Fiji-time hing ons even de strot uit. Als je een afspraak maakt dan komen ze uren later of helemaal niet. Maar het is het allemaal waard, echt waar. Soms zit het even tegen, maar uiteindelijk komt het goed. Nu zitten we ver van alle hostels en toeristen, midden in de bergen bij een typisch Fiji-gezin. Zo gastvrij, ongekend.

Dag 14 begon al 's nachts. Ik zal Walter citeren: ‘Als die honden niet aan het blaffen waren, was jij het wel'. Een roerige nacht dus, uiteindelijk wist ik nog wel wat uurtjes te maken. Het personeel van het ‘Beach Escape Hostel' is Fiji-style. Er is werkelijk niemand te bekennen hier, gemiddeld 6 mensen per nacht die hier slapen en toch zijn ze minimaal met 4 man sterk aanwezig. Beetje vegen, zitten en tv-kijken. Maar wij zetten ze wel aan het werk hoor; omeletjes maken.

Rond de klok van 11.30 gingen we met een Nederlands stelletje naar de bus. Twee gymleerkrachten op het voortgezet onderwijs en ze zijn al 5,5 maand aan het reizen. Fiji is voor hun de eindbestemming. Zij zijn het er ook over eens dat Australie niks is, gewoonweg omdat het te duur is. Ze waren enthousiaster over Nieuw-Zeeland, dus daar hebben we nu ook wel zin. Toen de bus eenmaal was aangekomen, stapten we in en genoten we van de exotische rit. De Nederlanders pakten een andere bus om naar de haven te gaan en te vertrekken naar de eilandjes. Wij gingen langs de plaatselijke supermarkt wat een attractie op zich is. De geur alleen al.. het ruikt bijzonder, laten we het zo zeggen. We sloegen alvast eten en water in voor onze trip later die dag met die local.

Rond 1 uur waren we terug en om 14.00 uur hadden we afgesproken met onze local. Tot onze grote verbazing kwam hij al om kwart over 1. Alleen niet met het goede nieuws wat we verwachtten. Hij had het druk, Fiji-time, en kwam ons rond 15.00 uur ophalen. Accepteren maar en erop vertrouwen dat hij iets later komt. De uren verstreken, ik besloot een dutje te doen aan het groene-gele zwembad want er was eindelijk een lekker zonnetje. Zo'n lekker zonnetje dat ik zo rood ben als een kreeft. M'n zonnebrand, sorry Jf, was afgepakt in Brisbane, want ik had 200 ML zonnebrand mee in de handbagage en je mag maar 100 ML mee. Weggegooid dus, lekker dom van mezelf..

Maargoed de uren vlogen voorbij en om 15.30 uur hoorden we een auto aankomen met bekende stemmen. Niet de gids hoor, maar de Nederlanders. De ferry vertrekt alleen 's ochtends en geheel onverwachts zagen ze ons weer zitten en lachten ons keihard uit. Gemeen gewoon. Ze hadden natuurlijk ook het verhaal van de geit gehoord dus ze wreven het er lekker in. Om 16.00 uur nog geen gids en als het 16.30 zou worden zonder enig teken van de gids, gingen we een taxi pakken naar nowhere - the road to nowhere. Maakte ons niet uit waar, als we maar ver, ver weg waren van deze plek.

Onze deadline naderde en om 16.20 kwam hij ein-de-lijk. Hij was bijna klaar, hij moest zich nog even omkleden en dat zou nog een kwartiertje duren. Enigszins geërgerd vertelden we dat we nu of nooit weg gingen. Uiteindelijk zaten we 16.45 in de taxi en moest hij ondertussen nog allemaal boodschappen halen bij marktkraampjes en tankstations. Onwetend over wat er gebeuren ging en waar we in godsnaam heen gingen, sloegen we een zijweggetje in wat zachts gezegd hobbelig was. Gaten, kuilen en met een snelheid van 10 km per uur strompelden we naar het huis van de local. Na een ritje van een klein uurtje kwamen we aan bij zijn huis. Een roze huisje met golfplaten, hout en een stenen fundering. Het was een knus huisje.

We werden Fiji-aans goed ontvangen door zijn hele familie. Zijn vier zoons varierend van 3 tot 16 jaar, zijn vrouw en een oma. We hadden een voetbal bij ons dus gingen meteen met de jongens voetballen. Ze spreken allemaal uitstekend Engels hier want de kinderen krijgen hier 3 talen op school: Fiji, Engels en Indisch. Het huis was gebouwd op een klein heuveltje en het uitzicht was echt geweldig. Kleine zandweggetjes, Fiji-huisjes en omringd door de bergen in de verte. Verder lopen er kippen, katten, honden, koe-en en paarden rond. Ook een lekker geitje, her en der. Achter het huis is een typisch Fiji-huisje gemaakt van vooral stro. We werden hartelijk begroet en dat hebben we hier wel geleerd, dus wij brullen het hardst ‘Bula Bula Bula' inclusief een hartelijke handdruk.

Binnen in het kleine, ronde, rieten huisje hing een boksbal en werd er getraind. In deze hitte van minimaal 30 graden trainden ze zich rot. Naast het huisje werd er touwtje gesprongen. Horloges werden bijgehouden en de coach van de bokser zei hoeveel minuten nog. Vervolgens pakten we de bal, liepen naar beneden en speelden voetbal. Twee doeltjes gemaakt van houten balkjes speelden we 5 tegen 5. Van 22 tot 6 jaar, iedereen die voorbij liep deed mee. Het veld was uiteraard hobbelig, modderig en vol met stenen. Toch speelde iedereen met blote voeten.. dus wij ook. In de bloedhitte speelden we een goed uurtje totdat de bal kapot ging. Geen probleem voor je, gewoon verder gaan met de binnenbal. Fiji.

Na het voetballen gingen we met zijn zoons een stukje lopen naar een winkeltje. Ook beklommen we een klein bergje, zodat we zelfs het strand in de verte konden zien. We kochten cola, ook voor de jongens en we praatten veel over voetbal. Iedereen in de wereld weet dat ‘wij' drie keer een WK-finale hebben verloren, au. Hier zaten ze toen om 06.00 uur 's ochtends voor de tv om alle wedstrijden te zien. Ondanks dat het arm is hier, zijn ze goed op hoogte van al het voetbalnieuws.

's Avonds werd het eten voor ons gekookt en stampten we de Kava, ik zal er een foto van op de site zetten. De stroom was al de hele dag uitgevallen en toen gingen de fakkels en de kaarsjes aan. Toen het eten werd opgediend in de woonkamer ging het licht gelukkig weer aan en zaten we op de grond rijst,aardappels, ei, pannenkoekjes en veel meer anders te eten. Het smaakte goed in ieder geval. Sowieso is dat een geweldige ervaring, net zoals in Marokko. We kregen water aangeboden, wat later bleek uit de pijpleiding te komen.. wij dachten uit een waterput. Afgeraden wordt op water uit de kraan te drinken. Good luck..

Maar het hoogtepunt van de dag was het douchen. Geen licht in de ‘badkamer', maar een klein kaarsje. Geen heet water of waterputje, gewoon een beetje stromend koud water en een teiltje op de grond. Goh, wat ben ik verwend in Nederland zeg..

Ik kan nog wel uren schrijven, maar de accu van de laptop raakt op en ik zie nergens een vrij stopcontact. We zitten hier met 7 mensen in de woonkamer en Walter is met de jongens Fifa aan het spelen op zijn iPad. Ik ben even de dag aan het overzien en het bevalt me. Wat een heerlijke dag, dit zijn de mooiste dingen, gewoon doen en maar afwachten wat er gebeurd.

Best wishes,
Sander

PS. Over 24 uur volgen dag 15 en 16 - de moeite waard.