Dag 71 en 72 9 en 10-3-11 Franz-Josef Glacier

De in totaal acht uur durende ‘Alex Knob hike' bracht ons naar een hoogte van 1303 meter. Op deze top zou er een fantastisch uitzicht zijn op de ‘Southern Alpes', de Frans-Josef gletsjer en misschien wel de top van de Mt. Cook. Normaal gesproken ja..

Na een vertrouwde nacht in de Nissan ging Walter op zoek naar goud. Alleen was er weinig overgebleven van de ‘goldrush' dus het was niet te moeite om lang te blijven. Dat deden we dus ook niet, want op de planning stond; het maken van kilometers. De afgelopen week zijn we weinig opgeschoten qua kilometers. Maakt helemaal niets uit natuurlijk, maar nu de tijd begint te dringen en we nog veel dingen willen zien, moeten we ‘haast' maken. 4 April vertrekt het vliegtuig vanaf Auckland naar Hong Kong en daarvoor moeten we de auto eerst nog ‘even' hebben verkocht.

We passeerden Greymouth waar we even een strandje pakten net buiten de stad. We parkeerden de auto langs de weg maar kwamen er al snel achter dat deze plek niet helemaal perfect was. Niet perfect aangezien op deze plek het rioolwater werd verzameld. We klommen over een hekje en zagen heel wat lekkers voorbij drijven. Vervolgens klommen we over een nog hoger hekje waarna we op een leeg strand arriveerden. De moeite waar dus.. zou je denken. Een roestige oude buis liep door de duinen heen en leegde ‘geel' water in de zee. Het zwemmen mocht uitblijven, daarentegen lagen we een uurtje op het strand, genietend van de zon en de ‘frisse' lucht.

Na Greymouth volgden we de bordjes naar de ‘Frans-Josef Glacier' wat op zo'n 180 kilometer rijden was. Aangekomen in het wintersportdorpje parkeerden we de auto bij de informatie-desk en vroegen we wat er te doen was. De gletsjer natuurlijk; tegen de klok van 5 parkeerden we de auto en maakten we de in totaal 1,5 uur durende wandeling richting gletsjer.

Onderweg grapten we wat over het Italiaanse accent van onze ‘oude' vriend Davide. Op nog geen 5 minuten van de gletsjer liepen we elkaar tegemoet. Italiaans: ‘Nohe, note youe againe, what a badde daye'. Maar na een groepsknuffel draaide hij weer bij. Gedwongen liep hij mee naar de voet van de gletsjer waar we dan maar weer een groepsfoto maakten. Eigenlijk had hij een beetje haast, hij wilde die avond nog bijna 200 kilometer rijden dus hij wilde snel terug naar de auto. Maar onderweg was er ‘zoveel te zien' dat we onze tijd ervoor namen. Uiteindelijk reden wij terug naar het ‘centrum' en reed de Italiaan zuidwaarts langs de kust. Wellicht komen we hem nog in Dunedin tegen.

De avond spendeerden we op een DOC langs een klein riviertje dat uitmondde in een meertje. Na het avondeten, pasta, sprokkelden we hout bij elkaar en stookten we een vuurtje waar we een paprika boven het vuur grilden. Tien uur lagen we er uiteindelijk in ter voorbereiding op de dag van morgen, dag 72. We hadden een wandeltocht voor ogen en wel eentje van 8 uur, in ieder geval dat vertelde de bordjes ons. De ‘Alex Knob hike'.

Om 10.23 stipt lieten we de auto achter en begonnen we aan de wandeling. Bij de informatie werd verteld dat de bordjes vrij nauwkeurig aangeven wat de duur van de tocht is. Met dit in ons achterhoofd stoomden we de berg op. Alles om er minder lang dan 8 uur over te doen. En ja dat hebben de kuiten gevoeld. Smalle paadjes vol met stenen, mos, omgevallen bomen en grind leidden ons naar de 1303 meter hoge top van de berg.

Maar het laatste uur van de klimtocht werd het al mistig en belandden we in de ‘laaghangende' mist of bewolking waardoor we niets om ons heen konden zien. Aangekomen op de top was dit helaas niet beter. Geen gletsjer, geen uitzicht op de Alpen en geen glimp van de Mt Cook. Maar ach, de hike was zwaar, maar zeker de moeite waard. En de heenweg kostte ons zo'n kleine 3 uur dus we waren klaar voor de afdaling.

De afdaling was kinderspel in vergelijking met de volle kuiten en verzuurde bovenbenen. Gewoon laten vallen en de voeten neerzetten. Exact om 15.23 kwamen we terug bij onze auto wat ons in totaal 5 uur heeft gekost dus. Het was in een moordend tempo, maar de voldoening was groots. Groots genoeg om onszelf te trakteren op ‘Hot Pools' omdat we zeik- en zeiknat waren van het zweet. We konden een goede bouillon trekken van mijn hike-, slaap-, kampvuur-, etceteratrui.

De Hot Pools was in het centrum, het waren 3 baden variërend van 36 tot 40 graden. De aroma's die vrijkwamen toen wij in het water plonsden waren bijzonder en apart om het maar zo te zeggen. In de baden vielen we half in slaap zo ‘rozig' werden we ervan. Maar we hadden het nodig, naderhand waren we fris en fruitig en gingen we op zoek naar eten. Dat hebben we gevonden. Momenteel zitten we in een pub en hebben net hamburger met friet gegeten. Ook is de mayonaise-fles zomaar in mijn tas verdwenen, hij wil er niet meer uitkomen.

Vanavond gaan we nog naar de ‘glow worm caves' waar zogezegd gloeiwormen zijn te vinden in natte grotten. Dus zaklamp in de aanslag en kijken wat we aantreffen. Ik ben benieuwd, het schijnt een bijzondere ervaring te zijn en daar zijn wij wel voor in. Ook het is gratis en na de reparatie van de auto houden we daar meer en meer van.

Gegroet,
Sander