Dag 77 en 78 15 en 16-3-11 Lake Monowai

Het toverwoord van de afgelopen paar dagen is: ontmoetingen. Met een lach, een grap en wat humor ontmoeten we veel mensen, maken we speciale momenten mee en dat is waar het om gaat tijdens het reizen!

Dag 77 brak aan en het was nat, koud en winderig. De weersvoorspellingen voor de komende week zijn overigens niet rooskleurig. En met nog twee gehuurde films, ‘One missed call' en ‘Saw I', besloten we er een luie dag van te maken. Met een broodje pindakaas op de ene knie en een broodje chocopasta op de andere, gooiden we de eerste film in de DVD-speler en gingen we er voor zitten. We sliepen namelijk op een camping met een ‘living room', dus voor het eerst is maanden keken we TV, laat staan een DVD. We werden vergezeld door onze Duitse ‘vriendinnen' die wachtten op goed weer op te gaan bungee jumpen. In ieder geval, ze gebruikten het als smoes om het uit te stellen. Ik ken nog twee jongens die dat doen..

Na de films (‘Saw I' blijft nog steeds de beste horrorfilm) gingen we op pad richting ‘Fiordland'. Fiordland ligt in het zuidwesten van Nieuw-Zeeland en staat, logischer wijze, bekend om haar prachtige fjorden. Tegen etenstijd stopten we op zo'n anderhalf uur rijden van de toeristische trekpleister: ‘Milford Sound'. Het was weer een DOC camping met zo'n akelig fijne brievenbus. Na een klein bospaadje konden we onze Nissan op een prachtige plek aan het meer parkeren. Het zag er fantastisch uit, met uitzicht op hoge bergen aan de andere kant van het meer. Overigens was er helemaal niemand toen we aankwamen.

Er stonden bordjes met ‘Total fire ban' maar ook die zagen we over het hoofd en bouwden naast onze auto een prachtig kampvuur. Genoeg droog hout om ons heen, perfect. We wilden aan het eten beginnen toen twee meiden hun auto op een afstandje parkeerden en over het strandje liepen. Ze waren foto's aan het maken en Walter vroeg of hij een foto van hun samen moest maken. Vervolgens vroegen we of ze met ons kwamen eten bij het kampvuur en daar waren ze wel voor in. Twee Israëlische meiden van onze leeftijd waren het. Toch bijzonder als je mensen ontmoet met die nationaliteit. Bijzonder in het positieve zin, zij hebben weer hele andere dingen te vertellen dan bijvoorbeeld.. Duitse mensen.

Het is bijvoorbeeld zo dat je in Israël verplicht bent om op je 18^e voor het leger te werken; gedurende 2 jaar. Ongeacht man of vrouw, ongeacht of je wel of niet wilt. Jongeren die niet willen, worden opgepakt en moeten naar de gevangenis. Verder leerden we dat Israël een mooi land is, met stranden, mooie natuur en ook toerisme. Het enige wat wij ervan weten is dat het er oorlog is, er bommen zijn en dat er veel pijn en verdriet is. Mooi toch weer zo'n ontmoeting, dan hoor je ook eens de andere kant van het verhaal en positieve verhalen over een land als Israël. Zo zie je maar weer hoeveel invloed de televisie, de kranten en het internet hebben op de meningen en overtuigingen van mensen.

Terug naar het echte leven; we gooiden allemaal groentes in de pan en bakten die op het kampvuur, ook moesten de lamsworstjes eraan geloven om tot slot een afgeprijsde appeltaart op te eten. Ondertussen kookten we water op het kampvuur voor thee, maakten we popcorn op het vuur en hadden we een geweldige avond. Dit alles totdat er opeens een witte Jeep uit het bos opdoemde. ‘Oh nee, toch niet de parkwachter?' En ja, hij kwam ook nog naar ons toe gereden. Daar zaten we dan, we konden het kampvuur niet wegtoveren en we hadden ook nog niet betaald voor de overnachting in tegenstelling tot ons gezelschap. Daar stond een goede boete op ons te wachten..

Inmiddels 22.00 uur en de verassend jonge parkwachter stapte uit. Hij zal niet heel veel jaartjes ouder dan ons zijn geweest. ‘Have you read the signs over there, with total fire ban?'. We biechtten alles maar op, op de hoop dat de boete mee zou vallen. In plaats van dat, werd hij helemaal niet boos. In tegendeel; hij zei zoiets als; ik snap dat jullie dit doen, ik heb zelf ook veel gereisd, maak het vuur uit en we praten nergens meer over. Hij wilde wegrijden, maar vroeg toch even of we al betaald hadden.. Au, nee dat zijn we ‘ook vergeten'. Ter plekke betaalden we $10,20 met het nadrukkelijke verzoek om het voortaan netjes te gaan betalen en dat het vuur uitblijft. Braaf ja knikken, lief lachen en verontschuldigen aanbieden.

Na tien minuten kregen we het kampvuur weer aan de praat waarna we tegen middernacht naar bed gingen. De maan die scheen fel over het meer en ook de sterren stonden helder aan de hemel. Ik heb geprobeerd om het op camera vast te leggen en volgens mij is het aardig gelukt. Het heeft me een half uur gekost, maar dan heb je ook wat (zie foto's). De volgende morgen waren de rollen omgedraaid en maakten de Israëlisch dames ontbijt voor ons, aangezien wij het diner hadden verzorgd. Fair deal en na het ontbijt namen we afscheid, aangezien we allebei een andere kant op gingen!

Wij reden in zo'n anderhalf uur naar ‘Milford Sound' en de omgeving was weer prachtig te noemen. Tenslotte kwamen we aan, maakten we een kleine wandeltocht, wat foto's en keken naar de bootcruise-prijzen. Veel te duur, bijna 100 Euro per persoon en daar hadden we echt geen trek in. We stapten weer in de auto en tot onze schrik stond de ‘Fuelmeter' bijna op de E van Empty. Met het dichtstbijzijnde tankstation op 96 kilometer in ‘Te Anau' werd het een flinke uitdaging. Het betekende in zijn vrij de berg af, zo min mogelijk remmen en de Nissan zo lang mogelijk laten uitrollen.

Op zo'n 60 kilometer stond de meter diep en diep in het rood, maar toch reed hij nog gewoon. En het mooie was dat het ons eigenlijk niets uitmaakten wat er ging gebeuren. Stel als hij stil zou vallen, kwam er vanzelf wel weer een oplossing om de hoek kijken. Met dat gevoel, werd het een soort spel die we uiteindelijk wonnen. In ‘Te Anau' gooiden we de Nissan vol met $89 aan diesel. In deze plaats aten we bij de Subway en beraamden we een plan. We wilden naar het zuiden van het zuiden en op de kaart vonden we een ‘campsite' bij een meer, aangezien we van de zee of het meer houden; altijd mooie plekken.

Na anderhalf uur rijden kwamen we aan op de ‘campsite' wat ditmaal echt gratis is. We wilden de Nissan prepareren voor de nacht totdat er een auto met splinternieuwe boot kwam aangereden en de boot in het water zette. We gingen er direct op af, maakten een praatje met de aanwezige mensen en binnen 5 minuten hadden we een life-jacket aan en maakten we een boottochtje op het meer. De eigenaar wilde de motor even uittesten en daar mochten wij de gelukkige getuigen van zijn. Een ‘grouppicture' tot besluit en deze ervaring was weer helemaal compleet.

Zowel de ontmoeting met de Israëlische meiden alswel met de mensen van de boot waren echt gaaf. Hoe makkelijk het ook allemaal gaat, het gaat eigenlijk vanzelf en spontaan. Zonder moeite beginnen we een gesprek, maken grapjes, we vullen elkaar aan, zijn beleefd en sociaal gewenst. En dat alles leidt weer tot geweldige situaties, mooie ervaringen en veel avontuur. Zoals het hoort!

JA,
Sander