Dag 29 en 30 26 en 27-1-11 Mana

De dagen zijn hier weken, de tijd bestaat gewoon niet, het eten is goed en Fiji time is gewoon geweldig. Hoezo haast en wachten bestaat hier gewoon niet. Het is hier gewoon ‘no worries'. Elektriciteit is er bijvoorbeeld alleen tussen 20.00 - 06.00, waarom ook de hele dag?

We zagen er eigenlijk een beetje tegenop van te voren om in een ‘dorm' te liggen op alle eilanden. Geen privacy en je moet op je spullen passen. Maar niets van dit alles is wat het echt is. Het is echt een groep ‘vrienden', je praat met iedereen en allerlei nationaliteiten. Gewoon lol maken, de hele dag Engels praten, snorkelen, zwemmen, witte stranden, sterke zon; Fiji.

Werkelijk iedere toerist die je hier tegenkomt is gewoon verbrand, iedereen loopt er rood bij. Ik dacht iedereen, behalve ik. Als ik ga snorkelen houd ik gewoon mijn hardloopshirt aan en soms zelfs een broek. Maar helaas heeft de zon me toch goed te pakken gekregen. Mijn kuiten zijn echt gewoon paars-rood omdat je natuurlijk met de achterkant van je benen in de zon zwemt als je snorkelt. Maar ik heb het er voor over.

De avond van dag 29 was tevens het afscheid van de twee Zweedse dames en Justin (Amerikaan). Dus we gingen met het groepje naast onze kamer zitten onder de veranda met een Fiji Bitter. Na 10 minuten kwam er nog ander groepje bijzitten en zaten we er met 15 man. Allemaal verdeeld over de wereld maar uiteindelijk was het echt een hele gave avond. Uiteraard schepten Walter en ik op met de geit en lieten we de geit-video aan wat liefhebbers zien. Ook Guus Meeuwis passeerde de revue. Aan het einde van de avond besloten we de volgende dag de zonsopgang te gaan zien bovenop de berg; 05.30 de wekker.

En ja, die ging hoor te dag 30. Walter, ik, Justin en het ‘nieuwe' Canadese meisje strompelden ons bed uit en gingen op pad. Hoe, wat, waar en op welke manier wisten we niet maar met de befaamde knijpkat gewapend, konden we op pad. We begonnen op het strand waar direct twee honden van het hostel met ons meeliepen. Ze vergezelden ons gewoon en waren niet tegen te houden. Ook niet door andere honden hier op het eiland want het hele eiland moet wakker zijn geworden door ons. Vijandig geblaf en verdediging van territoria waren vrij beangstigend aangezien de twee Zweedse dames ons allerlei doemverhalen hadden verteld. Toen zij het een paar dagen geleden deden toen werden ze aangevallen door andere honden, moesten ze door het hoge gras omhoog en was de weg moeilijk te vinden..

Na de strandwandeling zagen we rotsen en dat betekende ‘when you're at the rocks, go left, straight up'. En daar begon het inderdaad, redelijk steil omhoog door het hoge gras. Maar het was zo geweldig, de honden die met ons meeliepen gingen voorop lopen en begeleidden ons de weg omhoog. Uiteindelijk kwamen ze goed van pas en na een beklimming van een goed kwartier kwamen we aan op de top waar een groot wit kruis staat. Wachten dus.. wachten..

Lichter werd het, nog lichter maar geen zon te zien. Bewolking stond onze Fiji-sunrise in de weg en uiteindelijk nog wel aardige foto's gemaakt maar we hadden beter verwacht. Zeker voor zo'n vroeg tijdstip en zo'n beklimming. Maar het maakt niet uit, morgen weer een dag en we gaan het weer doen. Alleen nu een half uurtje later weg, met dezelfde knijpkat en we hebben afgesproken met de honden dat ze ook weer komen.

Nee, de honden zijn echt een probleem hier op heel Fiji. Ze zijn eigenlijk allemaal van niemand, niemand geeft ze eten ze zwerven over het hele eiland. Uiteraard worden ze niet gecastreerd dus de populatie zal blijven groeien. Serieus rond een uurtje of 19.00 lagen we op bed te wachten op het eten. De deur stond open en het regende en onweerde kei en keihard. Opeens vloog er een stoel langs de deur, gevolgd door een hond, gevolgd door een stuk hout, gevolgd door een Fiji-local die de hond achterna zat. De honden kunnen brutaal zijn, vandaar.

Ook een Fiji-verhaal is dat het dus keihard regende. Het water goot van de daken en direct kwam iedereen in actie. Lege plastic-flessen werden tevoorschijn gehaald, grote tonnen werden gevuld met hemelwater en ze werden gevuld met het water. Het water, wat later weer verkocht wordt voor $5 per fles. Ideaal dus, dus wij haalden onze lege flessen tevoorschijn en deden net als de bevolking. Optimale geld besparing hier op de eilanden als je geen geld hebt..

Enfin, morgenochtend dus de tweede kans voor onze zonsopkomst. Dit keer met onze nieuwe vriend; jawel een Duitser. Echt een topgast en we hebben Justin alweer ingeruild voor de Duitser, aangezien Justin al naar het grote eiland is vertrokken.

Ik kan nog zoveel vertellen over deze dagen, maar ik laat het hierbij. Het is gewoon top, we hebben allebei onze antibiotica kuur afgemaakt en hebben onze energie weer hervonden. Internet is schaars dus ik vrees voor de thuisblijvers dat ze een hoop moeten inhalen. Maar in feite is dat niet mijn probleem.. Fiji-time!!

Bula,
Sander