Dag 86 24-3-11 Picton

Met een wit papieren zakje op mijn schoot, genoot ik mijn walvisjacht op de wateren van Kaikoura. Het was zelfs zo dat Walter mijn camera hanteerde. En als ik mijn camera uitleen tijdens zo'n spektakel dan is er wat mis; zeeziek!

Het weer heeft ons de afgelopen dagen geteisterd, er kon geen zonnestraaltje van af. De twee walvistochten die we voor dag 85 gepland hadden, gingen beide niet door vanwege de ruige zee. Dag 86 brak aan en gelukkig verscheen er iets in de vorm van een zon. Dat betekende op tijd naar de ‘Whale Watch Office'. Op tijd in onze ogen dan want eerst gingen we rustig ontbijten, eitjes koken, broodjes smeren om vervolgens rond de klok van 9.30 de ‘office' binnen te lopen.

Er was geen plek meer voor vandaag; alleen nog voor in de namiddag die van 16.00 uur. Dat was dus een hele dag wachten en normaal is dat niet zo erg, maar voor de derde dag op rij is dat het wel. Een andere optie was; op de wachtlijst geplaatst worden en daar kozen we dus voor. De eerstvolgende walvistocht, overigens ter waarde van $145,- per persoon, ging om 10.15. Er waren een aantal mensen niet komen opdagen dus de wachtlijst werd erbij gepakt. Nee, helaas geen mr. Hillegers of mr. Pomp.
Vervolgens werd de tocht van 11.00 omgeroepen en op het laatste moment mochten we nog mee, yeah! Als sardientjes in een blik, stapten we de bus in waar de chauffeur zijn intro-praatje deed. Grappen als; ‘de weersvoorspellingen nemen wij net zo serieus als de standpunten van onze politici' waren zeer populair onder onze mede-sardientjes. Het kwam er in ieder geval op neer dat er een ‘high risk of sea sickness-warning' was afgegeven..

Er nog steeds van overtuigd zijnde dat ik daar geen last van zou krijgen stapten we de boot op. Na de introductie van de zoveelste crew-member scheurde de boot ervandoor. Met een flink vaart vloog hij over de ruige zee en het plan om de horizon in het zicht te houden tijdens de rit werd direct tenietgedaan doordat ik geen uitzicht op de horizon had. We zaten namelijk binnen en er stonden spullen en/of mensen voor het zicht. Maar ik maakte me nog niet druk want er waren belangrijkere dingen te doen. Mijn doel was om een prachtfoto te maken van de staart van de walvis.

Binnen 20 minuten hadden we de eerste walvis in zicht. We mochten uit onze stoelen en snel haastte iedereen zich naar het buitendek. Daar vingen we onze eerste glimp op van de walvis. Hij was enorm, in ieder geval dat werd ons verteld. Je zag alleen de ruggengraat van de walvis en om de zoveel tientallen seconden haalde het adem en spoot er water en ‘stoom' in de lucht. Het dier komt zo'n 10 minuten boven voordat hij weer 50 minuten ‘onder water' blijft. Toen kwam het spektakel want dan gaat de walvis onder duiken en dan zie je z'n enorme staart. Een paar seconden kreeg je de tijd voordat het enorme dier weer onder water verdween. En precies toen de staart zichtbaar was, sprong er een dolfijn half uit het water en kwamen er meerdere vinnen tevoorschijn. Ja, de trip was nu al geslaagd met deze prachtfoto!!

Dat werd iets te letterlijk genomen want de trip was ook over voor mij. Vervolgens wilde ik nog wat dolfijnen vastleggen en was ik totaal niet meer bezig met de zee, de horizon of de ‘zeeziekheid'. Toen we naar binnen werden geroepen door de crew begon ik het sterk te voelen. Ook ging de zee af en toe flink tekeer en leek het op een goede achtbaan. Vervolgens ging er een zure lucht door het passagiersgedeelte omdat er een mede-passagier flink over zijn nek aan het gaan was. Ik moet je zeggen, dat kwam mijn gemoedstoestand toen niet echt ten goede.

Bij de tweede walvis overhandigde ik, met pijn in mijn hart, Walter mijn camera om wat foto's te scoren. Fotograferen is al vanaf het begin dat ik een camera op mijn mobiel had een passie van me geworden. En zeker op deze momenten waar je prachtige dingen kunt fotograferen wil je net dat ene plaatje hebben. Ik ging naar lucht happen op het achterdek waar ik een aantal collega's tegenkwam. Mede-wit-weggetrokken-sardientjes-op-schip klonterde bij elkaar op het ‘loser-dek' achteraan de boot, waar de boot het meest stabiel zou moeten zijn.

Na anderhalf uur stopten we voor de derde en laatste walvis en toen ging het niet beter, zeg slechter met me. Een papieren zakje bood uiteindelijk uitkomst om me vervolgens een stuk beter te voelen. Walter maakte overigens nog een prachtfoto van de walvis en die staat bij de foto's op het blog. De boot kon dichtbij komen, maar helaas net niet dichtbij genoeg voor de perfecte foto. Maar de ervaring op zich zelf was een mooie.

Eenmaal op de kade ging het al stukken beter maar waren we ijs- en ijskoud. We besloten om een douche te ‘lenen' bij de camping waar we al waren uitgecheckt. En geleende douches zijn het lekkerst! Tot slot reden we in zo'n twee uur naar Blemheim waar het zonnetje hoog aan de hemel stond en heerlijk stond te schijnen. We parkeerden de auto midden op een parkeerplaats bij het treinstation, klapten de stoeltjes en de tafel uit en gingen uitgebreid koken. Pasta, met verse groentes stond op het menu.

Voorbijgangers moesten wel lachen om het feit dat we daar aan het kamperen waren en daar ontmoetten we Gary. Een man van een jaar of 40 en in mijn ogen een zwerver, ook al zag hij er niet heel vies of onverzorgd uit. Na een kort praatje nodigden we hem uit om mee te eten en dat was te grappig. We vertelden hem over het feit dat we morgenavond, 25-3, de boot van 7 uur van Picton naar Wellington pakken. Maar dat we maar voor 1 persoon betaald hebben. 1 Van ons gaat rijden en 1 van ons verstopt zich achterin de auto onder het matras. Dat gaat ons $50,- schelen en voor dat avontuur hebben we wel wat moeite over.

Gary kwam niet meer bij en was helemaal bezeten van het idee. Zo konden we de hele wereld over reizen, geniaal was het, beter dan dit kon het niet worden. Na het bordje pasta bleef hij maar door ratelen over goedkoop reizen, over liften etc. Hij raakte zo geïnspireerd door het idee dat hij van plan is om op een containerschip te klimmen en zich mee te laten varen over de wereld. We lachten ons rot met deze man en in plaats van de bus naar Picton gaven wij hem een lift naar Picton, omdat hij vanavond de ferry ging pakken naar het noordereiland.

We namen afscheid, de groepsfoto was al genomen, en lieten Gary alleen in zijn fantasiewereld. Vanavond slapen we op een parkeerplaats in de haven van Picton, morgenavond pakken we de ferry naar het noordereiland en zondagochtend willen we in Auckland op de ‘car marked' staan. Dat betekent dat we morgennacht van Wellington naar Auckland rijden. Dit omdat we een keer 's nachts willen rijden en omdat we haast moeten maken om de auto te verkopen dit weekend. Dat is het plan, dat is het idee, dat gaan we doen!

Op succes,
Sander