Dag 38 4-2-11 Nadi

Het land waarvan ik altijd hetvolgende heb gezegd: ‘Of ik ga in Heerhugowaard wonen of in Australie', keer ik voorgoed de rug toe. Althans we hebben de vlucht, na eindeloos bellen en regelen, kunnenveranderen zodat we twee maanden in Nieuw-Zeeland gaan verblijven. Dat was het hoofddoel van de dag. Het andere hoofddoel was McDonalds en ook dat was geslaagd!

Dit keer geen nachtelijke escapades op ‘Bounty' eiland want Walter en ik waren de enige in de dorm. Ik word standaard rond de klok van negen uur wakker gemaakt door de schoonmaaksters die het licht aandoet. Met andere woorden; ga je bed uit, ga ontbijten, ik moet de bedden verschonen. Dus daar luister ik altijd netjes naar en aan het ontbijt vind ik Walter altijd wel ergens besmeurd met witte bonen in tomatensaus of iets dergelijks. Dat is wel de ‘main thing' hier op de eilanden en sowieso als je reist. Overal heb je witte bonen in tomatensaus, ei, bacon en toast als ontbijt. Vrij stevig dus en vaak kies ik de gezonde variant; wat toast, boter, jam en fruit.

Na het ontbijt pakten we snel onze tas in om nog kans te maken om de aller-allerlaatste keer het water in te duiken voor een snorkel tripje. En gelukkig hadden we daar nog tijd voor. We gingen samen en we spendeerden wel een goed uurtje in het water, wat altijd de moeite waard is. Afgezien van de slokken zeewater die je soms naar binnen krijgt, is snorkelen de manier om alles te verkennen. Daar hoef ik niet voor te duiken en een enorm bedrag voor te betalen. Nee, dit is prima voor ons. Het mooiste wat we dit keer zagen was een soort ‘tijgervis' die verstopt zat onder een plateau van koraal. We moesten even geduld hebben en toen kwam ‘ie een paar seconden tevoorschijn. Wow..

Eenmaal aan wal, namen we afscheid van wat personeel en stapten we in de boot die ons naar ‘the main land' bracht. En jahoor.. het slechtste scenario die je maar kon voorstellen stond te gebeuren. We werden opgewacht door een van die Nederlanders die ons gijzelden op Malooloo eiland. En wederom liepen we in de val en werden we ingenomen en bezeten. Meteen werd er een afspraak vast gepind dat er 's avonds samen gegeten werd.

Maar we hadden een missie. Een doel die we moesten vervullen en zo snel mogelijk. De maaltijden op de eilanden waren altijd op gezette tijden en tussendoor kon je werkelijks niks krijgen. Nouja bijna niks, tussendoor kochten we nooit wat. Het eten was goed telkens maar niet speciaal, niet vet genoeg, geen vette saus eroverheen of een lekker patatje. De laatste dagen hunkerden we naar dit moment. En dat lukte. Na te hebben ingecheckt bij het oude vertrouwde ‘Beach Escape', stonden we oog in oog met een BigMac. Sterker nog een BigMac menu Large met twee zakjes ketchup voor de prijs van $0,40 extra. Het was de lekkerste maaltijd ooit. Niet overdreven.

Na de goddelijke maaltijd gingen we naar het vliegveld waarna we het Quantas bureau wederom binnenstapten. Ik zal er weinig woorden aan vuil maken, maar hier kwam het op neer. Ze wilden niets voor ons regelen omdat de eigenaar van de ticket Cathay Pacific was en niet Quantas. Ze deden geen moeite voor ons, helemaal niets. Terwijl we gewoon met hun maatschappij vliegen. Het kwam er op neer dat we een telefoonnummer, op aandringen van Walter, van Cathay Pafific van Nieuw-Zeeland kregen.

Wij beneden bellen met een internationale telefoonkaart met het personeel. ‘Nee, we kunnen nu niets voor jullie doen, bel maandag terug'. Hebben we geen reet aan. Ik opnieuw bellen, inmiddels telefoonkaarten van totaal $30 ‘verbeld', ze konden ons wel doorverbinden naar Australie. Oke hun bellen.. nee jullie moeten hier toch echt voor naar Amsterdam bellen en dan kan om 09.30 Nederlandse tijd. Uiteindelijk een goed uur verder en alleen het telefoonnummer van Amsterdam als buit mee naar huis. We moesten dus wachten tot 21.30 Fiji-tijd.

Terug in ons oude en vertrouwde hostel spendeerde we wat gratis tijd op het internet door. Check de foto's zou ik zeggen. 's Avonds gedineerd met onze vrienden en ook nog een drankje gedaan oftewel gewacht totdat het 21.30 werd. En dat werd het en we gingen bellen. Na de uitleg werd ik in de wacht gezet. Niet even, maar voor 7 minuten en dat betekende; telefoonkaart op. Dan maar met mobiel bellen, ik hou van geld uitgeven, en toen was het eindelijk geregeld. Wel de nadeligste oplossing maar het is niet anders. 7 Februari vliegen we naar Brisbane, Australie. En 8 februari vliegen van Brisbane naar Aucklanc, Nieuw-Zeeland. Conclusie; niet zeuren: 2 maanden Nieuw-Zeeland!!!

Maandag is dus onze vlucht, we hebben nu nog zaterdag en zondag om wat vrije dagen in Fiji te spenderen. We gaan wel een leuke slotactiviteit bedenken, misschien kopen we nog wel een geit ergens..

Meeehww,
Sander