Dag 83 21-3-11 Timaru

Een zes uur durende hike door het ‘Mt. Cook National Park' langs de ‘Southern Alpes', langs gletsjers, sneeuw, ijs en bergen heeft ons wederom de schoonheid van Nieuw-Zeeland laten zien. Met als hoogtepunt het uitzicht op de meer dan 3700 meter hoge Mt. Cook. Hier kwamen we voor!

Na een nacht slecht geslapen te hebben stapte ik om 8.30 uit de auto. Ik was klaar voor avontuur, bergen en Mt. Cook. Maar helaas, de lucht was volledig bedekt met een grijs deken. Na het ontbijt maakte ik een kleine wandeling door de ‘Hooker Valley'. De naam doet zijn naam eer aan, want het is er prachtig.. Walter bleef overigens even uitslapen aangezien hij nog slechter dan/als mij had geslapen.

Na een kwartiertje lopen sloeg ik links het pad in waar een grote gedenksteen stond. ‘In memory of those who perished in this National Park', stond op de voorzijde. Op de achterzijde en op de rechterzijkant van het monument hingen talloze bordjes met de namen van de overleden mensen. De plaats van het ongeluk, de reden van het ongeluk en het jaartal stond aangegeven. Aangezien wij niet meer van het pad af gaan hoeft er geen nieuw bordje worden bijgemaakt. Maar even zonder grappen, dat was erg indrukwekkend en ik werd er even stil van.

Teruggekomen bij de auto was Walter klaar om te vertrekken en tegen 11.00 uur gingen we op pad. We gingen voor de ‘Mueller Hut' en dat was 3 uur klimmen en dat lag op 1820 meter hoogte. Tijdens de hike zou je, bij goed weer, Mt. Sefton (3170 meter) en Mt. Cook (3723 meter), meer dan uitstekend kunnen zien. En daar gingen we natuurlijk voor; om een glimp op te kunnen vangen van de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Helaas zag het er tot dusver niet uit dat, dat ging gebeuren aangezien het nog steeds aardig bewolkt was. Wel, werd ons verteld dat, dat binnen een uur op zou klaren.

Vol goede moed begonnen we aan de klim en we volgden braaf het pad. Het was een prima onderhouden pad en we waren niet de enige die de tocht gingen maken. Meer en meer kwamen we mensen tegen die helemaal bepakt en bezakt naar boven gingen. Wat bleek, deze mensen hadden een overnachting in de ‘Mueller hut'. Wij niet; wij gaan gewoon op en neer in een dag! Na een half uurtje kwamen we twee Japanse meiden tegen die er al helemaal doorheen zaten. Deze nationaliteit konden we niet laten schieten en al snel maakten we een geslaagde ‘grouppicture' met op de achtergrond de Mt. Cook, die niet zichtbaar was. We konden toen alleen de beginselen zien van de Mt. Sefton.

Op zo'n 1300 meter was er een uitkijkpunt en dat was het einde van de ‘Seally Tarnes' hike met een ‘3hr return'. Daar ontmoetten we een aantal mensen die al een tijdje aan het wachten waren totdat de lucht opklaarde zodat ze een glimp konden opvangen van de Mt. Cook. Maar nee, geen glimp, geen flits, helemaal niets. Sterker nog, het werd slechter en slechter. Mensen die van plan waren om nog een goede anderhalf uur te klimmen naar de ‘Mueller hut' hielden het voor gezien en gingen rechtstreeks voor de afdaling. ‘Als het nu al slecht is, wordt het nog alleen maar slechter' was de insteek.

De insteek van die mensen in ieder geval. Wij gingen door tot de hut, in ieder geval dat was het plan. Het pad werd steiler en het ging van ‘hiken' naar ‘tramping'. Ook ging het van bewolkt, naar mistig, tot helemaal niks meer zien om je heen. Maar de oranje markering om de zoveel meter was nog goed zichtbaar en netjes binnen het pad gingen we meter voor meter omhoog. Na een tijdje bereikten we de andere kant van de berg, waar weer een hele nieuwe bergketen te zien was. Normaal gesproken te zien was, nu keken we af en toe door de mist heen en zagen we de enorme aaneengesloten rotswand, bedekt met gletsjers, sneeuw, ijs en watervallen. Enorm, immens, groots, massaal, indrukwekkend en nog veel meer grootse woorden konden dit zicht beschrijven.

Uiteindelijk liepen we samen met een, onderweg opgepikte, Duitse meid richting ‘Mueller hut' waar we even gingen uitrusten en een broodje gingen eten. Hier waren nog een aantal mensen die hier de nacht gingen doorbrengen. Het was vrij groot opgezet met een grote zaal met stapelbedden voor in totaal zo'n 16 mensen. Ook was er een keuken en water tot beschikking. Na er een half uurtje te hebben gezeten zetten we de afdaling in. En tot onze grote blijdschap begon het zonnetje door het wolkendek heen te breken en liet haar zonnestralen verspreidt over de berg zien.

Ook hoorden we opeens een enorme klap en er brak een stuk ijs van de gletsjer af. Helaas heb ik het niet kunnen aanschouwen want ik stond mijn behoefte te doen achter een grote rots. Je kunt niet alles hebben natuurlijk en vrolijk liepen we verder. Bij elke stap leek de zon sterker te gaan schijnen en voor we het wisten hadden we een prachtig uitzicht op de Mt. Sefton. De berg was alsnog omhuld in mist, maar toch het zag er geweldig uit.

Vervolgens daalden we af naar het uitkijkpunt van de ‘Seally Tarnes' en daar was het zo goed als helder. Daar zagen we meer dan een glimp van de Mt. Cook. Bijna helemaal zonder wolken ervoor, omringd door een diepblauwe luchtige achtergrond. Aan de voet van Mt. Cook was een gletsjer die weer leidde tot een riviertje, die uiteindelijk weer leidde tot een meer. Het meer was gevuld met gletsjerwater van verschillende gletsjers en had allerlei tinten blauw in zich. Dit in combinatie met een zonnetje, de Mt. Sefton, de Mt. Cook en de enorme uitgestrekte vallei maakte het tot een waar spektakel. Wat fan-tas-tisch. Ik heb foto's gemaakt die zijn geweldig. Ik heb er zoveel gemaakt dat ik nieteens de mooiste heb kunnen selecteren voor op het blog.

Na een goede zes uur kwamen we voldaan terug bij de Nissan waar we na een broodje chocopasta en pindakaas namen. Ook namen we afscheid van onze Duitse medeklimster want wij hadden nog een tochtje te gaan. Dit uiteraard omdat we haast moeten maken. We reden in zo'n 2 uur een goede 200 kilometer weg naar het plaatsje Timaru. De rit was overigens nog spectaculair omdat we zelfs na een half uur Mt. Cook nog ver boven de ‘Southern Alpes' zagen uitsteken. Ook gingen we van volop zon naar plenzende regen wat resulteerde in een regenboog. De dag besloten we met de McDonalds, gratis WiFi internet en een luxe camping voor $32,- in totaal; met een warme douche.

De les die we vandaag geleerd hebben is er een die we al kenden. Gewoon doorgaan. Veel mensen waren teruggegaan omdat het weer toch niet zou opklaren. Wij gingen door om uiteindelijk toch een prachtige Mt. Cook te zien. Wat een geweldige dag vandaag met leuke mensen, immense natuur en mooie herinneringen. Morgen gaan we overigens naar ‘Kaikura' wat bekend staat om het walvis spotten.

Het houdt niet op,
Sander