Dag 3 Sydney 31-12-2010

Ik sta in de rij van ‘Coles Supermarked' en het schiet maar niet op. Het is inmiddels 8.34 en ik ben al ruim tien minuten weg. Dit moet sneller, maar niemand beseft dat het belangrijk is dat ik moet opschieten. Eindelijk ben ik aan de beurt en ik leg het fruit, water en de broodjes op de band neer. ‘How are you today mate?'. ‘Yea fine' met andere woorden; schiet nou maar op. Ik reken snel af, koop onderweg nog een versgeperste ‘orange juice' en snel me terug naar het hotel. Aangekomen bij het hotel zit Walter op het trappetje naast de eigenaar van het hotel. ‘I've called an ambulance just two minutes ago..'

Mijn nacht was prima. Om 23.00 uur lagen we erin en rond middernacht sliep ik tot een uurtje of 04.00 uur. Ik keek op m'n mobiel en vroeg zachtjes ‘slaap je?'. ‘Nee ik lig nog steeds wakker, heb nog geen oog dicht gedaan'. Walter ging even douchen en toen hij klaar was met douchen sliep ik al weer, dus ik had er niets van meegekregen. Tegen half 8 werd ik weer wakker en Walter sliep nog steeds niet, hij pakte een paracetamol. En als Walter een paracetamol pakt dan is het goed mis, wist ik me te herinneren. Ik heb samen met Walter en Dennis in 2008 de Nijmeegse Vierdaagse gelopen. Dennis en ik waren er na een dag lopen al helemaal klaar mee en op het hoogtepunt, rond dag 3 slikten we gemiddeld 4 tot 6 paracetamols per dag tegen de pijn van voeten, blaren etc. Maar Walter gaf geen krimp en liep gewoon door zonder te zeuren en zonder iets van paracetamols.

Alle alarmbellen gingen rinkelen toen hij begon te trillen en kramp kreeg in zijn benen en armen. Wederom 2008, nu Rhodos, Griekenland. Na 5 dagen te hebben gefeest, slecht te hebben gegeten en weinig slaap rijden Laurens, ik en Walter met een gang van 100 km per uur in een Taxi naar een Grieks ziekenhuis. Van bloedonderzoeken tot hartfilmpjes overal werd Walter op getest.Hij heeft drie dagen in het ziekenhuis gelegen, maar ze hadden niks kunnen vinden.

Het was inmiddels 8.20 en Walter begint steeds meer kramp te krijgen en ademde steeds sneller. Ik besloot me te snellen naar een supermarkt om water en fruit te halen. Ik had de hoteleigenaar beneden snel verteld dat het niet goed ging met Walter en of hij alvast het nummer van een dokter of ziekenhuis kon opzoeken.

Toen ik dus terug kwam met mijn boodschappen had de hoteleigenaar de ambulance al gebeld en die arriveerde binnen enkele minuten. Twee ambulance medewerksters kwamen rustig aangelopen en vroegen hoe het met Walter was. Walter kon nog wel enigszins rustig uitleggen wat er met hem aan de hand was. Hij moest overgeven, maar dat lukte niet, hoofdpijn, duizelig en kramp en benen en handen. Hij werd in de ambulance gezet en er werden wat kleine onderzoekjes gedaan. Ik snelde me naar boven op het paspoort en het verzekeringspasje van Walter te pakken. Toen ik terug kwam, zei de vrouw dat ik voorin moest gaan zitten en dat we naar het ziekenhuis gingen.

Na 5 minuten waren we al gearriveerd en we moesten eventjes wachten. Het ging niet slechter, maar ook niet beter met Walter, maar hij was nog wel aanspreekbaar. Zijn ademhaling was erg snel en ongecontroleerd dus de ambulance medewerksters adviseerde hem om de ademhaling op orde te krijgen. Dat lukte niet helemaal. Na verschillende korte gesprekjes met 2 a 3 zusters kreeg Walter een bed toegewezen en werd de bloeddruk, suikerspiegel, hartslag etc. gecheckt. Inmiddels kreeg hij een infuus en zuurstof toegediend om rustig te worden.

Ondertussen probeerde ik de ouders van Walter te bellen. Ik wilde dat liever niet doen, maar ik had beloofd aan ze dat als er iets zou zijn, dat ik direct zou bellen. Alleen lukte dit maar niet. De landencode wist ik, dat was 0031 en dan het nummer. Na alles te hebben geprobeerd belde ik Kaki, om te vragen wat de landencode was. Het was inmiddels 23.45 Nederlandse tijd en ik belde Kaki wakker. Zij wist mij ook te vertellen dat het 0031 was en dat ik het nog even moest proberen. Maar wederom lukte het niet.. (Inmiddels weet ik nu wel hoe het met. Je moet * ingedrukt houden totdat je een + krijgt. Dan typ je +3107257.... Etc in en dan lukt het wel).

Ik ging terug naar Walter en het ging al wat beter met hem, hij was rustiger en had minder spierspanning, ook zijn ademhaling was weer redelijk stabiel. Toen werd ik gebeld door mijn ouders, Kaki had mijn ouders gebeld en mijn ouders waren zich natuurlijk een hoedje geschrokken. 00.15 's nachts was het natuurlijk. Ik vertelde ze dat het al wat stabieler was met Walter en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Als het slechter ging zou ik ze nog bellen zodat ze Walter's ouders konden bereiken, maar tot nu toe ging het al beter dus we besloten om de ouders van Walter niet om half 1 's nachts te bellen met de mededeling dat Walter in het ziekenhuis lag, maar dat het wel al beter ging. Ik hoop dat ze dat begrijpen, ondanks dat we hadden afgesproken dat ik contact zou opnemen.

Een goede anderhalf uur later en Walter was weer redelijk terug naar ‘normaal'. Tot slot werd zijn urine onderzocht, maar ook hier konden ze niets in vinden. We werden ‘ontslagen' en we kwamen met de schrik vrij. We besloten om een taxi te pakken terug naar het hotel en proberen te gaan slapen. De eigenaar was ook opgelucht en vroeg zich ook af wat er nou precies aan de hand was.

Opgelucht en enigszins lacherig ploften we op bed. ‘Oke, nu Nieuw-Zeeland, China, Vietnam en Nepal nog om de gezondheidszorg te testen. Je hebt tot nu toe een 100% score'. We sliepen beide van 12.30 tot ongeveer 17.30 uur. Walter werkte een droog broodje half naar binnen en na veel aandringen van mij ook nog een stuk banaan en een sinaasappel. Het water wat ik had gekocht bleek ‘spa rood' te zijn dus we gingen gezamenlijk naar de ‘Coles supermarked' om wat eten en drinken te kopen.

Op de terugweg pakte we nog even een internetcafe mee, waar we het Aussie nummer van Walter activeerden: 0478093630. Er staat alleen nog geen beltegoed op, maar dat gaan we waarschijnlijk morgen regelen. Morgen ga ik ook even een simlock vrije mobiel kopen, want volgens mij zijn mijn telefoonkosten nu al feestelijk. Walter belde nog met mijn mobiel naar z'n ouders en die waren uiteraard geschrokken.

Deze dag was en is een avontuur op zich, die we niet graag weer mee willen maken. Ik ben blij dat Walter zich nu al stukken beter voelt. Het is nu 21.12 lokale tijd en waarschijnlijk gaan we rond 23.00 uur nog even de straat op, om een glimp op te kunnen vangen van het vuurwerk. Dat we dan geen perfect uitzicht zullen hebben mag ons dan ook een worst wezen, het belangrijkste is dat we, en nadrukkelijk Walter zich weer beter gaat voelen.

En ik ben er van overtuigd dat we over een klein weekje een knappe auto hebben gekocht en dat we ‘on the road' zijn!!

Wederom een gezond 2011,

Sander