Het scheen vandaag de mooiste dag te zijn op Fiji sinds twee maanden. Als toetje kregen we een zonsondergang te zien met werkelijk waar een van de mooiste luchten die ik tot nu toe heb gezien. Er was blauw, grijs, geel, wit, rood en roze en alles door elkaar.

Een echt avonturenverhaal kan ik er nog niet van maken, maar dat duurt niet lang meer. Het is nu vrijdag en vandaag lig ik al 7 dagen plat; echt uit te rusten. Ik voel dat het zijn vruchten aan het afwerpen is. Ik verwacht dat we a.s. maandag of dinsdag aan de eilandentrip kunnen beginnen. We willen drie eilanden bezoeken en daar in zijn totaliteit 10 nachten blijven. Hier is het al mooi, maar die stranden zijn bulabula-mooi. Dus daar kijken we echt naar uit.
Laat ik nog even teruggaan naar dag 23, wat weer een ongelooflijk typisch verhaal is voor deze reis tot nu toe. Mijn moeder vroeg zich af of we niet worden gesaboteerd want gistermiddag zaten we rond het middaguur weer in de taxi op weg naar weer de dokter.. dit keer niet voor mij, maar voor mijnheer Walter. Hij gaat zogezegd voor een 100% score. Hij wilt in elk land de gezondheidszorg testen tot op het bot. Dit keer was zijn voet rood en gezwollen. Hij had een klein wondje en we dachten al dat het geïnfecteerd zou kunnen zijn.

Rond de klok van 13.00 uur even gebeld en we konden om 15.00 uur terecht bij onze vaste dokter. Om half 3 probeerden we de taxi-man van ‘The Beach Escape' te regelen en hij zou er zo aankomen. Zo aankomen.. half 4. Nog maar even met hem bellen; o ja, hij was nu net om de hoek. En een Fiji-time later kwam hij aangereden. Ik ben geneigd om het ook in Nederland toe te gaan passen, maar ik vrees dat het in Nederland niet geaccepteerd wordt.

Over 4-en stapten we uit en we werden verrassend snel geholpen. We begroetten het personeel en gingen op onze vaste plekken zitten. In de wachtruimte voelen we ons helemaal thuis nu. We weten waar alles ligt, waar de wc is en welke kranten we moeten lezen. Eenmaal aan de beurt werd er een thermometer in Walters oor gestopt en zijn bloeddruk opgemeten door de assistente. Dat gebeurt, naar ervaring, altijd in een piepklein donker kamertje. Vijf minuten later mag je altijd ‘echt' bij de dokter naar binnen. Hier stap je binnen in een vrieshok werkelijk waar alle bacteriën meteen sterven, want de airco staat er denk ik op 20. Dat lijkt normaal, maar verder is het over +30 en dan is dat wel een degelijk groot verschil.

De vrouwelijke dokter van Filipijnse afkomst herkende me nog wel, maar werd afgeleid door de 2 meter lange Nederlander met manke voet. Razendsnel en zonder al teveel te vragen schrijft ze een recept voor; 7 dagen antibiotica en ibuprofen. Nu kunnen we haast kwartet gaan spelen met antibiotica want ik heb 2 soorten (1 oude nog liggen) en Walter 1 soort. Maar conclusie was dat het een infectie was die door dat wondje naar binnen is gekomen. Vier keer per dag een tabletje en ‘voetje' omhoog was het devies.

Verder: ben ik Lord of the Rings muziek aan het downloaden, heeft Walter 40% van de artikelen op wikipedia al gelezen, kennen we de plus- en minpunten van elk personeelslid van ‘The Beach Escape', hebben we elk gerecht van ‘Travellers Beach' al geprobeerd, luisteren we elke ochtend en avond naar Lange Frans met ‘Zing voor me', zitten we, dankzij de antibiotica, geregeld tijd te verdoen op het toilet, douche ik geregeld met een plastic stoel, eten we gezouten pinda's, wordt er iedere ochtend toast met boter en jam geserveerd in onze ‘villa', kennen we de roddels van de eigenaresse en haar ex-man, lopen we iedere dag nog minimaal 4 keer langs het ‘Bamboo-Hostel', waar we niet meer durven te komen, discussiëren we tot in de late namiddag altijd over het wel en wee van ‘ons voetbalteam', stampt Walter nog steeds met harde passen door de villa en drinken we eens per dag sinaasappelsap gecombineerd met limoensap.

Wat ik vergeten ben te vermelden is dat Walter zijn gele ‘Ziki onderbroek' heeft uitgeroepen tot lievelings-kledingstuk van deze reis.. en dat al na 3,5 week. Enfin, op het programma staan dus nog 3 dagen met volledige rust, soort van wat hierboven beschreven staat dus. Daarna denk ik dat we weer kunnen knallen, ik heb er goede vertrouwen in.

Joe,
Sander