk op de Big Mac zit.

Toch wil ik nog terugblikkenop de eerste helft van onze reis. De eerste maand werd gekenmerkt door tegenslagen en ziektes. Na meer dan 22 uur in het vliegtuig gezeten te hebben, kwamen we als makke lammetjes aan in een te duur Sydney. Pas na middernacht vonden we een bed waar we129 Australische Dollars voor betaalden. De dagen daarna konden we amper lopen, slapen of naar de wc gaan zo mak dat we waren. Als klap op de vuurpijl belandde Walter nog in het ziekenhuis op oudjaarsdag. Het ‘nieuwjaarsfeest' in Sydney is een slap aftreksel van wat je denkt dat het is. Om 00.20 (wanneer het vuurwerk afgelopen is) draait iedereen zich om en loopt naar ‘huis'. Niets gemeenschap, niets gezelligheid, het was ieder voor zich en te onpersoonlijk; wat steden over het algemeen ook zijn.

Ronddwalend door Sydney konden we geen geschikte auto vinden, betaalden we nog teveel voor overnachtingen en namen daar het meest radicale besluit van de hele reis; we kochten een ticket naar Fiji. Binnen 2 minuten hadden we deze keuze gemaakt, we wisten helemaal niets over Fiji, de man van het reisbureau raadden het ons ook ten sterkste af maar toch deden we het.

Met succes want Fiji was en werd geweldig. Dit had wel een aanloopje nodig. Na een paar dagen op Fiji werd ik zieker en zieker. En tijdens het avontuur van het slachten van de geit bij de lokale familie brak ik doormidden. M'n hersenen kookten over en met 40 graden koorts lag ik op de bank, in een geïmproviseerd huisje, zonder schoon drinkwater, zonder medicijnen en bij een wildvreemde familie. Na een doktersbezoek kreeg ik anti-biotica maar na een paar dagen ging het nog slechter met me. Met wederom over de 40 graden koorts reden we naar het ‘ziekenhuisje' en lag ik daar 3 uur voor ‘pampus'.

Toen het 19.00 uur 's avonds was, wilde ik naar huis bellen om te laten weten hoe het met me ging. M'n telefoon werkte niet en Walter regelde een telefoon aan de balie. Ik hoorde vanuit de andere kamer dat Walter m'n moeder aan de telefoon had en gehaast stond ik op. Met infuus en al aan m'n pols baande ik me een weg naar de telefoon waar ik m'n moeder aan de telefoon kreeg. Tijdens het gesprek gebaarde de zuster dat ik terug MOEST en dat ik helemaal niet mocht lopen. Ook liep het infuus vol met bloed omdat ik stond en eigenlijk zou moeten liggen. Het was op een dinsdag en ik zei dat als ik a.s. zaterdag niet beter zou zijn dat de reis over was en dat ik naar huis zou komen..

Na het innemen van sterkere antibiotica ging het beter; werd de koorts minder en ging de hoest langzamerhand weg. Alleen het energiepeil was letterlijk 0,0 en na 10 meter lopen was ik compleet buiten adem. Bizar want twee maanden geleden was ik topfit en liep ik de hele Marathon van Terschelling. Gelukkig kwam de energie langzaam terug. Op dat moment zat Walter ook aan de antibiotica wegens een ontsteking in zijn voet. Dit alles gebeurde in nog geen 4 weken tijd en dat was het begin van onze reis.

Ondanks alles hebben we doorgezet en we zijn doorgegaan; dit wierp uiteindelijk zijn vruchten af. Het eiland-hoppen van in totaal 11 dagen was fantastisch. Zoveel gave mensen ontmoet, verschrikkelijk mooie natuur, prachtige zonsondergangen en -opkomsten, de onderwaterwereld, het koraal, de vissen; het ware Fiji! Een smetje op de trip was de voedselvergiftiging van Walter die de hele nacht in de weer was. Maar ook hij herstelde snel.

Tijdens de slechtste momenten in Fiji zeiden we tegen elkaar; ‘Nieuw-Zeeland, dat wordt ons land'. En dat werd het, binnen no-time hadden we een relatief goedkope prachtauto en begon onze ‘roadtrip'. De stranden, het weer en de natuur boven de Auckland (Northland) waren prachtig. Misschien wel het mooiste stukje natuur van Nieuw-Zeeland. De zeeën waren ruig en onbezonnen dat we waren doken we de golven in en lieten we ons meters meesleuren onder water. Nog niet wetende dat de zee in Nieuw-Zeeland dagelijks slachtoffers maakt vanwege haar sterke stroming.

Dit hebben we bij ‘Cape Reinga' aan de lijven ondervonden. Dieper en dieper dat we gingen tot we opeens meegenomen werden verder de zee in. Enigszins grappend vonden we onze weg weer terug op het droge, maar achteraf was het een serieus moment en na deze ervaring zijn we de zee niet meer zo diep in geweest. Na Cape Reinga beklommen we de hoogste berg en tevens de nog actieve vulkaan van het noordereiland. Met als toetje een ‘toxiclake' op de top. Werkelijk fantastisch en we kregen de smaak van beklimmingen en hikes/tramps te pakken.

De hoogtepunten op het zuidereiland waren met stipt de hikes, beklimmingen, sneeuw, ijs, gletsjers, watervallen, volle kuiten en de hachelijke momenten. De ‘Rob-Roy hike' zal mij voor eeuwig bijblijven. En nieteens om haar prachtige gletsjers en het oorverdovende geluid van vallend ijs. Maar meer om de afdaling. Ik herinner me nog dat we op een schuin stuk rots lagen en geen kant op konden. We konden maar een weg en dat was weer de weg omhoog. Met een uiterste krachtsinspanning kon ik omhoog klimmen met kleine wortels en stukken gras wat tussen de rotsspleten groeiden. Het stuk gras kraakte en was sterk ontwricht. Maar ook Walter hoorde dit, die nog via dezelfde weg omhoog moest, maar uiteindelijk wist Walter zich een weg omhoog te klimmen; veilig.

Ook de zeeleeuw staat me nog goed bij, Mt. Cook National Park, het uitgaan in Nelson, de vervelende Duitser die een week bij ons bleef, het ‘hommel-incident', het liften, de pasta van de Italiaan, het logeren bij Linda en Phill en het zeeziek zijn op de wateren van Kaikoura. Ook zijn we in Nieuw-Zeeland veel mensen tegen gekomen waar we een te gekke tijd hebben beleefd. Tot slot het ‘mensensmokkel-incident' van de ferry waarna we terug gingen naar Auckland waar we de auto wilden verkopen. De Nissan, wat het grote succes was van Nieuw-Zeeland, was onze veilige plek, ons huis, onze keuken, onze slaapplek en ons gevoel van vrijheid. Met pijn in het hart zouden we de auto de volgende dag waarschijnlijk verkopen totdat we onze laatste bocht instuurden..

Dat verhaal kent iedereen en zover zitten we nu in onze reis. Vanavond willen we onze vlucht naar HongKong vervroegen om het avontuur in Azië te laten beginnen. Maar om dit verhaal een einde te geven; het was een zinderende achtbaan en ookal waren er slechte, nare en vervelende momenten; we hebben het ervaren, we hebben het meegemaakt en we zullen het nooit vergeten. We nemen het mee als bagage en leren er alleen maar van. De dieptes maken de hoogtepunten alleen maar hoger, mooier en grootser!

Op naar Azië, op naar nieuw avontuur, op de volgende 50% van onze reis,
Sander