Soms kom je, geheel onverwacht, op plekken waar geen toerist te vinden is. Waar je ziet hoe er echt wordt geleefd. En dat was vandaag dus het geval. Op een lokale markt in Lautoka waren de mensen zo vriendelijk, echt ongelooflijk.

Ondanks dat de bedden zuur roken en dat we 's nachts een aantal keer wakker werden door het plaatselijke hotelpersoneel, dat flink aan de drank zat, hadden we prima geslapen. We bestelden een omeletje met ham en kaas bij onze ‘Bula-Bula-hotel-man' en speelden een spelletje pool. De Bula-Bula-man kwam uitermate trots aangelopen met twee maagdelijke gebakken eitjes. Maagdelijk omdat hij nog nooit eerder eieren had gebakken, dus hij was vrij onzeker over het eindresultaat. Bij elke hap vroeg hij ‘Is it good enough?!' en toen ik vroeg of hij nog zout had, rende hij snel voor een vaatje zout. De mensen zijn hier enorm gastvrij en willen alles voor je doen. Natuurlijk, ze doen het voor het geld.. dat is waar. Maar hier is het net even anders. Deze mensen zijn echt gewoon aardig-aardig en willen je snel op je gemak laten voelen. En jahoor, dat lukt ze vrij goed.

Na het ontbijt, wat internet en nog een potje pool gingen we voor een blokje om. De bula-man had ons verteld dat er binnen nu en een half uur een tour-guide langs zou komen voor wat informatie over bezienswaardigheden. Toen we 50 meter van ons hostel verwijderd waren stond er een man met een busje. Hij sprak ons meteen aan en vroeg wat we wilden gaan doen. Dat moest die guide zijn, dachten we, en zonder dat we echt snapten wat er aan de hand was, stapten we het busje in en reden we weg.

Waar naartoe eigenlijk vroegen we ons af. Eerst dacht ik dat hij ons naar een toeristenbureau ging rijden, maar hij was al op weg naar ‘The sleeping Giant', een grote berg hier in Fiji. Oke prima dachten we, maar eerst even een prijs afspreken. Na wat onderhandelingen, spraken we een prijs af en gingen we op weg. Hij legde veel uit, stopte veel langs de kant van de weg voor foto's en vertelde over het leven hier op de Fiji zoals ‘Fiji-time' oftewel ‘rustig aan'. En zo was de rit ook, niet dat het een slome gast was, maar de weg laat het hier niet toe. Wij, in Nederland, klagen als er een gaatje in het wegdek zit, maar hier zie je niet eens maar dat er een gat in het wegdek zit. Het hele wegdek is een groot gat en af en toe zie je het wegdek. Snap je ‘m nog?

We bezochten als eerste ‘The garden of the sleeping Giant', oftewel een bloementuin. Inmiddels kwam het met bakken uit de hemel, maar hij stond erop dat we dit bezochten. We kregen een paraplu mee en namen het pad omhoog. Het was een houten plateau met houten treden. Doordat het nog steeds goot, waren deze treden spekglad. Veel van de bloementuin heb ik dan ook niet gezien. Voetje voor voetje zocht ik mijn weg door de tuin en dat had vooral te maken met mijn schoeisel. Ik draag nog slippers uit 2005 waar werkelijk geen profiel meer op zit en twee jaar geleden in Thailand moest ik ze al weggooien van Kaki, omdat ik daar elke dag wel een aantal keer bijna onderuit ging. Maar ik ben trouw aan deze slippers en ik blijf erop lopen tot 2021.

Na de bloementuin lunchten we bij een Indiaans restaurant waar we curry met rijst en kip aten, heerlijk. Vervolgens parkeerde hij de auto en gaf ons even de tijd om dit dorpje; ‘Lautoka' te verkennen en dan met name de markt. Zonder al teveel te verwachten liepen we op de fruit- en groentemarkt af wat er echt uitzag alsof we 50 jaar terug in de tijd gingen. Zelf opgeknoopte doeken en zeilen hangen boven de mensen, die op een kleedje of krantpapier hun groente en fruit verkopen. Altijd op dit soort markten staan er zegmaar 250 mensen, die 250 keer letterlijk hetzelfde verkopen. Allemaal identieke prijzen. Dat terzijde, want het was zo geweldig. Vanuit elke hoek werd er ‘Bula Bula' geroepen en na uitvoerig bekeken te worden, werden we getrakteerd op glimlach na glimlach. Bij elke ‘marktkraampje' bleven we even staan en gingen in gesprek met de mensen die verbazingwekkend goed Engels spreken. ‘We love the Fiji-people' leidde altijd tot nog grotere glimlachen en applaus.

Even verderop zaten drie oudere mannen die bij onze eerste aanblik direct plaatsmaakten en wenkten dat we bij ze moesten zitten. Weigering was onmogelijk dus wie zijn wij om er niet bij te komen zitten. Zij spraken minder goed Engels, maar we communiceerden maar wat raak.. Beetje Bula-Bula-talk. Uiteindelijk ging het erop dat we 'Kava' ging drinken. In het midden stond een schotel met modderige, bruine, vloeibare pap. Op hoop van zegen dan maar en we zetten het maar op de mond en namen een slokje. Aarde, wortel en speeksel van oude Fiji-mannen was de smaak ervan, kortom: tijd om vriendelijk weg te gaan. Bula!!

Na nog meer geweldige indrukken, verhalen en foto's gingen we nog even langs de plaatselijke supermarkt wat er nog redelijk goed uitzag. We kochten wat flessen water, fruit en een zak chips en stapten bij onze guide in de auto. De guide nodigde ons uit om morgen bij hem te komen eten, bij zijn familie. Ook had hij het er de hele tijd over dat ze hier op de Fiji verse geit eten. Met vers bedoelt hij dat ze een levende geit kopen en die dan zelf gaan slachten en schoonmaken. Prima, we spraken een ding af met mister Guide; dat we alleen bij ‘m komen eten als er geit op het menu zou staan. Afgesproken, Bula!

Afspraak was dat wij de geit kochten en dat hij hem morgen gaat slachten en schoonmaken, vervolgens gaat zijn vrouw ‘m koken en verder bereiden. Dat is dus wat we morgen gaan doen. Om twee uur 's middags komt hij ons ophalen waarna we naar een vriend van hem gaan om een geit te kopen voor 100 Fiji Dollar = 42 euro. Als we de geit hebben gekocht rijden we naar zijn huis en gaan we ‘m slachten.. Sorry Kaki (vegetariër) voor deze verhalen.. om vervolgens met zijn familie het op te gaan eten. Wat een geweldige ervaring gaat dat worden en wat bizar dat we dat morgen gaan doen. Te geweldig.

Ik heb nu al honger,
Sander