Dag 31 en 32 28 en 29-1-11 Mana

De nacht van dag 31 op dag 32 was een hele lange. Vooral voor Walter en onze Duitse vriend. Het diner van gisteravond, vis, heeft bij hen geleid tot voedselvergiftiging. Ze hadden het echt flink te pakken, van boven en van onder.. Ik ben er van af gekomen met een rare maag en de Canadese had helemaal nergens last van.

Voordat er weer een ziekte- en zeer verhaal aankomt vertel ik eerst nog de geweldige laatste dagen hier op dit prachtige eiland. De ochtend van dag 31 was er een die om 06.00 uur begon. Ik, ‘Mode' (Canadese) en ‘German' (Chris) gingen wederom bewapend met de gele knijpkat op pad om deze keer een onvergetelijke zonsopkomst te zien. Geen honden dit keer die ons vergezelden maar Mode leidde ons de berg op. En aan die snelheid konden de Duitser en de Nederland niet tippen.

We bereikten de top waar de lucht inmiddels al oranje-paars kleurde. Ik kan er een boek over schrijven, maar dit keer was het werkelijk alles waard. Er werd gestrooid met goud, geel, oranje, rood, paars, blauw, wit, grijs en alles daar tussenin. Fantastisch dus en we bleven er tot 08.00 uur zitten en we deelden een overrijpe mango die al drie dagen in de tas van Mode zat.

Eenmaal terug stond het ontbijt op ons te wachten. Met ontbijt stel je toast of pannenkoekjes voor, maar deze ochtend waren het oliebollen met jam en basterdsuiker. Hoe raar is dat? Maar die kregen we nog te goed van Nieuwjaarsavond in Sydney waar geen oliebol te krijgen was. Na het ontbijt waren we uitgeput en lagen we uitgeteld in onze dorm op half-ingezakte bedden, slechte matrassen en een zandvloer.

Maar het is zo bijzonder wat voor een band je opbouwt met de medebackpackers. Ons eerste groepje met Justin en de Zweedse was al geweldig, maar nu met de Duitser en de Canadese is het top. Je ontbijt, luncht en dineert met elkaar, je deelt dezelfde kamer, douche en toilet, de hele dag trek je met elkaar op, ga je naar de stranden, snorkel je samen en praat met elkaar. De gesprekken over reizen, over de landen van herkomst en persoonlijke ervaringen zijn mooi. Je kent elkaar 2 a 3 dagen maar het voelt langer, het voelt Fiji.

De middag gingen we naar Sunset-Beach waar de zee echt te ruig was. Te ruig om te snorkelen, maar wel goed genoeg voor wat golven en zwemmen. De Duiters en ik besloten naar de hogere golven in de verte te zwemmen, maar dat plan was te ambitieus, het lijkt zo dichtbij allemaal maar dat is bedrog. Ook de sterke stroming zorgde ervoor dat we een halfuur later uitgeput op het strand aanspoelden. In de schaduw nog wat kaasknabbels gepakt en toen teruggegaan voor het gevreesde diner.

Onwetend over wat er komen ging kregen we vis met kokossaus, groente en cassave voorgeschoteld. De maagjes van ome Walter en mij waren al niet optimaal en dat kwam, denken we, door het opvangen van het regenwater. Het water wat op het dak werd opgevangen en via de goot naar de beneden kletterde was misschien niet helemaal fris vanwege wellicht de gesteldheid van het dak. Maar niet zeuren, gewoon eten. Niets aan de hand nog en we bereidden ons voor op een onze laatste avond samen.

We belandden met een hele groep in een hostel naast ons waar we een bizarre maar leuke avond beleefden. Alleen de Duitser ging na een klein uurtje alweer terug naar de kamer omdat hij last had van zijn maag. Kan gebeuren en Walter, ik en Mode eindigden de avond op het strand waar we met wat locals praatten. Chris bleek al een aantal keer te hebben overgegeven en naar het toilet te zijn geweest. Het was 02.00 uur en we gingen slapen. Slapen totdat Walter me opeens wakker maakte met de mededeling dat hij flink had overgegeven en of ik nog een fles water had.

Ik zal een situatie schetsen van een moment rond een uurtje of 04.00 's nachts. Ik scheen licht voor Walter zodat hij buiten kon zien waar hij kon lopen - elektriciteit was uitgevallen. Hij ging naar het toilet waar het er van onder en van boven uitkwam. Ondertussen kwam de Duitser naar buiten gelopen die op een richel ging zitten en in het zand moest overgeven. Chris spoelde zijn mond en probeerde weer om te slapen. Walter zat nog op het toilet en de honden aten de ‘uitwerpselen' van Chris op.. B-i-z-a-r.

Zo ging het de hele nacht door, Walter had een uurtje ‘nergens' last van om vervolgens weer flink over te geven, net als Chris. Ik leek wel een zuster die ervoor zorgde dat iedereen water en licht had. Mode lag heerlijk te slapen en had niets in de gaten. De volgende ochtend ontbeten Mode en ik samen en bleven Walter en Chris op bed liggen. Uitgeteld en heel slap waren ze. Mode en ik kregen te horen dat er een kerkdienst was na het ontbijt en daar gingen we heen. De priester, in zonnebril en avro-kapsel, vertelde ons verhalen over Jesus, Adam en Eva en schuldgevoelens. Een ervaring rijker laten we zeggen.

Eenmaal terug was Chris redelijk opgeknapt maar was Walter nog steeds erg zwak. Gelukkig had ik nog ORS bij me; dat zijn zakjes met poeder die je moet oplossen met water zodat je niet uitdroogt. Ik gaf zowel Chris als Walter deze overheerlijke versnapering en het ging beter met ze. Paracetamol, water en uiteindelijk banaantjes en droge toast hielpen Walter weer op de been.

De lunch om 12.30 was een soort nasi met stukjes vlees, maar vanwege het hele gebeuren durfde ik geen hap naar binnen te krijgen. Walter en Chris bleven nog even op bed en wachtten op de boot die om 14.30 arriveerde. Eigenlijk was het plan dat Walter en ik naar ‘Malooloo'-eiland gingen maar dat verzetten we een dagje. Mode en Chris ging voor een nachtje naar ‘Beachcomber'-eiland wat simpelweg maar 1 resort heeft en wat bekend staat om het feesten. Tja de Duitser had er al voor betaald dus ging toch maar mee op de boot.

Het wederom afscheid nemen van de mensen waarmee je in zo'n korte tijd zoveel hebt beleefd valt me zwaar. Het klinkt gek, maar het voelt zo. Uiteindelijk kom je weer andere mensen tegen en beleef je weer nieuwe dingen maar op zo'n moment is het toch jammer. Na de zoveelste groepsfoto stapten ze op de bed en gingen ze ervandoor.

Inmiddels is het 17.38 en hebben Walter en ik heerlijk uitgerust en onze eerste maand even overzien. Conclusie was; een zinderende achtbaan met vele hoogtes maar ook een paar nare dieptes. Maar dat geeft niet, ondanks alles zetten we onze reis voort. Tijdens zo'n reis leer je zo ontzettend veel over vooral jezelf. Het is confronterend maar geweldig tegelijkertijd. Ja, ik mis mijn familie op sommige momenten heel erg. Thuis ben je er nooit zo bewust van maar het is zo belangrijk. Ook Kaki mis ik natuurlijk heel erg; Dennis en de vrienden van de voetbal. De kinderen, collega's en ouders van ‘De Kleine en de Grote Beer'. Je kunt je leven zo goed overzien als je er afstand van neemt. Maar voor zover ik het kan overzien, is het leven in Nederland fijn en goed.

De ‘een-maand-grens' is dus reeds gepasseerd en we hopen dat de tweede maand wat minder in het teken zal staan van ‘ongemakken'. We laten het allemaal maar op ons afkomen en zien wel waar het schip strand. De ervaringen nemen we mee en leren ervan. Dit is het echte reizen..

Op meer,
Sander