Dag 88 26-3-11 Te Kuiti

Ontgoocheld en op de achterbank van de politieauto pulk ik stukjes glas uit mijn haar. Tien meter verderop ligt de Nissan total loss in de rivier..

Laat ik beginnen bij het begin. We reden gisternacht door tot 03.00 uur. De rit was donker en nat. Wel konden we veel kilometers maken en op 30 kilometer van ‘New Plymouth' parkeerden we de auto langs de weg waar we als roosjes in slaap vielen. Pas om 11.00 uur werden we wakker; nog niet wetende wat ons te wachten zou staan later die dag..

De dag was grauw, regenachtig en grijs. Maar dat deerde ons niet want we zaten toch veilig en droog in de auto. Na mijn rijbeurt van twee uur, tankten we de Nissan nog even vol om onze laatste rit naar Auckland te gaan maken. De laatste kilometers van onze roadtrip in Nieuw-Zeeland moesten het gaan worden. En met recht ‘de laatste kilometers'.

Met een gang van 100 kilometer per uur stuurde Walter de Nissan een flauw bochtje naar rechts in. Nieteens een bocht waarvoor je veel moet sturen; laat staan remmen. Uit het niets brak de achterkant van de Nissan uit en schoven we van de linker- naar de rechterrijbaan. ‘Oh shit, shit, shit, nee, nee..!' Walter deed er alles aan om de auto onder controle te krijgen maar dat mocht niet baten.

Schuivend over de rechterrijbaan schampten we een boom die twee zijruiten aan diggelen sloeg. Glassplinters vlogen door de achterbak van de Nissan. Een paar meter verderop ramden we een hek doormidden waarna we meters door de lucht vlogen en naast een rivierbank weer terechtkwamen. De Nissan had al veel snelheid verloren maar nog genoeg snelheid om te kantelen en over de kop te vliegen. Voor we het wisten kwamen we terecht in de rivier. Water gutste naar binnen en zonder ook maar 1 seconden na te denken klikte ik de gordel los en probeerde de deur open te maken om eruit te zwemmen. Maar nee, de deur ging niet open.

De Nissan was nog steeds ‘bewegende' en meters verderop kwam de auto tot stilstand midden in de rivier. Toen de deur niet openging draaide ik me instinctief om, waar ik Walter niet meer zag. Walter was via de open ramen aan de zijkant naar buiten geklommen. Snel klom ik over m'n stoel heen. Water bleef naar binnen stromen en direct pakte ik de twee tassen met waardevolle spullen. Camera's, laptops, paspoorten, credit cards, portemonnees, alle belangrijke spullen zaten in die tassen.

Doorweekt reikte ik Walter de twee tassen aan die ze vervolgens naar de steile rivierbank bracht en ze in het gras zetten. Direct daarna sleurden we de backpacks uit de auto die we ook op het droge kregen. Dit bovenstaande gebeurde allemaal in nog geen minuut, maar het leek wel in slow-motion. Niet snel daarna kwam er een man aangerend die schreeuwde of we ongedeerd waren en of er meer mensen in de auto zaten. ‘We are okay'.

Het bizarre van alles was dat we na die ene minuut hardop aan het lachen waren. Overmand door emotie en adrenaline lachten we alles weg; voor dat moment. Er dreef een courgette voorbij, het vuilnis werd door de stroming meegenomen, McDonalds zakken van de vorige avond werden door de rivier meegenomen. Na de minuut van lachen, brak er een minuut van ongeloof aan. Ik bracht de twee tassen met waardevolle spullen naar de overkant en baande mijn weg door de smalle rivier. Met twee armen in de lucht en het water tot m'n nek bracht ik de tassen in veiligheid waar ik direct mijn camera pakte. Walter zat inmiddels ontgoocheld op het dak van Nissan met zijn hoofd gebogen en zijn schouders terneergeslagen.

Schrammen her en der, maar niet meer dan dat. We brachten de backpacks in veilige haven waarna ik nog de inmiddels bijna verdronken Nissan in dook om mijn schoenen te zoeken. Ook lag m'n mobiel nog ergens in de auto maar omdat het waterpeil zo hoog stond en omdat de Nissan ook helemaal vol stond kon ik er helaas niks meer uitpakken. Ik zwom terug, klauterde uit de rivier over de modderige rivierbank. Na een klim over een hekje werden we verwelkomd door een net arriverende politieauto.

De ‘trucker' die achter ons reed, werd direct ondervraagd door de politievrouw. Walter en ik trokken onze natte kleren uit en uit onze backpack haalden we nog verassend droge kleren tevoorschijn. Met moddervoeten, natte haren en een enigszins droge kleren, namen we plaats in de politieauto om te schuilen voor de regen. De bebloede snee in Walter zijn nek was duidelijk zichtbaar, maar ernstig was het niet. De politievrouw was heel behulpzaam en vriendelijk. Na onze verklaringen werd er een sleepauto gebeld.

Na even te zijn bijgekomen gingen we de plek van het ongeluk bekijken. En man, man, man wat hebben we een geluk gehad. Echt waar, op een haar na hebben we 4 roestige palen gemist die verankerd waren in de grond. Ook zijn we langs bomen geschaafd maar niets hebben we frontaal geraakt gelukkig. Na over de kop te zijn geslagen zijn we ‘netjes' in het water terecht gekomen. En zelfs in het water werden we meegevoerd door de stroming maar gelukkig hielden boomstammen onder water ons op een plek. Meer geluk dan dit kunnen we niet hebben..

Om een nog langer verhaal kort te maken; de takelwagen heeft de auto eruit gehaald - zie foto's - en in plaats van dat we de auto voor $2000,- hebben verkocht, hebben we de takelwagen $400,- moeten betalen. $300,- Voor het wegtakelen en $100,- voor het hek. Financieel gaat het niet goed met ons, maar het allerbelangrijkste is dat we gezond zijn. We hebben niet meer dan een schrammetje.

Momenteel bellen we met vrienden en familie om ons verhaal te doen. We weten nog niet hoe we ons moeten voelen. Ik weet ook niet echt wat ik verder moet schrijven. Ik ben nog een beetje van slag. Maar het gaat goed met ons. We liggen in een huisje op de camping en morgen liften we waarschijnlijk verder in de richting van Auckland.

Hier laat ik het bij,
Sander

Ps. Ik heb m´n mobiel uiteindelijk weer teruggevonden maar uiteraard doet hij het niet meer. M´n sim kaart doet het nog wel, maar ik heb geen 06-nummers meer. Mail even je 06 nummer naar: Sander_hil@hotmail.com of via Facebook of Hyves.

En Dennis ik had je graag willen bellen maar heb geen telefoonnummer: Fijne verjaardag!!