Dag 33 en 34 30 en 31-1-11 Malooloo

We verruilden Mana voor Malooloo, een huiselijk hostel voor een resort, een eetkamer voor een lopend buffet en een 8-persoons slaapkamer voor luxe ‘lodges' bovenop de heuvel. Het is er vele malen luxer op geworden voor zo goed als dezelfde prijs, maar geef ons maar roestige spijkers als slotje, rauwe vis als avondeten en zanderige vloeren en bedden als ondergrond.

De nacht van dag 32 op 33 was een hele goede; geen ‘braakavonturen' of zonsopkomsten, gewoon lekker slapen. En dat deed Walter ook goed, die zich al stukken beter voelde. Goed genoeg om na het ontbijt de oversteek te maken van Mana naar Malooloo-eiland. Wat een kort maar ruig boottochtje was. Hoge golven af en we stuiterden naar ons nieuwe eiland waar een resort op ons wachtte.

Na de ‘Bula-Bula' ontvangst op de aanloopsteiger werden we professioneel opgevangen door het personeel bij de receptie, die ons een standaard verhaal vertelden over de mogelijkheden hier op het eiland. Gratis kajak- en snorkelhuur en ruim opgezette ontbijt-, lunch- en dinertijden. Ook werden we meteen door twee Nederlandse medebackpackers opgevangen die we al op Mana hadden ontmoet.

Twee twintig jarige gasten uit Den Haag die ons vanaf de eerste minuut gijzelden. We zijn in beslag genomen door ze, we zijn hun bezit geworden. Zij zijn nu met hun derde week bezig en zij zitten nu in de ziekte- en zeer fase, waar Walter en ik natuurlijk al lang overheen zijn.. Ze klagen over alles, niets is leuk of goed genoeg en ze doen de hele dag niets. Ook op Mana hebben we ze de hele dag zien zitten of liggen. En aangezien dit een resort is en we er eigenlijk opgesloten zitten, zijn we aangewezen op hen. Of eigenlijk beter gezegd zij op ons.

Na de lunch werden we naar onze ‘lodge' begeleidt door het aanwezige personeel. Daarmee bedoel ik dat er zo'n 40 a 50 gasten in dit resort zitten en er minimaal 20 man personeel rondloopt. Letterlijk rondloopt en gewoon niets tot weinig doet. Maar we liepen dus mee omhoog en omhoog en omhoog waar we uitgeput onze lodge 3 binnenstapten. Zoals gezegd zag het er prachtig en luxueus uit. Dus we verkenden meteen alle deuren, kieren en gaten. Walter trok meteen een deur open waar, in de middag, nog twee dikke Duitsers lagen te pitten. Geërgerd stelde hij zich voor en vroeg zich af waarom Walter zijn kamer binnenkwam.. Entschuldigung.

De rest van de dag hebben we eerlijk gezegd niets uitgevoerd, oja alleen een potje volleybal met de Fiji-locals en personeel. Het begon gemoedelijk en leuk met 4 tegen 4. Maar uiteindelijk stonden we 8 tegen 8 en dat was teveel van het goede, waarna we maar weer gingen uitrusten. Uitrusten is dus eigenlijk het sleutelwoord van de eerste dag op Malooloo. Eigenlijk niets mis mee en eerlijk gezegd kan je ook echt niet anders. Het klimaat dwingt je er gewoon toe, iedereen doet het. De luchtvochtigheid in combinatie met de zon en temperatuur is een goede cocktail voor niets doen.

Na een goede eerste nacht waren we even ontsnapt aan de Nederlanders en ontbeten we met een Canadees stel op leeftijd. Ze waren beide eind 60, gepensioneerd en actieve reizigers. De man was in Nederland geboren en toen hij 6 jaar was, was hij naar Kenya verhuisd waar ze op een ranch woonden. De hele wereld heeft hij afgezworven en gezien dus volgde er verhaal na verhaal. Maar echt goede, leerzame en wijze verhalen en we waren zo twee uur verder. Ik hoop dat ik als ik later groot, oud en wijs ben, ook zo levendig en leerzaam kan vertellen.

In de middag besloten we toch gebruik te maken van de gratis faciliteiten, we zijn ten slotte Nederlanders. Dus we pakten de kajaks en snorkels erbij en in de brandende middagzon besloten we naar het rotsen eilandje te varen recht voor ons. Dat leek uiteraard vrij dichtbij, maar eenmaal onderweg blijkt het toch altijd verder te zijn. Uiteindelijk haakten de Den Haagers onderweg af en bleven de twee echte Nederlanders over die de kajak op het eilandje sleepten.

Het was zo klein dat er eigenlijk niets was. Er was een klein plekje schaduw waar je jezelf tussen de rotsen moest wringen en dat deed ik dus ook. Even afkoelen maar Walter was al snel gezien. Walter is te omschrijven als iemand met veel fobietjes. Hij is bang - heeft een hekel aan - honden en katten, maar ook voor ongedierte en jawel.. vogels. Het was een eiland alleen bewoond door vogels en die waren waarschijnlijk bang voor de vers gelegde eieren. Dus de vogels gingen in de aanval en vlogen op je af om ver voor je gezicht weer van koers te veranderen. Dus na twee keer weet je ook wel dat de vogels niets konden doen. Maar nee hoor, onze Nederlandse held was nergens meer te bekennen.

Dat was de inspanning van de dag en tevens het hoogtepunt. Verder nog een potje volleybal en wederom een bijzondere zonsondergang. Het lijkt niemand meer echt te interesseren maar elke dag sta ik om 19.45 gereed met mijn fotocamera voor gegarandeerde mooie plaatjes. Prachtig. En als we weer internet hebben ergens wat snel en fatsoenlijk is, kan ik eens wat foto's uploaden wat ze zijn zeker de moeite waard.

Morgen vertrekken we naar Bounty-eiland wat ook een resort is. Deze luxe is prima, maar wat we hebben gemerkt is dat we het eigenlijk niet nodig hebben. Geef mij maar een paar uurtjes stroom per dag, onderdak, goed eten, een bed, en gezellige mensen waarmee je een leuke tijd kan hebben. Meer heb je niet nodig. Maar deze twee dagen waren goed voor, wederom, het herstel van onze tere Nederlandse lichaampjes. Walter is nog wat moe, maar daar gaat het goed mee. Mijn hoest was weer gezellig terug aan het komen, maar dat gaat weer de goede kant op en veel last heb ik er niet meer van. Positief dus. Op Bounty verblijven we 3 nachten en dan is onze eiland-hopping voorbij. De ‘hopping' wat echt een groot succes is gebleken.

Vinakka Levu,
Sander