Dag 28 25-1-11 Mana

Witte stranden, blauw water, kava, mosquitos, kampvuur, sterrenlucht, snorkelen en oneindige luchten. Wat een ge-wel-dig eiland dit. Ons ‘hostel' heeft een kamer waar we met in totaal 7 mensen slapen, top!

Gisteravond nog, voor het slapen gaan, trakteerde ik onze nieuwe Zuid-Koreaanse vriend nog op een gezellig filmpje. Het filmpje van de geit.. jawel de geit die met een scherp mes voor onze ogen werd geslacht. De Zuid-Koreaan was er wel voor in, maar na 30 seconden hield ‘ie het niet meer. Zo'n bescheiden en ietswat verlegen Zuid-Koreaan maakte toch aardig wat luide geluiden en Walter schrok wakker en vroeg wat er aan de hand was. ‘Goat'..

In de ochtend pakten we onze laatste spullen, aten voor de laatste keer ‘toast with jam' en verlieten de ‘Beach Escape' voorgoed. Eindelijk werkelijk, we hebben daar veel te lang gezeten en we weten alle ‘ins & outs' van het personeel en de eigenaresse. Maar die zal ik jullie onthouden. We werden om half 10 opgehaald en we verzamelden met nog 10 andere mensen in de schaduw van een aantal palmbomen. Daar moesten we het grootste deel van de reis betalen en meneer de penningmeester, Walter, kwam erachter dat we ‘out of money' waren. We konden de eerste vier nachten betalen en alle boottochten en hadden dan nog 100 Fiji Dollar = 40 Euro over. Een uitermate goed vooruitzicht als je naar de eilanden gaat waar geen pin-automaat te vinden is.

Met geen tijd meer om geld te pinnen, propten we onszelf op een klein bootje. En werkelijk dat arme bootje zat volgepropt met dus die 10 mensen exclusief de 2 man bemanning. Een boottocht van 50 minuten volgde wat 5 minuten echt geweldig was. Fantastisch blauw water, scheurend langs allerlei kleine eilandjes. De overige drie kwartier was vooral ongemakkelijk en heet, met die zon recht op m'n knar. Maar aan al het goede komt een eind en we arriveerden netjes op tijd op het eiland waar het ‘main' strand er al goed uitzag. Aan de witte kant, palmbomen en onder ons al het rif. Op het strand stonden natuurlijk de Bula-mensen op ons te wachten.

Onze bagage werd aangegeven en we werden in ons hostel geleid waar we een kleine toespraak kregen over de ‘do's and dont's'. Conclusie was dat het eiland was verdeeld in twee soorten toeristen; the rich or the backpackers. Op sommige plekken mogen de backpackers niet komen en ook de watersportactiviteiten zoals jetskiën zijn alleen toegestaan voor the rich. Ook zijn de maaltijden inclusief met het ontbijt om 0800, lunch om 1200 en het diner om 1800. Maar ze zeiden erbij dat het Fiji-time kon zijn. Vervolgens werden we naar onze kamer begeleid, waar dit hostel ook alleen uit bestond. Vijf normale bedden en twee stapelbedden, blauwe muren, een spiegel en een ventilator. Niets meer en niets minder. Ik was de laatste die de kamer binnenstapte dus ik kreeg een heerlijk stapelbed tot mijn beschikking. Achteraf zeker geen verkeerde keuze, ik lig naast de muur, ik heb alle ongebruikte matrassen bijeen gesprokkeld en die op de bovenste verdieping van het stapelbed gedumpt. Ik lig dan letterlijk in een U-vorm, maar het is goed te doen.

Lunch stond op het programma en we ontmoetten direct onze kamergenoten; Twee Zweedse meiden, Een Amerikaan, Een Fransman, Een Walesman en twee lange Nederlanders. Aangezien zij hier al een paar dagen zaten, konden ze ons precies vertellen wat er te doen was; niks. Nee, ze wisten een snorkelplek met die mooiste stranden. Dus na de ‘soup with garlic bread' huurden we snorkels en gingen we op pad. Werkelijk waar, het was dik 36 graden en de zon brandde dwars door je shirt heen. Maar na een wandeling van 20 minuten was dat het alles waard.

Echt, echt, echt, echt waar. Het was by far de mooiste plek waar ik ooit geweest ben. Parelwitte stranden, met allerlei soorten doorschijnend blauw water, uitzicht op andere eilandjes en oneindige luchten. Er waren maar een paar andere toeristen, maar omdat het ‘low season' is lijkt het wel of je het hele eiland voor jezelf hebt. Na onze spullen te hebben gestald in de schaduw gingen we gewapend met snorkel en masker het water in. Met de Walesmen voorop zwommen we naar een gele boei. Die leek dichtbij, maar dan verkijk je je echt op de afstand. Het viel in het begin tegen, m'n masker lekte en ik moest enorm wennen aan het door mijn mond ademen.

Maar na een half uurtje lukte het al veel beter, zo ge-wel-dig die onderwaterwereld met allerlei soorten vissen en leven daar. Alleen het koraal was vrij dood en na een uurtje gingen we terug. Ik wilde er zo graag nog een keer en met een ander masker en dat lukte. Dit keer een goed masker en ik ging samen met de Fransman op weg. Ze zeggen dat er echt 5-meter grote haaien kunnen zwemmen, maar dat kan ook zijn om ons bang te maken en aangezien dat goed lukt krijgen we alle mythes te horen hier.

Maar de tweede trip met de Fransman was zo veel beter. We zwommen een andere route, m'n masker werkte prima en ook het ademen verliep prima. Echt zoveel gave dingen gezien, onderwatergrotten waar de mooiste vissen zich verschuilen en blauwe zeesterren, zo tof. Gelukkig had ik mijn hardloopshirt gewoon aangehouden tijdens het snorkelen want iedereen was verbrand. De Amerikaan en Walter z'n rug en schouders. Iedere toerist die we hier ook tegenkomen is rood en verbrand. Mijn kuiten staan alleen in brand en morgen ga ik waarschijnlijk ook gewoon met lange broek en shirt aan het water in.

Na het snorkelen liepen we terug naar ons hostel. We kunnen het echt goed vinden met die Amerikaan van 20, hij maakt hier even een tussenstop en gaat dan 5,5 maand studeren in Nieuw-Zeeland. Dus we hebben al afgesproken dat we hem komen opzoeken. Onze magen knorden maar de enige manier om aan voedsel te komen op dit eiland is wachten totdat het diner wordt opgediend. Geen 1800, maar 1900 werd het, maar het was het wachten waard. Aardappels, kip, tomatensaus, ananas en rijst.. echt goed goed.

De avond keken we voor de vijfde maal op rij, ja ik ga het bijhouden, een zonsondergang wat elke keer dus weer een spektakel op zich is. De zonsopkomsten schijnen beter te zijn dus dat moeten we nog een keer doen. In de avond gingen we in de eetkamer in een kring zitten op een rieten matje waar we kava voorgeschoteld kregen. Kava is echt alles hier. Het is, zogezegd, een wortel die wordt fijngemalen en wordt opgelost in water. Je wordt er relaxed van en het is een soort alcohol, maar het is zo smerig. Walter zat nog aan de antibiotica en ik was net klaar met mijn kuur dus ik wilde wel een beetje proberen. Maar het is zo smerig dus ik nam vrij weinig. De Amerikaan en de Zweedse die zopen echt veel, maar bleven er nog vrij relaxed onder. Ook de Fiji dame die erbij zat die dronk het weg alsof het water was. Uiteindelijk eindigden we de avond bij de buren waar een groot kampvuur was onder een grote sterrenhemel.

Kortom een top eiland met hele leuke mensen, weinig toeristen en toch een beetje het Fiji-leven. Morgen zijn we dus van plan om meer te snorkelen en meer van het eiland te zien. Top idee!

Joeee,
Sander