Dag 74 12-3-11 Wanaka

Normaal gesproken begin ik het verslag altijd met een aantal gevatte zinnen over de dag. Maar voor dit avontuur heb ik weinig woorden kunnen verzamelen. Alleen dat ik het nooit en nooit meer ga doen!

De dag begon gemoede(r)lijk met een half uurtje skypen met moeders aangezien we ‘free wifi' hebben op de camping. De campinggronden werden omringd door bergen waar flinke bewolking in hing. Op het oog een redelijke dag, het kon gaan regenen, maar het kon ook opklaren. We wilden in ieder geval gaan hiken, maar waar wisten we nog niet. Nog niet totdat de campingeigenaar langs kwam voor een praatje. Hij vroeg wat we vandaag gingen doen, waarop wij geen antwoord hadden. ‘Rob Roy track' moesten we gaan doen van hem. Tja, dat doen wij dan maar braaf.

De ‘Rob Roy track' begon op een uur rijden van Wanaka en ligt onder de voet van de ruim 3.000 meter hoge Mt. Aspirine. De ‘weg' die ons naar het beginpunt leidde was een ruig grindpad onderbroken door talloze ‘cattle stops' en ‘fords'. Maar niets of niemand krijgt onze Nissan klein en al snel bereikten we het eindpunt wat tevens het einde van de weg betekende. Net over de klok van 12.00 uur startten we de tocht met een ‘4 hr return'. Een appeltje eitje tocht leek het te gaan worden. Tevens was de lucht volledig opgeklaard en werden we getrakteerd op een strakblauwe Nieuw-Zeelandse lucht.

Het pad; goed onderhouden en was lang niet zo steil als onze vorige tochten. Her en der lagen er wel rotsen of was het pad beschadigd maar verder niets noemenswaardig. Naast ons stroomde een ruig riviertje, gevuld met smeltwater van de gletsjers. Het water was lichtblauw en prachtig helder. Na een kleine 2 uur kwamen we aan bij de ‘look out' op de gletsjers en dat was werkelijk waar de mooiste natuur wat ik tot nu toe heb gezien. Een massale massieve rotswand knalde zo'n tweeënhalf duizend meter omhoog vanuit de aarde. Op de uitstrekte toppen van de berg lagen meters dik ijs en deze gletsjers mondde vervolgens weer uit in kleine stroompjes die weer tot watervallen leidden. Het was te immens om er een fatsoenlijke foto van te maken en te indrukwekkend om het te beschrijven.

Hier zou onze tocht eindigen, zou je denken, wil ik gedacht hebben, maar dat gebeurde niet. We kregen opeens het ‘geweldige' idee om van het pad af te wijken, zelf verder te gaan en de top van de tegenovergestelde berg, van de gletsjer, te gaan beklimmen. De berg zag eruit als een uitdaging, maar niet meer dan dat. De top van de berg was 2200 meter hoog en er lag geen sneeuw of ijs op. Ook van onderen zagen we een ‘weg' naar boven. De weg die ons naar boven zou moeten leiden was een droogstaand riviertje.

Aangekomen bij het droogstaande riviertje begon de klim. Rotsen variërend van ‘grind tot enorm' werden onze handvaten en steunpunten. We klommen als aapjes omhoog en al snel kwamen we hoger en hoger. Langzamerhand werd het ook steiler en steiler. Maar we waren ergens aan begonnen en dat gingen we afmaken ook. Niet nadenkend over de afdaling klommen we steeds hoger. Tot het punt dat de ‘rivierkeien' stopten en er alleen een gladde, schuine, steile rotsplaten over bleven. In de scheuren van de platen trokken we onszelf omhoog. Het had een goede houvast en in de ‘oksels' van de rotsen konden we goed onze voeten neerzetten.

Ook dit ging lekker en op het oog waren we bijna boven. Alleen zagen we geen echt ‘pad' meer en ook geen keien waar we overheen konden klimmen. Toen begon opeens de gedachte te spelen dat het al 15.45 was en dat we ook nog helemaal terug moesten klimmen; afdalen. En konden we eigenlijk wel dezelfde weg afdalen? We besloten om door te zetten tot de top om vervolgens een plan te beramen voor de terugweg. Tijdens dat besluit brak er een enorm stuk ijs van de gletsjer af. Een oorverdovende knal, krakend en vallend ijs kwamen tot ons gehoor. We draaiden om en zagen brokken ijs honderden meters naar beneden vallen.

Maar de klim ging verder; de rotsen hielden op en we hielden alleen nog een absurd steil stuk berg over. Gelukkig was dit deel van de berg begroeid met lang gras en kleine struiken. Rechtop staan ging en kon gewoon niet meer. Voorover gebogen en grijpend naar de wortels van het lange gras, trokken we onszelf omhoog. Al het kracht ging nu in de armen zitten en dat was niet meer te doen. Ook leek de top steeds verder en verder weg terwijl we dichterbij kwamen. De gedachtes van de afdaling bleven maar opspelen en we besloten om niet meer naar de top te gaan. We konden nergens een vlakke ondergrond vinden om een fatsoenlijk plan te maken omdat het gewoonweg te steil en te gevaarlijk was om te blijven staan.

Dezelfde weg terug was uitgesloten en we besloten om via de rechterflank van de berg af te dalen omdat daar redelijk wat begroeiing leek te zijn. We staken rechtsaf en kwamen her en der obstakels tegen waarvan ik niet meer wil weten hoe we die overbrugd hebben..

Na zo'n 20 minuten hadden we onszelf, zo leek het, naar veilige haven geloosd. Zwaar en zwaar opgelucht konden we weer ademhalen en vervolgden we onze afdaling door het lange gras. Glijdend met een been naar voren en een been gebogen gingen we naar beneden. We kregen er eigenlijk wel lol in en vergaten de hachelijke situatie voor even. Maar omdat de berg alsnog bezaaid lagen met rotsen haalden we onze billen flink open. Ook onze broeken hebben het er niet heel vanaf gebracht, de flarden hingen eraan. Van broek, tot onderbroek tot zitvlees..

Het hoge gras ging over in struikgewas, wat van bovenaf een veilige manier van afdalen leek. Dat is het natuurlijk ook, want je hebt houvast genoeg. Uiteindelijk teveel houvast en aangezien we in een t-shirt en korte broek gekleed waren, werden we geteisterd door akelige planten en struiken die hun sporen op onze lichamen achterlieten. Maar dat was nieteens het ergste. Stap voor stap daalden we af maar met geen mogelijkheid konden we zien waar we onze voeten neerzetten. Onze voeten/benen verdwenen letterlijk onder de begroeiing met een aantal nare valkuilen tot besluit. Met 1km per uur daalden we af, maar na een klein half uurtje konden we een klein bergstroompje naar beneden volgen.

Dit stroompje bracht ons helemaal in veilige haven; we kwamen op een klein paadje terecht. Man, man, man wat waren we blij. Heel, gezond en ‘ongeschonden' bereikten we de ‘lookout' en uiteindelijk het veilige ‘Rob Roy' pad. Ook hadden we geen water meer en konden we wel uit de rivier drinken, zoveel dorst dat we hadden. Daar kozen we niet voor, we kozen ervoor om zo snel mogelijk naar onze auto te gaan. Daarom jogden we het pad af en waren na een klein uurtje terug bij de Nissan waar we uitgedroogd een liter sap naar binnen gooiden. Inmiddels bijna 19.00 uur en uitgeteld zaten we naast onze auto te genieten van het laatste zonnetje die bijna achter de berg verdween.

Maar oh, oh, oh, oooooh. Dit nooit meer. Nooit meer van het pad af, geen enge dingen meer doen, niets meer. Gewoon braaf een boek lezen, veilig in de auto of tenminste op het pad blijven. Geschrokken maar toch voldaan startten we de Nissan en lacherig en zoekende naar de juiste woorden, probeerden we de beklimming te visualiseren.

Aangekomen bij de camping stortten we onszelf in de jacuzzi om vervolgens te douchen en uiteindelijk te gaan slapen. Te uitgeteld om ook maar na te denken vielen we snel in slaap. Wat een dag, wat een avontuur. Maar zoals ik al schreef, dit nooit meer. Ik wil graag heel en gezond thuiskomen. We hebben ons portie avontuur wel even gehad, morgen bestel ik een avontuur loze dag. Gewoon lekker niks, alhoewel het verleden leert dat, dat niet zal gaan gebeuren.

Op niks anders dan niks,
Sander