Dag 69 7-3-11 Westport

Vandaag hebben we een moeilijke keuze moeten maken. En eerlijk gezegd, het doet nog steeds pijn. We hebben de Nissan achter gelaten bij de garage en hebben onze eigen weg gezocht. Elk nadeel heeft zijn voordeel; we hebben eindelijk weer een warme douche en een bed!

Het verhaal van gisteren schreef ik in een keukengebouw van de camping waar we verbleven. Rond de klok van 21.00 liep ik terug naar de auto waar Walter aan het lezen was. Diezelfde middag nog hadden we een DVD gehuurd, 'n film van Stephan King; een enge. Ik kroop de auto in en Walter pakte meteen de DVD. Buiten was het donker, de laptop was volledig opgeladen en wat ons restte was het aanzetten van de DVD op mijn laptop. Alleen er was een probleem: ik heb geen CD of DVD speler in mijn laptop. En ja, dat realiseerde ik me pas toen ik onder, boven, links en rechts van de laptop aan het zoeken was. Ahum..

Zwaar teleurgesteld gingen we rond de klok van tien uur slapen. Een goede nachtrust hadden we voor ogen, maar niets van dat alles bleek het te worden. Het was koud, echt koud gewoon. Later die ochtend hoorde we dat het 1 graden bleek te zijn die nacht. Ik was zo blij dat ik bij ‘the Warehouse' een deken had gekocht een paar dagen eerder want anders had ik bij Walter in de slaapzak moeten kruipen. Alles wat onbedekt was, leek gewoon te bevriezen. We konden onze draai niet vinden en we lagen in uren wakker. Pluspunt was dat er geen mug te bespeuren was in Murchison. Murchison is overigens een klein plaatsje omringd door bergen, dus het dal wordt gevuld met koude lucht 's nachts.

Bevroren arriveerden we stipt om 08.00 uur bij de garage, overigens de enige garage in dit ‘stadje'. De monteur zag meteen wat er aan de hand was en vertelde dat hij een onderdeel moest laten overkomen vanuit Nelson; wat op zo'n kleine twee uur rijden ligt van Murchison. Aan de andere kant van de telefoon hoorden we dat de man die dit onderdeel zou moeten brengen ‘er vandaag ging zin in had, misschien morgen'. Dat was het antwoord, daar moesten we het mee doen. Op vragen; wat gaat het ongeveer kosten, wanneer kunnen we de auto ophalen, wanneer denk je dat die gerepareerd is, kregen we ook nul op het rekest. Heerlijk die service hier; ge-wel-dig.

Zoekende en niet wetende wat we met de situatie aan moesten, liepen we naar het plaatselijke café, waar een warme chocolademelk naar binnen werd gewerkt. Vervolgens pakten we nog een uurtje internet mee om uiteindelijk een plan te beramen. Een plan mag ik het eigenlijk niet noemen. Maar Walter kwam opeens op het idee om te gaan liften en gewoon naar een ander plaatsje te gaan. ‘Oke, is goed' antwoordde ik. Voor alles openstaan en gewoon ja zeggen is de beste manier van reizen.

We liepen naar de informatiekiosk om een plaats uit te zoeken, niet te ver van Murchison, maar ook niet te dichtbij. Westport op zo'n 100 kilometer afstand was ons doel. We liepen de kiosk uit en 5 meter verderop zat een ouder stel aan een picnictafel te ontbijten. ‘Can we join you for breakfast?' en de volgende vraag was ‘Are you going to Westport today?'. Bingo. Nog geen 10 minuten later zaten we in de auto bij deze mensen op weg naar Westport!!

Het was een gepensioneerd, wij houden van oudere mensen, Australisch stel dat op weg was naar Greymouth. Westport ligt op de weg van Greymouth, dus natuurlijk mochten we meerijden. Het ritje duurde een uur en een kwartier en interessant was het verhaal van de man. Hij heeft gevochten in de Vietnam-oorlog en heeft de laatste jaren veel gezondheidsklachten. Zo heeft ‘Agent Orange' ervoor gezorgd dat hij huidkanker heeft en klachten aan zijn luchtwegen. ‘Agent Orange' was gif, in (oranje) poedervorm, en werd door de Amerikanen gebruikt om het oerwoud te vernietigen. De planten en bomen gingen dood, dit deden ze omdat de' Vietcong' zich verschool in het oerwoud. De soldaten kregen dit poeder ongemerkt ook op hun lichaam en ook verbrandden ze de vergiftigde bomen, planten en bladeren wat vervolgens de Amerikaanse en Australische soldaten weer in ademden.. Geschiedenisles is voorbij, maar daar over anderhalve maand meer over als we werkelijk in Vietnam zijn.

Na een groepsfoto namen we afscheid van onze Australische vrienden en zochten we een hostel in Westport. Na het spelen van een potje ‘Midget Golf' vonden we een hostel; heerlijke douches, goede bedden en we liggen met een 31-jarige Italiaan op de kamer. Echt lachen met hem. Hij is een typische Italiaan, hij woont in Rome nog bij zijn papi en mami en hij heeft deze avond de meest geweldige pasta voor ons gekookt. We gingen eerst met hem naar de supermarkt waar hij allerlei groentes kocht, uiteraard ook olijfolie en knoflook worstjes. In totaal heeft hij anderhalf uur staan koken en heb ik iedere stap tot in de puntjes gevolgd. Het eindresultaat was er naar, echte pasta. Geen pastasaus kwam er aan te pas, gewoon pasta, broccoli, vlees, tomaat, courgette, ui en veeeeeeel olijfolie.

Nu ongeveer een uur na het avondeten; en de maag voelt anders dan normaal. Ik weet nog een verhaal dat ik voor het eerst met Mariska uit eten ging; Tapas aten we. Veel kleine gerechtjes met heel veel olijfolie; die zelfde avond heb ik alles er weer uit gespuugd. Misschien denk ik er teveel aan, maar m'n maag borrelt een beetje boel. Laten we er maar gewoon van uit gaan dat het binnenblijft want anders zou het zonde zijn. Morgen gaan we terug liften naar Murchison want zoals gezegd in het begin, we missen de Nissan en we willen hem gerepareerd terug!!

Pasta di Mami,
Sander