Dag 79 en 80 17 en 18-3-11 Ocean View

Hier zitten we dan; in een warme huiskamer in een buitenwijk van Dunedin genaamd ‘Ocean View'. Het kacheltje staat aan, kopje thee staat klaar, het avondeten wordt bereid, zittend op gemakkelijke stoelen en het beste; onze kleren worden voor ons gewassen. We mogen weer in onze handjes knijpen..

Uitgeput werden we dag 79 vroeg wakker in onze geliefde Nissan. Het leek wel alsof we vlooien hadden; alles jeukte, overal rode bultjes, nagels over het hele lichaam. Vooral de voeten moeten eraan geloven, tot bloedens aan toe wordt er aan gekrabd. Het is een verslaving geworden. Maar het uitzicht over het spiegelvlakke meer met witte mist in de groene heuvels maakte al veel goed; ter compensatie.

Vroeg gingen we op pad, om 08.30 uur reden we weg en gingen op weg naar Invercargill. Daar ontbeten we een goede twee uur later bij de Mc Donalds. Na de reacties op internet te hebben gelezen over de ‘aanmoedigingen' omtrent het bungeejumpen, waar ik overigens Opa Sneek gelijk in moest geven (zoals altijd), beraamden we een plan. Waar gaan we eigenlijk heen? Naar het zuidelijkste puntje van het zuidereiland natuurlijk!

Op de kaart zagen we hetvolgende staan: ‘Niagara Falls of New Zeeland' op zo'n uurtje rijden van Invercargill. Een mooie waterval, ja daar waren we voor in. We sloegen een klein grindpaadje in en zagen vervolgens een informatiebordje staan. We parkeerden de auto, sokken aan, schoenen aan en we waren klaar voor een goede hike. We hoorden het water stromen en dat beloofde wat. Totdat we het bordje lazen. Tientallen jaren geleden was er een grapjas die een klein stroompje met een simpele steen de ‘Niagara Falls of New Zeeland' noemde, en dat heet het nog steeds. Een foto en 1 minuut later gingen we op weg naar de ‘Curious Bay'.

Hier hebben we welgeteld: een zeeleeuw gezien, vier zeer zeldzame ‘yellow eyed' pinguïns en dolfijnen! De vervallen camping lag op een prachtlocatie met uitzicht op een enorme baai. Tijdens de wandeling op het strand keken we naar de zee en op maximaal 10 tot 15 meter afstand zwommen er gewoon dolfijnen in de zee. Het is niet dat ze eruit sprongen, of dat we ze goed konden zien, maar we zagen vele malen vinnen vanuit de golven opdoemen en dat waren weldegelijk dolfijnen. Het was helaas te koud om de zee in te gaan, maar wel gaaf om ze zo in het wild te zien!

Ook was er op 5 minuten loopafstand van de camping een ‘fossile forest'. Boomstammen afgedrukt in steen uit het tijdperk van de dinosauriërs stonden nog overeind aan de kust. Een enorme vulkaanuitbarsting heeft ervoor gezorgd dat het bos binnen enkele dagen onder meters as verdween. De bomen veranderden letterlijk in steen en in de loop van de jaren heeft de zee al het as weggespoeld en is het bos weer ‘terug gegroeid', maar dan een bos van steen. Een mooi stukje historie van Nieuw-Zeeland kan weer van de lijst worden afgevinkt. Tot slot zagen we in de avond de geel ‘ge-oogde pinguins' uit de zee komen om te nesten. Helaas waren ze te ver weg om een fatsoenlijk foto van te maken. Tijd voor een nieuwe, fatsoenlijke lens die goed kan inzoomen. Twee april ben ik jarig, dus pa en ma..

De volgende morgen namen we onze tijd voor het ontbijt en kookten we eindelijk weer eens wat eitjes. Dit ritueel is wat verwaterd nadat we hebben gelezen dat 3 eieren per week zijn aanbevolen. Overmatig gebruik kan leiden tot diabetes type 2, aldus Mr. Google. Tegen 11.00 uur reden we weg en vervolgden we onze weg in de richting van Dunedin. Onderweg stopten we bij ‘Cannibal Bay', hier hadden we via, via over gehoord. En het was de moeite waard. In totaal 12 zeeleeuwen lagen te luieren en te chillen op het prachtige strand. Ook kwam er een ouderwets zonnetje om de hoek kijken om dit schouwspel nog even mooier te maken.

De enorme mannetjes waren de vrouwtjes voor zich aan het winnen en waren een hoop geluiden aan het maken en waren ‘happig' naar elkaar. Bijzonder om dat in het ‘echt' te zien en niet in een dierentuin. Tot slot lag er een gezellige dikkerd te zonnen en zichzelf te wassen. Ik kwam dichterbij en dichterbij om een goede foto te maken. Hij leek er zo vredig bij te liggen totdat ik waarschijnlijk te dichtbij kwam en hij opeens opsprong en met z'n tanden brulden in de richting van een Nederlandse jongen met camera; die opeens heel snel weg rende, maar wel een mooie foto heeft gemaakt!

Uiteindelijk belandden we in Dunedin en daar wilden we natuurlijk heen om naar de, oudere, mensen te gaan vanwege de ‘aardbevingvoorspelling' van Christchurch. Het adres hadden we nog en na lang zoeken vonden we het huis in een buitenwijk van Dunedin; Ocean View. We reden de oprit op en klopten op het raam; de vrouw deed open en we werden vriendelijk verwelkomt. Ze herkende ons nog en meteen kregen we een kop thee in de handen gedrukt.

Helaas was de man des huizes, Phill, met de truck op pad, maar dat weerhield de vrouw, Linda, er niet van om voor ons te koken, de was te doen en ons even in de watten te leggen. Ja, hier waren we wel even aan toe. Dit hadden we verdiend, haha. Momenteel zitten we gezellig op de bank, hebben we Phill aan de telefoon gehad en hij komt morgenavond pas thuis. Maar wij hebben er geen problemen mee om even op hem te wachten in deze luxe.

Overigens worden er op 20-3-11 aardbevingen, door dezelfde man, voorspeld op het zuidereiland. Morgen weten we dus meer over deze man, over de voorspellingen en over de eventuele aardbeving. De aardbeving zou plaats vinden in Christchurch-omgeving of Blenheim. Nougoed, of we het allemaal moeten geloven weten we niet, maar we zullen voorzichtig zijn. We zitten hier veilig!!

Op schone kleren en een eventuele douche,
Sander