Dag 81 en 82 19 en 20-3-11 Mt. Cook

Helaas is de tijd aangebroken dat de tijd, de reis leidt - lees: lijdt. De avonturen moeten met een jagende pas genomen worden en veel tijd om rond te zwerven is er niet. Binnen een week moeten we in Auckland zijn om op zondag 27 maart de ‘car market' mee te pakken en wat geld te innen.

Op de oprijlaan van Phill en Linda werden we zaterdagochtend gewekt door een heerlijk ochtendzonnetje die pal de Nissan binnen scheen. De gedachte op een vers ontbijtje, schone kleren en een eventuele warme douche werd beloond met en door diezelfde gedachte. Heerlijk zo'n douche in de ochtend. Vooral rond de klok van 06.00 uur daalt het kwik hier op het zuidereiland naar het dieptepunt en is het ijskoud. Wegkruipend in het reislaken gecombineerd met het rode deken is het uiteindelijk nog goed vertoeven. Maar de luxe en de waardering voor een echte douche is groot.

Ook een verse, schone handdoek is iets wat ik maanden niet heb gehad. Kleine sporthanddoekjes heb ik 3 maanden geleden in m'n backpack gestopt, maar na een paar weken stinken ze, zijn ze vies en ben je achteraf niet beter af. De laatste tijd was het improviseren om droog te worden. Wc-papier, een torkrol of een handdoek ‘lenen' was vaak de oplossing. Het was in ieder geval altijd een uitdaging als je naar het douchegebouw ging. Maar genoeg over handdoekjes en wc-papier. Terug naar het echte leven.

Linda is een verpleegster, ook studeert ze aan de universiteit van Auckland voor een hogere graad van verpleegkunde. Dat is een thuisstudie en aangezien ze daar hele dagen mee bezig is, leek het ons verstandig om haar, in haar eigen huis, even alleen te laten zodat wij de stad Dunedin konden bekijken. Phill heeft overigens een eigen vervoersbedrijfje en hij is de hele week op de weg en komt alleen in het weekend thuis. We hadden ‘m zelfs nog even aan de telefoon gehad en hij zou opschieten zodat hij ons diezelfde avond nog kon zien.

De stad Dunedin was niet veel bijzonders. Steden zijn sowieso niet mijn ding, te onpersoonlijk en er is zoveel te doen, dat er eigenlijk niets te doen is. Uiteindelijk probeerden we onze auto te verkopen, maar echte ‘car markets' waren er niet. We gingen langs wat dealers, maar die nemen zo'n oude rommelbak niet over. Er staat meer dan 260k op de teller en voor $1000,- willen ze ‘m wel overnemen, maar meer ook niet. Wij zijn tevreden met $2000,- aangezien we ‘m zelf voor $2500,- hebben gekocht. Advies van de dealer was; ga naar Auckland en accepteer ieder bod tussen de $1000,- en $1500,-. En daar moeten we maar rekening mee houden aangezien het laagseizoen is en ‘niemand' meer een auto nodig heeft.

In de avond aten we vrolijk mee met onze tijdelijke moeder (niet jaloers worden moeders). Uiteraard hebben we een bloemetje voor der gekocht en dat kon ze wel waarderen. Tot slot deden we netjes de afwas en zaten we er maar warmpjes bij zo. Phill zou ieder moment thuis komen, maar helaas hij had pech gekregen en kwam pas rond middernacht thuis. Dat mocht de pret niet drukken omdat we 's avonds ‘Deja Vu' keken met ‘Denzell Washington'; goede film!

De volgende morgen werden we gewekt door een subtiel klopje op de Nissan. ‘Get out you lazy bastards'. Ook goedemorgen. We werden begroet met een extreem stevige handdruk en Phill was blij om ons te zien. En andersom ook natuurlijk. Linda had ochtenddienst bij het ziekenhuis dus daar hadden we gisteravond al afscheid van genomen. Met Phill ontbeten we, praatten we bij over onze ‘roadtrip', lieten foto's zien, deden de afwas en namen een heerlijke ochtenddouche; dat laatste zonder Phill.

Phill is koopverslaafd volgens Linda en daar wilden wij gretig gebruik van maken. Op de camping, waar we ze ontmoetten, leek Phill al gecharmeerd te zijn van onze Nissan. We probeerden ‘m aan hem te slijten en na een proefrit, een kijk onder de motorkap en nog een inspectie was hij nog steeds enthousiast. Z'n kleindochter was 16 en had een auto nodig. We drongen aan om haar te bellen en dat deed Phill. Dit gaat helemaal lukken, dachten we. Maar helaas, ze had niet genoeg geld. En Linda had Phill al gewaarschuwd en verboden om de auto van ons te kopen dus dat ging niet door. Alleen zei hij wel: als jullie ‘m niet kunnen verkopen in Auckland moet je even bellen en dan regelen we wel wat..

Maar waarvoor we kwamen was de naam van de man die de ‘aardbeving voorspellingen' deed in Christchurch. Dat is Ken Ring en hij wordt momenteel gehaat in Nieuw-Zeeland. Hij wordt ook wel de ‘moon-men' genoemd. Hij wordt gehaat omdat hij nieuwe aardbevingen heeft voorspeld op het zuidereiland. Dit keer niet zo exact maar toch; het hele land is in rep en roer. Tussen de 19^e en de 23^e heeft hij aardbevingen voorspeld. Op het nieuws hebben we gezien dat de campings rond Christchurch vol zitten met angstige mensen die hun huis zijn ontvlucht vanwege de voorspellingen. Wij weten in ieder geval niet wat we ervan moeten denken. Deze voorspelling is ook niet zo accuraat als de vorige.

Overigens keken we op internet en zagen we dat de laatste aardbeving zo'n 100 kilometer ten zuiden van Mt. Cook heeft plaatsgevonden (19-3-2011), maar dat was er een met 4,3 op de schaal van Rigter en dat komt vaak voor. Frapant is wel dat wij nu in ‘Mt. Cook Village' zijn. Tot slot; Ken Ring baseert zijn voorspellingen onder andere op de stand van de maan. Ook geeft hij ieder jaar een boek uit met de dagelijkse weersvoorspellingen voor Nieuw-Zeeland voor het desbetreffende jaar. Volgens Phill heeft hij 90% van de keren gelijk.

We namen afscheid van Phill met een groepsfoto voor z'n ‘kapotte truck' en reden in zo'n 5 uur van Dunedin naar Mt. Cook. In deze 5 uur veranderde het landschap meerdere malen van ‘Hollands plat' tot ‘Sneewhoog'. Momenteel slapen we op een campinggrond aan de voet van Mt. Cook. Het is vrij bewolkt, maar morgen hopen we een glimp van deze monsterberg op te vangen.

Over 7 dagen moeten we terug zijn in Auckland en dat betekent dat we de komende dagen in een razend tempo gaan volbrengen; vooral kilometers maken zal het devies zijn. Ook willen we nog walvissen spotten aan de oostkust van het zuidereiland, hopelijk krijgen we daar nog de kans toe. Voor nu; hopen op een warme nacht hier tussen de gletsjers en besneeuwde bergtoppen!

‘Ott moin' oftewel tot morgen,
Sanders