Dag 70 8-3-11 Lyell

Voor het schappelijke bedrag van $342, wat neerkomt op zo'n €200, is onze waardevolle Nissan weer de oude. Het is veel geld, maar het had allemaal vele malen erger kunnen zijn. We hebben geleerd dat alle vliegende beestjes ten alle tijden genegeerd moeten worden en dat er niet meer wordt rondgemept met slippers!

Een voortreffelijke nacht was het, niet koud, genoeg ruimte om lekker te draaien, geen muggen of zandvliegen, goed matras: heerlijk. Nu lijkt het alsof ik me aanstel; en na deze uitleg mag dat nog steeds gedacht worden, maar dat doe ik niet. De stoelen van de Nissan zijn ingeklapt, maar dat betekent nog niet dat het een rechte ondergrond is. Het sluit niet geheel naadloos aan. Ook het matras waar we op liggen is minimaal, maar net aan voldoende. Regelmatig komt het voor dat we kreupel uit ons bedje stappen. Dat verklaart dus waarom een nacht in een normaal bed aanvoelt als pure luxe.

Onze Italiaanse vriend, wekte ons om 08.00 uur om te komen ontbijten. Als echte Italianen namen we er de tijd voor. Alles stap voor stap, praten en eten gescheiden houden want eten is levensnoodzaak nummer 1. Zoals ik gisteren al schreef is het echt een mami's kindje van 31. Elke avond wordt hij door zijn moeder gebeld. Ook heeft hij een koffer mee, met daarin nog perfect gestreken en opgevouwen kledingstukken. Daarnaast droeg hij gisteren een pyjama voor het slapen gaan. En hij kookt volgens moeders recept. Ondanks dat alles is het een topgozer en we nemen hem de hele tijd in de zeik vanwege zijn Italiaanse ‘accente'.

Na het ontbijt, wat tweeënhalf uur duurde, bekroonden we het goede gezelschap met een groepsfoto. Een groepsfoto betekent camera ergens neerzetten, sluiterstand aanzetten en zorgen dat binnen 10 seconden iedereen voor de camera staat, kortom: gegarandeerd succes. Uiteindelijk nam hij ons nog mee naar een strandje waar een ‘Seal Colony' te vinden was. Mooi strand, mooie rotspartijen, goed weer, een paar bruine zeehonden op bruine rotsen. Leuk, aardig, maar niet spectaculair.

Na de zeehonden reden we terug naar Westport waar we snel, lees: Hollands, lunchten bij de plaatselijke supermarkt voordat we afscheid namen. De Italiaan wilde, net als ons, naar Dunedin gaan, dus wellicht komen we elkaar nog tegen, zou leuk zijn. Voor ons restten het ‘hitchhiken' terug naar Murchison om te kijken of de auto al was gerepareerd en hoeveel $$$$$$$ het ons zou gaan kosten.

We stonden er nog geen twee minuten voordat er alweer een auto voor ons stopten. Een vrouw van een jaar of veertig zat achter het stuur en was, zoals we in Nederland zouden zeggen, een alto. Paarsachtige zwarte nagels, zwart geverfd haar, oranje lange rok aan, een zwart jack en zwarte oorbellen. Nonchalant scheurde ze weg met ons in de auto gepropt. Ze kon ons 50 kilometer verderop afzetten. Na deze mededeling ging de muziek aan. Niet gewoon aan, niet hard aan, niet keihard aan, maar snoeihard. Met een capuchon probeerde ik nog iets van gehoorbeschadiging te voorkomen maar veel heeft het niet geholpen ben ik bang. Als een gek scheurde ze zelfverzekerd door een bergachtig en ruig landschap. ‘Creed' was volgens mij de ‘muziek' die opstond voor zover we haar konden verstaan. Met piepende oren stapten we 50 kilometer verder uit..

Dat betekende dat er nog 48 kilometer restte naar Murchison. Duim omhoog en staan in een brandend maar lekker zonnetje langs Motorway 6 te Nieuw-Zeeland. Dit keer nam het meer tijd in beslag maar niet langer dan 20 minuten voordat we onszelf in een te kleine personenauto van een Argentijnse dame en een Spaanse jongen wurmden. In gebrekkig Spaans/Engels kwam er ietsvan een gesprek op gang, maar dat hadden wij liever niet. Hij wilde dolgraag dingen van ons weten en een gesprek op gang krijgen, maar zoekende naar zijn woorden vergat hij soms de weg. Hmm.. waar heb ik dit eerder gezien?

Na 10 minuten toch maar even checken of de gordel wel goed vastzat want in een ritje van een kleine 50 kilometer hebben we welgeteld twee bijna doodervaringen gehad. Oke ik zal niet overdrijven, maar twee hachelijke momenten waar we gelukkig ongeschonden uitkwamen. Eenmaal reden we bijna achterop bij een auto omdat hij moest stoppen voor een eenbaansweg. Die andere keer werden we van de weg gereden door een truck die wilde passeren. De Spanjaard ging half opzij en bleef half op de weg, waarna de truck dacht er wel even langs te kunnen. Met klotsende oksel ‘bedankten' we onze Spaanse vriend en stapten we uit in Murchison.

Met dezelfde klotsende oksels en trillende beentjes liepen we naar de garage op afwachting van de auto. Het personeel, een man, gaf ons de sleutels en de rekening met het nadrukkelijke verzoek om te betalen. Meer zei, deed of wilde hij niet meer want hij had het druk. Maar natuurlijk.. zo gaat dat hier. Snel liepen we naar de auto en keken we eronder. Niets was vervangen, er was een stuk overheen geplaatst en vastgezet. We startten we auto, geen rook in de cockpit, geen gekke geluiden, geen slepende onderdelen. De auto is gemaakt! In ieder geval, daar gaan we dan maar van uit.

We reden zo'n halfuur naar een ‘gratis' overheidscamping in Leyll. Leyll schijnt ‘groot' te zijn geweest tientallen jaren geleden tijdens de ‘goldrush', morgenochtend gaan we daar meer over uitzoeken. En om nog even terug te komen op het liften en de ‘crash' met de Nissan. Een vervelende situatie hebben we naar onze hand gezet, in plaats van zeuren, wachten en niks doen, zijn we liftend naar een andere plaats gegaan. Onderweg, in Wesport en op de terugweg hebben we mensen ontmoet en deze kleine tussentrip was meer dan de moeite!

Weltrusten,
Sander