Wind, regen, $220, hoogtevrees en zelfs onweer weerhield ons er niet van om de 132 meter hoge Sydney Harbour Bridge te beklimmen. 'n Uitzicht over heel Sydney, honderden razende auto's onder je, echt een onvergetelijke ervaring.

De dag begon zoals, letterlijk, elke dag om 03.00 uur lokale tijd. Normaal gesproken zou je zeggen, draai je om en slaap weer verder. Maar kamer 15 van het CX Comfort Hotel laat dat niet toe. Niet dat het de schuld is van de kamer, het is meer de schuld van ons. Meestal ploffen we rond 5 a 6 even op bed omdat we dan werkelijk uitgeput zijn. Bewegen, opstaan en avondeten is dan onmogelijk en al snel vallen we tot een uurtje of 22.00 in slaap. Tja en dan slapen we maar door.. tot 3 uur dan. Enfin, we waren klaarwakker en aangezien mijn mobiele nummer was geactiveerd en ik erachter kwam dat er $165 voor de eerstkomende maand op stond, besloot ik Kaki en m'n ouders te bellen (inmiddels 17.00 uur Nederlandse Tijd). Met beide in totaal zo'n 30 minuten te hebben gebeld, checkte ik mijn saldo. Van $165 naar $63 in twee gesprekjes. Maargoed deze $165 kreeg ik ‘gratis' en omdat we a.s. vrijdag naar de Fiji gaan, kan ik het maar beter hier in Aussie opmaken.

Uiteindelijk ontbeten bij de Subway en onderweg gegaan naar de brug, wat ongeveer een half uurtje lopen was. Ondanks de sterke wind en de motregen zagen we geregeld mensen omhoog gaan, dus dat zat wel goed. En na een kleine zoektocht vonden we het bureau wat deze tickets verkocht. Voor de schappelijke prijs van $220 per persoon. Daar draaien wij onze handen niet voor om en twee uur na de reservering werden we in grijs-blauwe overalls gehezen. Een veiligheidsprocedure van een uur volgde, met een instructrice die al 976 keer hetzelfde grapje heeft gemaakt, bij dezelfde handeling. Walter kon het wel waarderen en lachtte zijn zenuwen op deze manier weg. Ik besloot de nervositeit maar weg te hoesten. Grappig detail was dat we ook werden gecontroleerd op alcohol, dus je moest een blaastestje doen. Vlak daarvoor had ik nog even een shot genomen van mijn hoestdrankje, wat in feite smaakt als ‘Jaigermaister', dus ik op een of andere manier kneep ik ‘m wel.. maar natuurlijk kreeg ik het groene lampje.

Belachelijk vond ik het overigens dat je niet je eigen camera mee mocht nemen. Uiteraard is het een gevaar als je je camera laat vallen voor de mensen/auto's onder je, maar dit melken ze natuurlijk gewoon uit. Uiteindelijk kon je een foto kopen.. voor wederom het schappelijke bedrag van $49,-. Ik zat er nog even aan te denken om m'n kleine camera in m'n sok te verstoppen en op voorhand deed ik dat ook. Maar toen ik filmpjes zag dat je zelfs door een metaaldetector moest, deed deze stoere jongen het toch maar niet. Niet dat ik overigens weet of er metaal in m'n camera zit, maar je werd ook gefouilleerd en zo.

Oke, het was natuurlijk gewoon ontzettend gaaf en na alle veiligheidsprocedures begonnen we aan de onderkant van de brug. We liepen toen nog zo'n 15 tot 20 meter boven de straat, maar al snel wrongen we ons langs allerlei obstakels en trappetjes omhoog, waarna de ‘echte' klim begon. Onder ons raasde een 8-baans snelweg inclusief twee metro-banen. We zaten vastgeketend aan een gordel die waar vastzat aan de ‘handleuning-rails' van het trappetje omhoog. Uiteindelijk was er dus weinig engs aan en was het alleen maar genieten. Toen we op de top waren, maakten we een groepsfoto (die we wel ‘gratis' kregen).

Toen liepen we in de breedte over de burg heen, met honderden auto's onder ons en een windje die flink aan het opsteken was. We moesten hier wachten, omdat de groep voor ons niet doorliep. Het begon steeds harder te regenen en in de verte was er zelfs onweer te zien.. Toen kon de groep voor ons opeens wel doorlopen en gingen we met een versneld tempo naar beneden. En aangezien Mr. Pomp niet een van de kleinste personen is die de brug aan het beklimmen was, was dat een slim plan. Wat een mazzel hadden we, want wij waren de laatste groep de naar de top mochten. De andere groepen moesten net zolang wachten totdat het weer, weer veilig was.

De beklimming, inclusief afdaling, had in totaal een goede anderhalf tot twee uur geduurd en voldaan leverde wel al onze spullen in en namen de groepsfoto inclusief certificaat in ontvangst. Als ‘tipping' ging Walter nog even met onze begeleidster op de foto..

Waggelend bereikten we ons ‘good-old' hotel in Kings Cross, waar we onze backpacks ophaalden en gedag zegden. We klommen in een taxi richting ons nieuwe hotel: ‘Stamfort North Ryde'. Enigszins argwanend waren we op weg. Argwanend omdat we relatief weinig voor de overnachtingen hoefden te betalen en het er op internet als pure luxe uitzag. En jahoor, die gedachte werden snel de mond gesnoerd. Dikke luxe; personeel dat niet ongeïnteresseerd met benen in de lucht, onder een ventilator naar een zwart-wit televisie zit te kijken, nee dames netjes in pak die deden alsof we zaken mannen waren. Op onze rug een backpack, op onze buik een rugzak en in onze handen boodschappen zoals een stokbrood, tomaat, ham en kaas. ‘Should we carrie your bag, sir?'

Vol verwachtingen opende we onze kamer, wat volledig werd waargemaakt. Aparte douche, bad, kantoortje, flat-screen, mini-bar, King-size bed en noem het maar op. Stokbrood gegeten en om 20.00 a 21.00 uur vielen we in slaap.

De volgende dag werden wakker met de gedachte.. het is hier stil en wat moeten we eigenlijk gaan doen vandaag? In het begin onwennig maar uiteindelijk heerlijk een dagje vrijwel niks gedaan. Naar de shopping mall zijn we geweest, Engels voetbal op tv-gekeken en in een Jacuzzi aan het zwembad gezeten en daar ongeveer 3 a 4 uur gechilled; goede gesprekken gehad en besloten om deze levensstijl de komende 6 maanden vast te houden..

xD,
Sander