Midden in de regen, onder een grote boom in the middle of nowhere brak er wat in me. Al een goede week ben ik lichamelijk af, mentaal ging het prima totdat dit ene moment. Ik kon gewoon niet meer. M'n voorhoofd voelde als een hete bakplaat, bij elke ademhaling moest ik hoesten en 0,0 energie in mijn lijf.

Maar laten we beginnen met het begin. De nacht; we lagen midden in de zogenaamde woonkamer op kleine matrasjes. We sliepen een uurtje, we waren weer een uurtje wakker. Buiten liepen honden, katten en kippen en midden in de nacht leek het wel of er een kat werd geslacht door meerdere honden. Wat een herrie kunnen die beeste maken zeg. Verder in de nacht moest ik plassen. Ik dacht de hele tijd al, niet plassen - niet plassen - niet plassen. Om de reden dat als je naar de ‘wc' wilt dat je dan langs 6 mensen moet manoeuvreren, geen optie dus in het pikdonker in een onbekend huis. Oplossing was inventief maar onsmakelijk. Ik gebruikte mijn camera als lichtje, want m'n knijpkat was nergens te bekennen. Ik pakte m'n zakmes en stak een klein gaatje in de bovenkant van de lege waterfles. Ideaal en zonder te morsen, weer een probleem minder...

Paardrijden stond op het programma en na het ontbijt rond de klok van 10 gingen we op pad. Paardrijden hebben wij nooit gedaan, ik een keer heel even, maar we waren benieuwd. De jongen van 17 en een vriend van hem, van 24 gingen mee. We klommen op het paard en eigenlijk ging dat al heel snel erg goed. We waren verbaasd hoe goed het eigenlijk ging. We beklommen kleine bergen om vervolgens weer af te dalen, we gingen met paard en al door een snelstromende rivier en we genoten van het uitzicht. Mooie ervaring.

Nu komt het hoogtepunt, want dat heb ik nog niet verteld, we gingen naar een familie toe die geiten hadden. Je voelt ‘m al aankomen; wij boden aan om een geit te kopen en dat we die dan 's avonds met z'n allen gingen opeten. Voor $130 = 52 euro kochten we een geit, die ze eerst nog even moesten vangen. Dat spektakel hadden we helaas niet meegekregen, we, vooral ik, lagen te luieren in de zon. Een uur later kwamen ze met een geit aan, de geit had een touw om de nek en wilde telkens ontsnappen. De 24 jarige Fiji, bond een touw om zijn middel en zat zo vast aan de geit. We klommen op de paarden en maakten de rit terug naar het huis van de familie. De rivier oversteken ging deze keer niet zonder slag of stoot, de arme geit verdronk zowat en lag daar half op z'n rug. Ook stond er midden in de rivier een vrachtwagen, die stond daar gewoon stil zonder iemand erin.. Fiji-style.

De terugweg ging iets anders en we kwamen een mango-boom tegen waar we uiteraard verse mango's uit de boom plukten en die opaten. Met een mooie ervaring rijker en een geit, kwamen we terug bij de familie. De 24 jarige ging direct zijn mes slijpen en toen kreeg ik meteen al een naar gevoel eigenlijk. Eerst waren we zo stoer, maar puntje bij paaltje vonden we het eigenlijk zielig. Een half uurtje later werden we geroepen en rolden ze de geit op zijn rug. M'n maag draaide zich om en ik kreeg een brok in m'n keel. Wat hebben we gedaan, die arme geit toch.. Toen het vlijmscherpe mes op de keel van geit werd gezet, wisten we dat het echt ging gebeuren. En dat gebeurde ook. Details laat ik achterwegen. Ik heb alles gefilmd, maar durf het filmpje voorlopig nog niet terug te kijken, misschien als ik terug in Nederland ben.. Na dit ‘spektakel' 3 minuten te hebben aanschouwd vluchtten we weg naar de veilige huiskamer, zonder bloed en alles wat er bij komt kijken.

Inmiddels was ons water al een tijdje op en af en toe namen we een slok lauwe cola. In de wijde omtrek was er geen winkel te bekennen dat water verkocht. Na wat aandringen ging de oudste zoon toch water voor ons halen, bij bleef ruim een uur weg en ondertussen hadden we toch wat Fiji-pijpleiding-water gedronken, wat niet veel mensen aanbevelen. Vanaf het moment dat hij het water had ging het bergafwaarts met mij. Walter ging voetballen met de jongens, en ik lag daar languit, met de voetjes omhoog opgevouwen op een bank. M'n voorhoofd werd heter en heter en in de woonkamer kwamen ook steeds meer mensen. Hier wil ik niet zijn, niet nu en ik vluchtte naar buiten voor wat verkoeling. Ik ging onder de boom zitten en dronk water. Het ging keihard regenen en de jongens kwamen terug, iedereen zei kom naar binnen het regent, maar ik bleef gewoon zitten. Ik moest echt afkoelen en kon echt niet in zo'n kleine huiskamer zitten met 12 mensen.

Na deze verkoeling ging ik toch naar binnen, Walter zei meteen al dat we terug naar een hotel moesten, maar ik zei: ik kijk het nog even aan. Een uur later was ik niet veel opgeknapt en werd de geit opgediend, na een hap zei ik: Wal ik moet echt kotsen. Walter regelde meteen een taxi en dat was het beste wat we konden doen. Ik nam nog een paar happen geit en pakten m'n tas in. Iedereen vond het jammer en tot slot namen we nog een groepsfoto. Opgelucht door de beslissing van Walter zagen we een taxi aankomen, de hele familie ging mee om ons af te zetten en ik mocht voorin zitten naast de chauffeur, want het was een auto met een laadbak.

Voorin was niet zo'n succes want ik probeerde de hoest in te houden, maar dan wordt het alleen maar erger. Bij elke hobbel, en ja dat zijn er veel hier in Fiji, blafte ik het eruit. De chauffeur zei geen woord en het leek wel alsof hij alleen adem haalde wanneer hij zijn hoofd uit het raampje stak. Aangekomen bij de ‘Beach Escape' regelde Walter de kamer en plofte ik meteen op bed. De hoest was hardnekkiger dan ooit en morgenochtend gaan we rechtstreeks naar de dokter.

Nu gaan we bekijken welke gezondheidszorg beter is die Walter en ik hebben bezocht; Griekenland, Australie of Fiji. Ik vrees dat de laatste niet de beste zal zijn..

Regards,
Sander