Dag 87 25-3-11 Picton-Wellington

Operatie: ‘Trojaans-paard' is geslaagd. Bedolven onder backpacks, slaapzakken, boodschappen en dekens heeft Walter gevochten voor zijn leven en gewonnen. Met $50,- extra in de portomennee reizen we momenteel met de ferry van het zuider- naar het noordereiland.

Gisteravond konden we de slaap niet vatten op de parkeerplaats van de haven net buiten Picton. Om 22.30 besloten we lopend naar het ‘centrum' te gaan om te kijken of er nog wat activiteiten gaande waren. Na een halfuur lopen waren we nog steeds niet in ‘Picton downtown' aangekomen en we gingen ‘hitchhiken'. Helaas; niemand neemt tegen middernacht twee lange jongens met een vreemd accent mee naar het centrum. Uiteindelijk na een uur gearriveerd en er was niets, noppes, nada. Alles was gesloten op de Shell na!

Met een welverdiende Magnum (buitentemperatuur 7 graden) liepen we terug naar ons bed. We wikkelden onszelf in de dekens en sliepen heerlijk uit tot 10.00 uur in de ochtend. Er stond niets op het programma omdat vanavond 19.00 uur de ferry pas vertrok. Daarentegen was het geen straf want het zonnetje scheen heerlijk en we besloten een strandje op te zoeken. Op een kwartiertje rijden van Picton vonden we ‘Gouverneur's Bay' wat er meer dan prachtig bij lag te liggen.

Het lag vrij afgelegen en na een wandeling van 10 minuten liepen we het kleine kiezelstrandje op. Stoeltjes uitgeklapt, boeken mee en een lui dagje zonnen bleek het te worden. Het water in deze fjord was helaas bezaaid met doorzichtige kwallen en tevens was het water ijskoud. Maar toekijken was geen straf en zo spendeerden we onze laatste middag op het zuidereiland. Het was de stilte voor de storm..

Vervolgens reden we naar de supermarkt waar we twee lapjes afgeprijsd vlees kochten en het op de stoep van de parkeerplaats bereiden. Volgens mij is er niets illegaals aan het koken op straat? Wat trouwens wel illegaal was, en dat ben ik vergeten te vermelden, is dat we onze eerste parkeerticket te pakken hebben gekregen vandaag. Nog voordat we naar het strandje gingen, pakten we een uurtje internet mee en lieten we onze auto op een gratis '10-minuten-plek' staan. Twaalf hele Nieuw-Zeelandse dollar$ was de boete oftewel een kleine 8 euro. Foei!

Na het avondeten ging operatie ‘trojaans-paard' van start. We zochten een rustig plekje waar Walter zichzelf achter het matras en onder backpacks, tassen, dekens en slaapzakken verstopte. Dit omdat we een ticket voor de ferry voor 1 auto en 1 persoon hebben gekocht en zo niet voor de andere persoon hoeven te betalen. En ja; dat is het waard want dat scheelt zo'n 30 euro.

Ik checkte in en in rij 3 moesten we wachten totdat we de boot op mochten. Het ging al anders dan de vorige ferry-tocht want er liep een man rond die auto's inspecteerde. In ieder geval zo leek het. Walter bedolf zich nog dieper onder het aanwezige materiaal totdat de man naar de auto kwam. ‘Do you have got a fishing rod or a tent in your vehicle?' Ik antwoordde braaf met: ‘No sir'. Oke bedankt en hij liep weer naar de volgende auto. Pffffiew, dat was stap 1.

We mochten doorrijden tot de entree van de boot. Daar worden de ‘plastic kaarten' verzameld die je krijgt bij de incheck. Je krijgt een groene kaart voor 1 passagier en een zwarte kaart voor een auto. Er stonden nog vier auto's voor mij maar er werd lang gewacht. Drie mensen in uniform bekeken het vooraanstaande busje grondig en het leek wel of ze de auto wilden checken. Nieuw-Zeeland en Australië zijn beide erg streng op het invoeren van eten, drinken en dieren. Maar ook op aarde onder je schoenen, algen op de vishengel en troep onder de tent bijvoorbeeld. Zo ook op de overtocht van het zuider- naar het noordereiland. Maar niemand zal verwachten dat er personen naar binnen worden gesmokkeld. ‘Oke Wal, nu doodstil liggen, wij zijn aan de beurt'.

We konden eindelijk doorrijden en ik gaf mijn plastic kaarten aan de vrouw die vriendelijk gebaarde dat ik door mocht rijden naar de boot. Snel zei ik tegen Walter dat hij over de stoelen heen kon klimmen om gewoon voorin de auto plaats te nemen. De ‘plastic kaarten' zijn inmiddels ingenomen en niemand van het verdere personeel weet hoeveel personen er in welke auto zitten. Walter klom zoals een zwarte piet over witte daken over de stoelleuningen en met een rood doorlopen hoofd plofte hij naast mij neer. Bloed- en bloedheet was het natuurlijk onder al de spullen en zeker toen het spannend werd kreeg hij het flink benauwd.

Zoals gezegd heeft deze heldendaad $50,- opgeleverd en als grap zei ik tegen Walter: nu nog de boottocht overleven want als de boot zinkt dan besta jij helemaal niet. ‘Haha' lachte Walter, ‘weet je wel op welke naam de ticket geboekt staat?' Oops op die van Walter dus ik ben degene die niet bestaat. Overigens staat de auto ook op mijn naam dus alle boetes; parkeerboetes, snelheidsovertredingen en ‘gratis' campingovernachtingen, worden rechtstreeks doorgespeeld naar mijn paspoort. Dus als ik op 4 april het land verlaat naar HongKong ben ik blij als ik ongeschonden door de douane heen kom..

Wat ons rest is de overtocht naar het noordereiland en hopelijk wordt dat een soepele aangezien ik niet weer zeeziek wil worden. Vervolgens is het zo'n 8 uur rijden van Wellington naar Auckland, wat betekent dat het een nachtrit wordt. Als het goed is staan we morgenochtend (zaterdag) op de kleine ‘car market' en als ‘ie dan nog niet verkocht is, staan we zondag op de grote ‘car market'. We hopen op $2000,- voor de auto..

Fingers crossed,
Sander