Dag 73 11-3-11 Wanaka

De tweede dag op rij en weer liggen we te stomen in een warm water bad. Een jacuzzi deze keer. Wie heeft er ooit gezegd dat backpacken en kamperen niet luxe hoeft te zijn? Ons hoor je in ieder geval niet klagen.

De gloeiwormen van gisteravond waren letterlijk ver te zoeken. Braaf gingen we, zoals ons werd verteld, tegen het vallen van de avond naar de grotten. Zaklampen gereed, geurige sokken en schoenen weer aan en daar gingen we weer. Een bordje vertelde ons dat het een wandeltocht van 30 minuten was; return. En jahoor, heuveltje op, bospaadje in, glibberend naar beneden, het was zoals vanouds. Zelfs een hek met: ‘Please return, path heavily damaged' kreeg ons niet klein. Wij klommen erover heen, liepen verder en liepen verder totdat het schemerig begon te worden. Maar wij waren vastbesloten er te komen. Takken, rotsen, modder kwamen we tegen en het pad werd geen pad meer. Dit bracht ons naar bomen, nog meer bomen, natte struiken en geen pad meer. Nee, we hebben ons best gedaan maar hebben geen pad meer gevonden, laat staan een grot, laat staan gloeiwormen.

Terug bij de auto zaten er twee meiden pasta te koken. Jahoor en daar hadden wij wel trek in. Twee Israëlische meiden van onze leeftijd, wat toch wel vrij bijzonder is als je nationaliteiten gewend ben als Duitsland en Canada. We aten een hapje mee, maar het smaakte ‘bah'. Tonijn zat er doorheen en de pastasaus die erdoorheen zat was gewoon ketchup. Maar beleefd aten we ons buikje ronder en volgden ze ons tenslotte naar de nabijgelegen camping. Dit aangezien zij op een parkeerterrein stonden waar kamperen verboden is. En wij willen dat iedereen netjes op een camping staat en netjes betaald, want regels zijn regels!!

De volgende morgen was het mistig, koud en regende het. We kookten de eitjes vanuit onze Nissan en gingen op pad. Na 15 minuten pikten we twee lifters op. Helemaal doorweekt stond dit Duitse koppel in de regen te wachten op een lift. Ja, we waren in een goede bui, dus rij maar mee. De weg bracht ons naar het plaatsje Haast. Haast stond al vanaf 200 kilometer op de borden. Dan mag je toch wel iets verwachten van dat plaatsje. Stiekem hoopte we op een McDonalds. Maar niets van dit alles bleek waar te zijn aangezien er maar 300 mensen wonen in Haast. Zelfs geen supermarkt. Toch zeiden we tegen het, saaie, Duitse koppel dat we hier verder gingen zoeken naar een supermarkt, zodat we een reden hadden om ze eruit te zetten. We voelden ons op de vingers gekeken en als je weinig gespreksstof hebt dan verdien je het om in de regen op straat te worden gezet!

Nee, zo erg was het niet. We zetten ze netjes af bij een bushokje om vervolgens door te rijden, met de nodige haast, naar Wanaka. Na verloop van tijd veranderde het weer van een grijze lucht naar een blauwe lucht. We reden langs twee enorme meren en we werden omringd door enorme bergen. Bergen met witte watten van mist gecombineerd met ruig rotswerk werd ons nieuwe uitzicht (deze zin speciaal voor Opa Sneek). Een totale rit van zo'n 300 kilometer en tegen de middag kwamen we aan in het zonnige Wanaka. Een plaatsje met wel fatsoenlijke faciliteiten zoals een grote supermarkt en een informatie centrum. Hier vroegen we informatie over de bergen die eventueel konden beklimmen in dit gebied.

De Mt. Aspirine, over de 3.000 meter was met gids te beklimmen. Dit voor het schappelijke bedrag van minimaal $2.000,- de man. Wij houden het maar op een hike zonder gids en zonder andere dure benodigdheden. Welke hike we morgen gaan doen weten we nog niet, hopelijk is het goed weer en lopen we wel ergens tegen een berg aan. We gaan het meemaken.

Na het avondeten, kippenpoten met diepvriesgroentes, vonden we een uitstekende camping. Een camping met hete douches, sauna en twee jacuzzi's. Ideaal en wat een luxe. Voor de tweede dag op rij liggen we te verweken in een warm bad. We beginnen haast aan deze luxe te wennen. Nee, we hebben het echt heerlijk voor elkaar zo. Plan maken, leuke activiteiten doen gedurende de dag, fatsoenlijk eten, veel contact leggen met andere mensen, foto's maken, verhalen schrijven, warm slapen en je vooral nergens zorgen over maken. Ja, dat is Nieuw-Zeeland samengevat in een notendop. ‘Je moet jezelf kietelen, een ander doet het niet voor je', zou m'n moeder zeggen!

Goodbye,
Sander