Dag 75 en 76 13 en 14-3-11 Queenstown

Hier zijn we dan! Het mekka van het bungeejumpen. Als het ergens gebeurd in Nieuw-Zeeland dan is het hier wel in Queenstown. Maar er alleen zijn, betekent nog niet dat het gaat gebeuren..

De dag na de hachelijke klim, dag 75, werd ingeluid door spierpijn over het hele lichaam. Van teen tot oksel, van nek tot hamstring. Heerlijk, daar hebben we het voor gedaan; om de voldoening de volgende dag te voelen. Een gemoedelijke dag stond op het programma, het zonnetje scheen lekker en tegen 10.00 uur wilden we weg rijden. Weg rijden, totdat een ouder stel ons tegenhield. Ze hoorden dat we naar Queenstown gingen en ze vroegen of we nog twee tickets wilden hebben voor een bootcruise. Zij konden niet, aangezien ze naar het noordereiland vertrokken. Het is een cruise, inclusief BBQ en 3 drankjes van de bar op vrijdag 18 maart.

We vertelden ze eerlijk dat we waarschijnlijk niet de cruise gingen doen, omdat we dan een kleine week in Queenstown ‘moeten' spenderen. Maar dat we ze wel graag wilden om ze door te verkopen; dat vonden ze prima. En ja.. wij ook! We bedankten de vrouw vriendelijk met 3 heerlijke Hollandse zoenen en we reden weg. De tocht ging van Wanaka via Arrowtown naar ‘Skippers Canyon'. De laatste 22 kilometer was enkel en alleen bestemd voor 4x4 auto's. ‘Rental cars' waren sowieso verboden omdat geen enkele auto op ‘Skippers Road' verzekerd is. Maar aan het einde van de weg zou er een gratis camping zijn op een geweldige plek en aangezien de Nissan voor alles in is, reden we gewoon door.

Al snel werd ons duidelijk waarom er zoveel waarschuwingsborden langs de weg stonden en waarom het een 4x4 weg was. Onze Nissan is overigens geen 4x4, maar we behandelen hem wel zo. De weg gaf alleen ruimte voor 1 auto en als er een auto vanuit de tegenovergestelde richting kwam, moest er creatief gehandeld worden om elkaar te passeren. Dit werd nog even spannender gemaakt doordat het een: ‘Narrow winding road with steep drop-offs and no safety barrier' was, zoals dat op de borden werd aangegeven.

Met dat in het achterhoofd konden we tussendoor toch even genieten van de prachtige natuur. Het was een ‘canyon' uitgesleten door een ijsblauwe gletsjerstroom die wild om zich heen sloeg. Het ene moment reden we zo goed als naast de rivier, het andere moment reden we er tientallen meters boven. Dit ging zo'n 45 minuten door totdat we borden zagen met ‘Film crew'. Overal stonden auto's, apparatuur en mensen. Twintig meter voor een nauwe brug werden we tegengehouden. Ze waren een commercial aan het opnemen voor een Duits fototoestel. De acteurs waren aan het bungeejumpen, of in ieder geval aanstalte aan het maken om te gaan bungeejumpen.

We praatten wat met de crew en 15 minuten later werd de brug vrijgemaakt en werden we doorgelaten. De brug hield niet meer over dan 5 centimeter aan beide kanten en mensen die nog op de brug stonden hielden hun buiken in voor de passerende Nissan. Manoeuvrerend door de vele obstakels kwamen we 5 minuten later aan bij de camping. Er stond welgeteld 1 andere auto. De campinggrond werd omringd door kleine huisjes. Vroeger was ook hier de ‘goldrush' en was er een heel dorp vol met goudzoekers. Nu is het verlaten en komt er niemand meer.

Niemand, behalve wij en zandvliegen. Opgevreten werden we. De zandvliegen zijn kleiner dan muggen, maken geen naar zoemend geluid, maar steken net zo erg. We werden bedolven door tientallen zandvliegen en zelfs in de auto waren we niet veilig. Hoewel het een prachtige, rustige plek was, vluchtten we na een uur weg en waagden onszelf weer over de dezelfde weg terug. Weer over de brug, door het ravijn, gedragen door ons enige en echte bezit; de Nissan.

Aangekomen in Queenstown vonden we een degelijke camping, aten we bij de McDonalds en keken we een film in de gezamenlijke zithoek. Vervolgens sliepen we als roosjes en brak dag 76 aan. Een toeristische dag achteraf gezien. We zijn met twee Engelse dames eerst met de ‘chairlifts' de berg opgegaan. Niets hiken, niet van het pad af, gewoon als een brave toerist omhoog in een veilige skilift en netjes ervoor betalen. Op de top zagen we Queenstown van bovenaf en waren Walter en ik toch wel in voor wat avontuur. We kochten een ticket voor een ‘rodeltocht' naar beneden.

Dat betekende helmpje op, in een karretje gaan zitten en je naar beneden laten storten. Oke, zo spectaculair was het niet en het gaf minder adrenaline als een bungeejump of een bergbeklimming maar we hadden lol genoeg en we voelden ons brave toeristen. Als kers op de taart speelden we nog een potje mini-golf met de Engelse meiden. Geen gevaar, je stick en je balletje ten alle tijden vasthouden en dan kan er niets gebeuren.

Terug bij de camping ontmoetten we voor de derde keer deze reis twee Duitse meiden. Ongelooflijk. In Fiji kwamen we ze tegen, in Auckland en nu weer in Queenstown. We zeiden; als we ze weer zouden tegenkomen dat we met ze verder gingen reizen. Maar puntje bij paaltje, weten we nog niet zeker of we dat gaan doen aangezien het Duitsers zijn.. Haha, nee we gaan het zien.

Morgen willen zij gaan bungeejumpen, Walter en ik gaan het hoogst waarschijnlijk niet doen. We zijn te bang, we willen niet, we durven niet, we willen het onszelf niet aandoen kortom we hebben nog meer excuses te bedenken om het niet te doen. Maar we willen het in ieder geval gaan zien. Zien, hoe mensen zich in de afgrond laten storten.

Maar zeg nooit; nooit,
Sander